Skarga wniesiona w dniu 2 października 2006 r. - Loy przeciwko Parlamentowi Europejskiemu(Sprawa F-117/06)
(2006/C 294/132)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 2 grudnia 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Maddalena Loy (Rzym, Włochy) (przedstawiciel: mec. A. Fratini)
Strona pozwana: Parlament Europejski
Żądania strony skarżącej
– uchylenie decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 30 stycznia 2006 r., w której zawiadomiono skarżącą o decyzji Parlamentu o przeniesieniu jej z włoskiego biura Parlamentu z siedzibą w Rzymie do dyrekcji generalnej ds. informacji z siedzibą w Brukseli oraz o przedłużeniu jej umowy w charakterze członka personelu tymczasowego do dnia 16 lipca 2006 r., a nie do dnia 31 grudnia 2009 r. jak wynikało z wcześniejszej decyzji Parlamentu;
– zasądzenie od Parlamentu całego miesięcznego wynagrodzenia na stanowisku attache prasowego w Rzymie, wraz z odsetami za zwłokę, począwszy od dnia w którym miało nastąpić przedłużenie jej umowy w charakterze członka personelu tymczasowego tj. od dnia 1 stycznia 2006 r. do dnia 31 grudnia 2009 r.
– zasądzenie od pozwanego odszkodowania za szkodę w wysokości 240.414,42 EUR oraz zadośćuczynienia za krzywdę w wysokości 500.000 EUR lub innej kwoty, którą Sąd uzna za odpowiednią;
– obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca podnosi 7 zarzutów na poparcie swej skargi:
– pierwszy oparty jest na naruszeniu zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań z uwagi na fakt, iż administracja ponad wszelką wątpliwość wywołała u skarżącej przeświadczenie, że pozostanie ona na stanowisku attache prasowego biura Parlamentu w Rzymie i że jej umowa przedłużona zostanie do dnia 31 grudnia 2009 r.;
– drugi oparty jest na naruszeniu istotnych przepisów postępowania z racji niepełnego i sprzecznego uzasadnienia. Uwagi dotyczące braku kompetencji zawodowych skarżącej pozostają w sprzeczności w szczególności ze sprawozdaniami dotyczącymi tej ostatniej sporządzonymi w oparciu o art. 43 regulaminu pracowniczego;
– trzeci zarzut oparty jest na nadużyciu władzy w uwagi na oczywisty błąd w ocenie podstawowych okoliczności oraz sprzeczność w ocenach. Według skarżącej decyzja o przeniesieniu nie znajduje podstawy w braku kompetencji zawodowych czy w interesie służby lecz w pragnieniu odwetu na niej jej przełożonego;
– czwarty zarzut oparty jest na naruszeniu obowiązku starannego działania ponieważ według skarżącej sporna decyzja przyjęta została bez zachowania należytej staranności i nie uwzględniała interesu członka personelu tymczasowego;
– piąty zarzut oparty jest na naruszeniu zasady proporcjonalności i dobrej administracji. Po pierwsze skarżąca nie została poinformowana wcześniej o możliwości tak szybkiego przeniesienia. Ponadto okoliczności, leżące u podstaw podjętej decyzji nie zostały prawidłowo ustalone i przepisy regulaminu pracowniczego dotyczące zarzucanych zachowań nie były respektowane;
– szósty zarzut dotyczy naruszenia prawa do obrony w szczególności z uwagi na okoliczność, iż choć istniała możliwość wysłuchania skarżącej, Parlament nie dotrzymał swych obietnic i nie zaproponował żadnej możliwości przedstawienia przez strony swych stanowisk;
– siódmy zarzut dotyczy naruszenia obowiązku wspomagania, o którym stanowi art. 24 regulaminu pracowniczego, który zobowiązuje administrację do ochrony swych urzędników, nawet gdy sprawca działań, o których stanowi ten przepis sam jest urzędnikiem. Choć skarżąca dostarczyła dowodów na poparcie swych zarzutów, administracja nie podjęła żadnego odpowiedniego działania.
