Skarga wniesiona w dniu 9 listopada 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej(Sprawa C-394/05)
(2006/C 22/10)
(Język postępowania: włoski)
(Dz.U.UE C z dnia 28 stycznia 2006 r.)
W dniu 9 listopada 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez D. Recchię i M. Konstantinidisa, działających w charakterze pełnomocników, przeciwko Republice Włoskiej.
Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
1) stwierdzenie, że wydając decreto legislativo nr 209 z 24 czerwca 2003 r. w celu transpozycji dyrektywy 2000/53 do prawa krajowego w sposób niezgodny z tą dyrektywą Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2 pkt 2 i 5, art. 3 ust. 5, art. 4 ust. 2 lit. a) w związku z załącznikiem II, art. 5 ust. 1-4, art. 6 ust. 3 lit. a) i ust. 4, art. 7 ust. 1 i 2, art. 8 ust. 3 i 4, art. 10 ust. 3 oraz art. 12 ust. 2 dyrektywy 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji(1).
2) obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
Komisja Wspólnot Europejskich wniosła w dniu 7 listopada 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich skargę mająca na celu stwierdzenie, że nie podejmując wszystkich niezbędnych działań w celu:
– zdefiniowania pojazdów wycofanych z eksploatacji jako odpadów zgodnie z dyrektywą;
– włączenia w transponującym dyrektywę decreto legislativo pojazdów trójkołowych do pojazdów wycofanych z eksploatacji;
– jasnego określenia, że wszystkie niebezpieczne części i materiały wymienione w załączniku II należy usunąć przed dalszym przetwarzaniem;
– zbierania w odpowiednich punktach, w miarę możliwości technicznych, zużytych części z napraw pojazdów;
– zapewnienia w odniesieniu do wystawienia świadectw złomowania, że będą one wystawiane przez uprawnione zakłady przetwarzania zgodnie z art. 6 dyrektywy. Wystawienie tych świadectw nie zostało ponadto przyjęte jako warunek wyrejestrowania [pojazdu] z publicznego rejestru pojazdów, czego wymaga dyrektywa;
– zapewnienia, że producenci pokryją wszystkie lub znaczną część kosztów ustanowienia systemu bezpłatnego odbierania pojazdów;
– zabezpieczenia niebezpiecznych części pojazdów przed ich przetwarzaniem;
– uprzywilejowania recyklingu wobec innych form przetwarzania danych pojazdów;
– wykluczenia transponowania niektórych przepisów określonych w dyrektywie w drodze porozumień na podstawie art. 10 tej dyrektywy;
– stworzenia systemu kontroli i oceny, czy zostały osiągnięte cele wymienione w dyrektywie, w ten sposób, aby mogły one zostać osiągnięte przed 1 stycznia 2006 r.;
– podawania przez producentów pojazdów i części informacje odpowiadających temu, co jest niezbędne dla zakładów przetwarzania;
– ustanowienia obowiązku okresowych kontroli osiągniętych wyników i poinformowania o tych wynikach właściwych władz i Komisji oraz zobowiązania właściwych władz do podjęcia działań w celu oceny postępów osiągniętych w ramach porozumień Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom wynikającym z art. 2 pkt 2 i 5, art. 3 ust. 5, art. 4 ust. 2 lit. a) w związku z załącznikiem II, art. 5 ust. 1-4, art. 6 ust. 3 lit. a) i ust. 4, art. 7 ust. 1 i 2, art. 8 ust. 3 i 4, art. 10 ust. 3 oraz art. 12 ust. 2 dyrektywy 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji.
Komisja wnosi również o obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.
______
(1) Dz.U. L 269 z 21.10.2000, str. 34.