Skarga wniesiona w dniu 7 października 2009 r. - Almamet przeciwko Komisji(Sprawa T-410/09)
(2009/C 312/56)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 19 grudnia 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Almamet GmbH Handel mit Spänen und Pulvern aus Metall (Ainring, Niemcy) (przedstawiciele: S. Hautbourg i C. Renner, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 22 lipca 2009 r. (COMP/39.396) w zakresie w jakim dotyczy skarżącej;
– pomocniczo zmniejszenie grzywny nałożonej na mocy art. 2 decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 5791 wersja ostateczna z dnia 22 lipca 2009 r. (sprawa COMP/39.396 - Odczynniki karbidu i magnezu w przemyśle metalurgicznym i gazowym) w sprawie procedury stosowania art. 81 traktatu WE i art. 53 porozumienia EOG, w której Komisja stwierdziła, że niektórzy dostawcy granulatów karbidu i magnezu biorą udział w podziale rynku, kontyngentów i klientów, ustalaniu cen i wymianie poufnych informacji handlowych na istotnej części EOG, naruszając tym samym ww. przepisy traktatu (zwanej dalej "zaskarżoną decyzją") w zakresie w jakim dotyczy ona skarżącej i pomocniczo zmniejszenie grzywny nałożonej na mocy art. 2 tej decyzji.
Skarżąca przedstawia trzy zarzuty na poparcie skargi:
W ramach zarzutu pierwszego skarżąca stwierdza, że Komisja naruszyła prawa do obrony skarżącej stosując na jej niekorzyść dokumenty zatrzymane poza zakresem decyzji Komisji nakazującej kontrolę.
W ramach zarzutu drugiego skarżąca twierdzi, że Komisja nie ustaliła na poziomie wymaganego poziomu oceny dowodów istnienia naruszenia art. 1 zaskarżonej decyzji w odniesieniu do magnezu. Skarżąca uważa, że niezgodnie z prawem zatrzymane dokumenty, które zostały dopuszczone do akt sprawy Komisji charakteryzuje zasadniczy brak dokładności i spójności. Zgodnie z twierdzeniami skarżącej na pozostałą część materiału dowodowego składa się ustny wniosku o złagodzenie sankcji, który nie dość, że jest nieprecyzyjny to błędnie przedstawia niektóre okoliczności faktyczne i jest kwestionowany przez inne strony. Na tej podstawie skarżąca twierdzi, że ciężar dowodu w odniesieniu do tego naruszenia w dalszym ciągu spoczywa na Komisji.
W ramach trzeciego zarzutu skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie ciągłego i jednolitego charakteru naruszenia. Bowiem pomiędzy granulatami karbidu i granulatami magnezu nie ma substytucyjności. Ponadto skarżąca twierdzi, że nie powstał wspólny plan działania w odniesieniu do tych dwóch produktów, co potwierdzają odrębne spotkania dotyczące każdego z produktów oddzielnie.
Posiłkowo skarżąca przedstawia cztery dalsze zarzuty na poparcie wniosku o zmniejszenie grzywny nałożonej na mocy art. 2 zaskarżonej decyzji.
W ramach zarzutu czwartego skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła pkt 23 i 26 komunikatu w sprawie współpracy(1) odmawiając skarżącej zmniejszenia grzywny na podstawie tego komunikatu. Skarżąca uważa, że elementy zawarte w jej wniosku o złagodzenie sankcji stanowią dane o istotnej wartości dodanej. W szczególności skarżąca twierdzi, że Komisja nie miała prawa odmówić obniżenia grzywny jedynie na takiej podstawie, że wniosek skarżącej nie zawierał żadnych informacji w przedmiocie zarzucanego naruszenia dotyczącego magnezu gdyż rzeczone naruszenie nie wchodziło w zakres tego postępowania.
W zarzucie piątym skarżąca stwierdza, że Komisja naruszyła art. 81 WE i art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003(2) a także pkt 32 wytycznych w sprawie grzywien(3) ustalając ostateczna kwotę grzywny na poziomie przekraczającym 10 % ostatnio zaksięgowanego obrotu. Skarżąca uważa, że Komisja obliczając kwotę grzywny oparła się na pro forma danych dotyczących obrotu skarżącej z 2008 r. zamiast wziąć pod uwagę ostatni zaksięgowany obrót z 2007 r. Ponadto skarżąca twierdzi, że Komisja powinna była zastosować 20 % obniżki kwoty grzywny zgodnie z pkt 37 wytycznych w sprawie grzywien obliczywszy 10 % zgodnej z prawem maksymalnej jej kwoty.
W zarzucie szóstym skarżąca stwierdza, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności nakładając zbyt wysoką grzywnę na skarżącą. Skarżąca uważa, że nałożenie grzywny, której kwota skutkuje ujemną wartością księgową lub zmniejsza wartość księgową spółki do zera jest nieproporcjonalne. Ponadto nałożona grzywna przekracza możliwości finansowe przedsiębiorcy, jakim jest skarżąca, której działalność obejmuje towary o wysokiej wartości, ale z niską marżą zysków. Wreszcie skarżąca uważa, że 20 % obniżki kwoty grzywny zastosowanej przez Komisję nie uwzględnia w sposób wystarczający szczególnej sytuacji skarżącej wyraźnie uznanej przez Komisję, co sprawia, że grzywna pozostaje dalej nieproporcjonalna.
W zarzucie siódmym skarżąca stwierdza, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie uznając, że skarżąca nie spełniła warunków z pkt 35 wytycznych w sprawie grzywien. Skarżąca uważa, że Komisja ustaliła kwotę grzywny na poziomie, który nieodwracalnie szkodzi rentowności przedsiębiorstwa skarżącej i powoduje, że jej cały majątek traci swoja wartość. Ponadto skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd w ocenie uznając, że w przypadku skarżącej nie było szczególnego kontekstu społeczno-gospodarczego, który należało uwzględnić.
______
(1) Obwieszczenie Komisji w sprawie zwalniania z grzywien i zmniejszania grzywien w sprawach kartelowych (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. C 298, s. 17).
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).
(3) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (Dz.U. C 210, s. 2).
