Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2005 r. przez Compagnie d'entreprises C.F.E. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-100/05)
(2005/C 106/82)
(Język postępowania: francuski)
(Dz.U.UE C z dnia 30 kwietnia 2005 r.)
W dniu 21 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Compagnie d'entreprises C.F.E. z siedzibą w Brukseli, reprezentowanej przez adwokatów Bernarda Louveaux'a i Joëla van Ypersele przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 7 grudnia 2004 r. przyjmującej, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, wykaz terenów atlantyckiego regionu biogeograficznego mających znaczenie dla Wspólnoty (2004/813/ CE), opublikowanej w Dzienniku Urzędowym z dnia 29 grudnia 2004 r., w całości lub przynajmniej w zakresie, w którym decyzja ta kwalifikuje własność skarżącej, położoną przy avenue de la Foresterie w Watermael-Boitsfort (Belgia), wpisaną do katastru w sekcji F pod numerami 66Y/2 i 66/s/2 jako teren mający znaczenie dla Wspólnoty,
– obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
W przedmiotowej sprawie, skarżąca jest właścicielką istotnej części gruntu budowlanego położonego w regionie Bruxelles- Capitale. Na mocy zaskarżonej decyzji grunt ten został zakwalifikowany jako teren mający znaczenie dla Wspólnoty.
Na uzasadnienie swoich żądań, skarżąca podnosi:
– Naruszenie art. 4, ust. 1 i 2 oraz załącznika III do dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory poprzez wydanie przez Komisję spornej decyzji, mimo że Belgia nie przedstawiła w sposób prawidłowy projektu wykazu terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, ponieważ zredagowany on został przez oczywiście niewłaściwy w tym zakresie Institut bruxellois pour la gestion de l'environnement,. W związku z tym, zaskarżony akt prawny jest wadliwy ze względu na naruszenie właściwości.
– Naruszenie art. 4, ust. 2 i 3, art. 20 i 21 powołanej wyżej dyrektywy 92/43/EWG, art. 5 ust. 2 i art. 7 ust. 1 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, art. 8 regulaminu wewnętrznego Komitetu Siedliskowego, art. 9 regulaminu wewnętrznego wydanego na mocy decyzji 2001/C 38/03, zgodnie z wskazanym art. 7 ust. 1 oraz ogólnych zasad dobrej administracji i "audi alteram partem". Skarżąca twierdzi w tym zakresie, że nie zwrócono się do Komitetu Siedliskowego o zajęcie stanowiska w ramach zwykłej procedury, lecz w ramach procedury dotyczącej stanowisk pisemnych, pomimo braku takiej konieczności, bez uzasadnienia wyboru tego trybu postępowania i bez umożliwienia Komitetowi Siedliskowemu ustosunkowania się do wszystkich technicznych aspektów sprawy.
– Komisja wydała swą decyzję na podstawie propozycji wykazu, opartej na nieprecyzyjnych lub nieistotnych danych z punktu widzenia kryteriów ustanowionych w załączniku III do dyrektywy 92/43/EWG.
