Skarga wniesiona w dniu 1 lutego 2007 r. - US Steel Košice przeciwko Komisji(Sprawa T-22/07)
(2007/C 56/71)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 10 marca 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: US Steel Košice s.r.o. (Koszyce, Słowacja) (przedstawiciele: adwokaci E. Vermulst, S. Van Cutsem)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji D/59829 z dnia 22 listopada 2006 r. w sprawie stosowania limitu sprzedaży w odniesieniu do Bułgarii i Rumunii;
– obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżącą.
Zarzuty i główne argumenty
W swej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji D/59829 z dnia 22 listopada 2006 r. rozszerzającej stosowanie do Bułgarii i Rumunii limitu sprzedaży, o którym mowa w Tytule IV, pkt 2(a)(i) Załącznika XIV do Aktu Przystąpienia. Sporna decyzja ustaliła, że limit sprzedaży na rok 2007 i kolejne lata musi być ponownie obliczony, biorąc pod uwagę dane dotyczące sprzedaży Bułgarii i Rumunii w roku 2001. W tym celu, ww. decyzja zobowiązała Republikę Słowacką do przedstawienia danych sprzedaży skarżącej 2001 r. w tych krajach.
Skarżąca jest beneficjentem pomocy w postaci ulgi podatkowej na podstawie środków przejściowych z zakresu pomocy państwa, którą Republika Słowacka ma prawo stosować w odniesieniu do jednego podmiotu w sektorze stali.
Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi, że sporna decyzja jest bezprawna w zakresie, w jakim wymaga od skarżącej dokonania zmiany w jej polityce sprzedaży i objęcia limitem sprzedaży niektórych produktów stalowych klientom z Bułgarii i Rumunii, aby móc korzystać z pomocy dozwolonej prawem wspólnotowym.
Skarżąca podnosi, że sporna decyzja nakłada dodatkowy warunek, którego nie było w momencie wejścia w życie Aktu przystąpienia, w związku z czym jest sprzeczna z treścią, duchem i ogólną strukturą Aktu przystąpienia. Według skarżącej "rozszerzona UE", o której mowa w Załączniku XIV, Tytuł 4 pkt 2 (a)(i) nie obejmuje Rumunii i Bułgarii.
Ponadto skarżąca twierdzi, że należy stwierdzić nieważność spornej decyzji, ponieważ Komisja nie miała uprawnień do działania, naruszyła uzasadnione oczekiwania skarżącej i nie przestrzegała zasady proporcjonalności.
