Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2010 r. przez Urząd Nadzoru EFTA przeciwko Islandii(Sprawa E-3/10)
(2010/C 191/08)
(Dz.U.UE C z dnia 15 lipca 2010 r.)
Skarga przeciwko Islandii została wniesiona do Trybunału EFTA w dniu 19 maja 2010 r. przez Urząd Nadzoru EFTA, reprezentowany przez Xaviera Lewisa i Bjørnara Alterskjæra, działających w charakterze przedstawicieli Urzędu Nadzoru EFTA, rue Belliard 35, 1040 Bruxelles/Brussel, BELGIQUE/BELGIË.
Urząd Nadzoru EFTA zwraca się do Trybunału EFTA, aby stwierdził, że:
1) nie przyjmując w wyznaczonym terminie środków koniecznych do wprowadzenia w życie aktu, o którym mowa, m.in., w pkt 31 ea załącznika IX do Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (Dyrektywa 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady), dostosowanego do Porozumienia EOG protokołem 1 tego Porozumienia, Republika Islandii nie wypełniła swoich zobowiązań wynikających z art. 32 tego aktu oraz z art. 7 EOG
oraz
2) koszty postępowania ponosi Republika Islandii.
Kontekst prawny i faktyczny oraz zarzuty prawne przytoczone w sprawie:
– niniejsza sprawa dotyczy niewprowadzenia w życie dyrektywy w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego,
– Urząd Nadzoru EFTA twierdzi, że nie otrzymał od rządu Islandii informacji wskazujących na to, że dyrektywa została w pełni wdrożona do prawa islandzkiego i twierdzi, że nie posiada żadnych innych informacji, które pozwalałyby mu uznać, że podjęto środki niezbędne do zapewnienia pełnego dostosowania prawa krajowego do przepisów dyrektywy,
– Urząd Nadzoru EFTA twierdzi, że rząd Islandii nie zaprzeczył temu, że nie wprowadził w życie przepisów ustawowych, aktów wykonawczych ani przepisów administracyjnych niezbędnych do pełnego dostosowania prawa krajowego do przepisów przedmiotowej dyrektywy.
