Skarga wniesiona w dniu 9 września 2010 r. - Villeroy & Boch - Belgium przeciwko Komisji(Sprawa T-402/10)
(2010/C 301/85)
Język postępowania: niderlandzki
(Dz.U.UE C z dnia 6 listopada 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Villeroy & Boch - Belgium (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci O. Brouwer i J. Blockx)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona Villeroy & Boch Belgium N.V./S.A.;
– posiłkowo, obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności w części decyzji Komisji Europejskiej C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/39092 - Instalacje sanitarne, dotyczącej naruszenia art. 101 ust. 1 TFUE na rynku armatury, kabin prysznicowych i ceramiki sanitarnej.
Podstawą skargi są zarzuty dotyczące:
– naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, a także utrwalonego orzecznictwa, poprzez błędne przyjęcie, że popełnione zostało jedno, ciągłe naruszenie;
– naruszenia wynikającego z art. 296 ust. 2 TFUE obowiązku uzasadnienia przez to, że uzasadnienie dotyczące stwierdzenia, iż popełnione zostało jedno, ciągłe naruszenie jest niewystarczające i obarczone błędami;
– naruszenia obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do domniemanego uczestnictwa skarżącej w przypisywanym jej naruszeniu na rynku belgijskim, a także braku dowodów na to, że skarżąca uczestniczyła w rzeczonym naruszeniu na rynku belgijskim;
– naruszenia zasady nulla poena sine lege wynikającej z art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz zasady proporcjonalności kary do winy wynikającej z art. 49 ust. 3 w związku z art. 48 ust. 1 karty, przez to, że skarżącą i jej spółkę macierzystą obciążono solidarną odpowiedzialnością za zapłatę grzywny, a także naruszenia art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1/2003;
– błędnego obliczenia wysokości grzywny, a mianowicie dokonanego przy uwzględnieniu okoliczności, które nie miały związku z zarzucanym skarżącej naruszeniem;
– naruszenia art. 41 karty poprzez nieuzasadnioną odmowę obniżenia grzywny ze względu na przewlekłość postępowania;
– naruszenia art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 poprzez błędne ustalenie wysokości grzywny w stosunku do wagi naruszenia oraz błędne określenie "czynnika odstraszającego", a także brak proporcjonalności grzywny w sensie absolutnym.
