Skarga wniesiona w dniu 22 listopada 2007 r. - Deutsche Post AG przeciwko Komisja Wspólnot Europejskich(Sprawa T-421/07)
(2008/C 22/86)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 26 stycznia 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Deutsche Post AG (Bonn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci J. Sdemund i T. Lübbig).
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 12 września 2007 r. "Pomoc państwa C 36/07 (ex NN 25/07) - Pomoc państwa na rzecz Deutsche Post AG, zaproszenie do zgłaszania uwag zgodnie z art. 88 ust. 2 Traktatu WE";
– obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji o wszczęciu postępowania na podstawie art. 88 ust. 2 WE dotyczącego pomocy państwa C 36/07 (ex NN 25/07). Ta decyzja została notyfikowana Niemcom pismem z dnia 12 września 2007 r. (dz.U. C 245, str. 21). Postępowanie wszczęte mocą tej decyzji miało na celu uzupełniające dochodzenie w stosunku do postępowania, które zostało wszczęte przez Komisję w dniu 23 października 1999 r. i zakończone wydaniem negatywnej decyzji w dniu 19 czerwca 2002 r. (Dz.U. C 247, str. 27). W tej negatywnej decyzji Komisja stwierdziła, że Deutsche Post AG za przesyłki wysyłane w systemie "od drzwi do drzwi" stosowała ceny poniżej kosztów krańcowych oraz, że ta agresywna polityka rabatowa nie wchodziła w zakres usług powszechnych, które ona świadczyła.
Na poparcie swojej skargi Komisja podnosi, że zaskarżona decyzja narusza podstawowe zasady postępowania. W szczególności doszło do naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań, ponieważ Komisja od lat zna istotny tu stan faktyczny, a w dniu 19 czerwca 2002 r. wydała w tym zakresie ostateczną decyzją zamykającą postępowanie. Ponadto zostały naruszone prawa udziału Republiki Federalnej Niemiec oraz skarżącej, ponieważ nie umożliwiono im na zajęcie stanowiska przed wydaniem zaskarżonej decyzji. Wreszcie podnosi ona w związku z tym, że nastąpiło naruszenie rozporządzenia (WE) nr 659/1999(1), ponieważ z systematyki tego przepisu wynika, że negatywna decyzja, taka jak decyzja z dnia 19 czerwca 2002 r., jest ostateczna i pozwana nie może prowadzić nowego postępowania w sprawie badania pomocy w oparciu o stan faktyczny, który był już przedmiotem ostatecznej oceny.
Następnie skarżąca podnosi, że pozwana naruszyła obowiązek uzasadnienia zgodnie z art. 253 WE i art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 659/1999, ponieważ zaskarżona decyzja nie pozwala jasno zrozumieć, które środki Komisja chciała uznać za pomoc państwa, a ponadto nie zawiera ona żadnej oceny prawnej.
Wreszcie skarżąca podnosi naruszenie art. 87 ust. 1 i art. 88 WE, ponieważ środki wymienione w zaskarżonej decyzji nie mogą być uznane za pomoc państwa.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. [88 WE] (Dz.U. L 83, str. 1).
