Skarga wniesiona w dniu 16 września 2010 r. - Redaelli Tecna przeciwko Komisji(Sprawa T-423/10)
(2010/C 317/65)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 20 listopada 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Redaelli Tecna SpA (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci R. Zaccà, M. Todino i E. Cruellas Sada)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim uznano w niej, że spółka Redaelli uczestniczyła w kartelu, o którym mowa w tej decyzji, w latach 1984-1992;
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim odrzucono w niej wniosek Redaelli o złagodzenie
sankcji, a w konsekwencji stosowne obniżenie grzywny ze względu na współpracę Redaelli z Komisją w ramach dochodzenia, którą skarżąca podjęła składając ten wniosek;
– dalsze obniżenie grzywny nałożonej na Redaelli, zgodnie z zasadą sprawiedliwości, tytułem odszkodowania za przewlekłość postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej sprawie zaskarżono tę samą decyzję, która jest przedmiotem postępowania w sprawie T-385/10 ArcellorMittal Wire France i in. przeciwko Komisji.
Skarżąca podnosi w szczególności, że:
– Komisja dopuściła się ciężkiego naruszenia zasady równego traktowania, gdyż zastosowała podwyższone kryteria oceny jedynie w odniesieniu do Redaelli i odmówiła tej spółce złagodzenia sankcji, mimo że zgodziła się na to w przypadku innych przedsiębiorstw, których wnioski o złagodzenie sankcji stanowiły, ze względu na swą zawartość, znacznie mniejszą "wartość dodaną" niż wartość dodana wniesiona przez skarżącą. Komisja naruszyła tym samym także zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ zignorowała zasadniczo uzasadnione oczekiwanie skarżącej co do tego, że jej wniosek zostanie oceniony w świetle kryteriów wypracowanych w praktyce Komisji w czasie właściwym dla jego złożenia i zapisanych w komunikacie z 2002 r.
– Komisja błędnie twierdzi, że strony uczestniczyły w kartelu w latach 1984-1992, nie przedstawiając wystarczających dowodów na to, że kartel ten istniał we wspomnianym okresie.
– Nadmierne wydłużenie czasu trwania postępowania administracyjnego doprowadziło do naruszenia prawa skarżącej do obrony, gdyż wezwano ją do uzyskania przemawiających na jej korzyść materiałów dowodowych w czasie, gdy nie były one już dostępne. Wpłynęło to także negatywnie na rzeczywistą ocenę wniosku skarżącej o złagodzenie sankcji.
