Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie T-166/98 Cantina Sociale di Dolianova i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich w dniu 9 lutego 2005 r.(Sprawa C-51/05 P)
(2005/C 82/35)
(Język postępowania: włoski)
(Dz.U.UE C z dnia 2 kwietnia 2005 r.)
W dniu 9 lutego 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez C. Cattabriga i L. Visaggio, od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie T-166/98 Cantina Sociale di Dolianova i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:
1) uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie T-166/98 Cantina Sociale di Dolianova i inni przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich w części, w jakiej uwzględnia on skargę o zasądzenie odszkodowania od Komisji, a co za tym idzie,
2) w ramach ostatecznego rozstrzygania sporu, odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej;
3) obciążenie Cantina Sociale di Dolianova i innych skarżących w pierwszej instancji kosztami postępowania w obydwu instancjach.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsze odwołanie dotyczy jedynie pkt 129-150 wyroku Sądu, w których ustalona zostaje dzień zawieszenia pięcioletniego terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 46 Statutu Trybunału Sprawiedliwości. Zdaniem Komisji, stanowi ewidentne naruszenie prawa ocena przeprowadzona w wyroku odnośnie do tej kwestii, która doprowadziła do pokrycia się ze sobą powyższego dnia zawieszenia z chwilą, w której skarżące spółdzielnie mogły zdać sobie sprawę, iż nie otrzymają wypłaty pomocy wspólnotowej bazując na kaucji pożyczonej swego czasu przez DAI na rzecz AIMA.
W istocie przy ustalaniu chwili zawieszenia terminu przedawnienia roszczenia dochodzonego przez skarżące spółdzielnie Sąd nie wziął zupełnie pod uwagę faktu, iż od 1983 r. rozporządzenie nr 2499/82(1) w sposób obiektywny wyrządzało szkodę samym spółdzielniom, koncentrując się w zamian za to na sposobie postrzegania tych szkodliwych skutków przez owe spółdzielnie. Niewystarczającą dla Sądu okazała się okoliczność, iż skarżący mieli świadomość, że szkoda, jaką ponieśli, wynikała ze stosowania rozporządzenia nr 2499/82; uznał on również za konieczny element całkowicie subiektywny, jakim jest świadomość skarżących, iż wyłącznie w drodze skierowanego do Komisji roszczenia o odszkodowanie mają oni szanse uzyskania zaspokojenia swych żądań.
Tak skonstruowane założenie pozostaje w sprzeczności zarówno z utrwaloną linią orzecznictwa wspólnotowego, jak i z zasadą pewności prawa.
______
(1) Dz.U. L 267 z 16.09.1982, p. 16 (już nieobowiązujące)
