Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 8 lipca 2008 r. w sprawie T-176/06 Sviluppo Italia Basilicata SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 23 września 2008 r. przez Sviluppo Italia Basilicata SpA(Sprawa C-414/08 P)
(2008/C 301/37)
(Dz.U.UE C z dnia 22 listopada 2008 r.)
Język postępowania: włoski
Strony
Wnosząca odwołanie: Sviluppo Italia Basilicata SpA (przedstawiciele: adwokaci F. Sciaudone, R. Sciaudone i A. Neri)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącej odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie T-176/06 (zwanego dalej "zaskarżonym wyrokiem") i przekazanie sprawy do Sądu Pierwszej Instancji w celu ponownego rozpoznania sprawy co do istoty w świetle wskazówek dostarczonych przez Trybunał;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania w niniejszej instancji jak i w sprawie T-176/06.
Zarzuty i główne argumenty
W zaskarżonym wyroku Sąd oddalił wniesioną przez skarżącą skargę zmierzającą po pierwsze do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2006) 1706 z dnia 20 kwietnia 2006 r. dotyczącej zmniejszenia pomocy z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego przyznanej w postaci ogólnej pomocy na realizację działań wspierających małe i średnie przedsiębiorstwa, działające w regionie Basilicata we Włoszech (zwanej dalej "zaskarżoną decyzją"), a po drugie do naprawienia szkody powstałej po stronie skarżącej w wyniku wydania tej decyzji.
Na poparcie swych żądań skarżąca powołuje liczne naruszenia prawa, których dopuścił się Sąd Pierwszej Instancji.
Po pierwsze skarżącą jest zdania, że rozpoznając zarzuty w odwrotnej kolejności niż przedstawiona w skardze, Sąd Pierwszej Instancji w sposób oczywisty zniekształcił jej sens i ogólne znaczenie.
Po drugie skarżąca podnosi rozmaite naruszenia w zakresie wykładni i stosowania ogólnej subwencji, umowy i dokumentu nr 19 decyzji 97/322/WE(1). W opinii skarżącej Sąd dokonał, w kontekście wymienionych wyżej aktów, błędnej wykładni rzeczywistej treści i celu środka nr 2 w ramach ogólnej pomocy. Skutkiem tak istotnego błędu popełnionego na wstępie było późniejsze wypaczenie przez Sąd wykładni podstawowych pojęć (takich jak "zobowiązanie", "wydatek", "okres trwania").
Po trzecie, skarżąca twierdzi, że Sąd winien był stwierdzić niezgodność z prawem zaskarżonej decyzji, ponieważ opierała się ona na naruszeniu warunku ("warunku użyteczności"), który nie został powołany, ani w decyzji przyznającej pomoc, ani w programie ogólnej pomocy, co powoduje powstanie problemów w zakresie pewności prawa i zbyt szeroko zakrojonego zakresu swobodnej oceny co do jej stosowania.
Po czwarte, skarżąca podnosi błędną wykładnię a w konsekwencji brak zastosowania przez Sąd zasad ustanowionych przez Trybunał w wyroku z dnia 21 września 2000 r. w sprawie Mediocurso przeciwko Komisji(2).
Po piąte, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 25 i 26 rozporządzenia nr 4253/88(3) w zakresie spoczywających na Komisji obowiązków w dziedzinie nadzoru i kontroli. Wnioski Sądu doprowadziły w ostateczności do braku stosowania i nieprzestrzegania systemu nadzoru i kontroli ustanowionego na mocy tych przepisów.
Po szóste, skarżąca uważa, że Sąd naruszył zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa, oddalając jej zarzuty na podstawie błędnego założenia, iż oczekiwania spowodowane przez Komisję (między innymi poprzez działania komitetu monitorującego) były w każdym razie sprzeczne z obowiązującymi przepisami, a tym samym niezasługujące na ochronę.
Po siódme, skarżąca powołuje się na wypaczenie przez Sąd dowodów i naruszenie zasad ogólnych w dziedzinie ciężaru dowodu, który odmówił uznania za udowodnione faktów niekwestionowanych przez pozwaną i potwierdzonych przez dowody dostarczone przez skarżącą.
Po ósme, skarżąca powołuje się na naruszenie orzecznictwa wspólnotowego dotyczącego stosowania zasady proporcjonalności do przypadków zmniejszenia wymiaru pomocy wspólnotowej, w zakresie w jakim Sąd nie uwzględnił faktów, mogących uzasadnić złagodzenie korekty finansowej.
W zakresie powołanych w odwołaniu zarzutów dotyczących żądania naprawiania szkody, skarżąca powołuje się po pierwsze na błędne i niedostateczne uzasadnienie zaskarżonego wyroku, w zakresie w jakim oddala on żądanie naprawienia szkody obciążającej Wspólnotę z tytułu popełnienia czynu bezprawnego.
Wreszcie skarżąca podnosi fakt błędnego i niedostatecznego uzasadnienia zaskarżonego wyroku w zakresie w jakim oddala on żądanie naprawienia szkody obciążającej Wspólnotę z tytułu dokonania czynu zgodnego z prawem ("odpowiedzialność bez winy").
______
(1) Decyzja Komisji 97/332/WE z dnia 23 kwietnia 1997 r. zmieniająca decyzje dotyczące przyjęcia wspólnotowych ram pomocy, jednolitych dokumentów programowych i programów inicjatyw wspólnotowych wydanych w odniesieniu do Włoch (Dz.U. L 146 z dnia 5 czerwca 1997 r., s. 11) [tłumaczenie nieoficjalne].
(2) C-462/98 P, REc. S. I-7183.
(3) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 4253/88 z dnia 19 grudnia 1988 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzenia (EWG) nr 2052/88 w odniesieniu do koordynacji działań różnych funduszy strukturalnych między nimi oraz z operacjami Europejskiego Banku Inwestycyjnego i innymi istniejącymi instrumentami finansowymi (Dz.U. L 374, s. 1).
