Sprawa C-416/04 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 8 lipca 2004 r. w sprawie T-203/02 The Sunrider Corporation przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), wniesione w dniu 29 września 2004 r. przez The Sunrider Corporation. Stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM był również Juan Espadafor Caba.

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 8 lipca 2004 r. w sprawie T-203/02⁽¹⁾The Sunrider Corporation przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), wniesione w dniu 29 września 2004 r. przez The Sunrider Corporation. Stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM był również Juan Espadafor Caba

(Sprawa C-416/04 P)

(2004/C 300/55)

(Dz.U.UE C z dnia 4 grudnia 2004 r.)

W dniu 29 września 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 8 lipca 2004 r. w sprawie T-203/02 The Sunrider Corporation przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) wniesione przez The Sunrider Corporation, z siedzibą w Torrance, Kalifornia (Stany Zjednoczone), reprezentowaną przez A. Kockläuner, lawyer.

Stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM był również Juan Espadafor Caba.

Odwołująca się wnosi do Trybunału o:

1) uchylenie orzeczenia Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T-203/02 ("zaskarżone orzeczenie");

2) obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) kosztami postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości;

3) stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 8 kwietnia 2002 r. w sprawie R 1046/2000-1;

4) obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji i OHIM.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołująca się podnosi, że wyrok Sądu Pierwszej Instancji powinien zostać uchylony z poniżej wymienionych przyczyn:

Naruszenie art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 40/94 w związku z art. 15 ust. 3 rozporządzenia nr 40/94 (nie wykazane używanie)

Sąd Pierwszej Instancji dokonał niewłaściwej wykładni art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 40/94 w zw. z art. 15 ust. 3 rozporządzenia nr 40/94 w ten sposób, że błędnie uwzględnił używanie znaku towarowego przez osobę trzecią.

W tym względzie Sąd Pierwszej Instancji niewłaściwie zinterpretował ciężar dowodu ustanowiony w art. 15 ust. 1 i 3 rozporządzenia nr 40/94. Ponadto, Sąd Pierwszej Instancji uwzględnił nieostateczne (domniemane) twierdzenia i dowody przedstawione przez stronę przeciwną. Nadto, Sąd Pierwszej Instancji oparł się na przypuszczeniach zamiast na rzetelnych dowodach. Ostatecznie, Sąd Pierwszej Instancji powinien był zbadać czy w świetle wszystkich istotnych zagadnień stanu faktycznego i co do prawa, nowa decyzja zawierająca tę samą dyspozycję, co decyzja, od której się odwołano, mogłaby zostać wydana w chwili rozstrzygania przez Sąd Pierwszej Instancji.

Naruszenie art. 43 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94: Niewystarczający dowód używania znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie

Ponadto, Sąd Pierwszej Instancji naruszył art. 43 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 w ten sposób, że dokonał niewłaściwej wykładni pojęcia rzeczywistego używania w rozumieniu art. 43 ust 2 rozporządzenia nr 40/94.

W szczególności Sąd Pierwszej Instancji nie rozważył wystarczająco, że:

– strona przeciwna przedłożyła jedynie trzy faktury za rok 1996, wystawione na łączną kwotę nie większą niż 3.476,00 euro;

– strona przeciwna przedłożyła za rok 1997 jedynie dwie faktury, wystawione na łączną kwotę nie większą niż 1.306,00 euro;

– przedmiotowe towary stanowiły towary niskowartościowe, a zatem towary produkcji masowej i powszechnego użytku;

– towary te były relatywnie łatwe do zbycia;

– przedmiotowe towary zostały zbyte w najlepszym przypadku jednemu konsumentowi;

dlatego też, znak towarowy ES 372 221 "VITAFRUT", na który powołano się w sprzeciwie nie był rzeczywiście używany w rozumieniu art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 40/94, ponieważ używany był sporadycznie, okazjonalnie, w minimalnym zakresie i nie na znaczącej części terytorium, na którym był chroniony.

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94

Ponadto, porównywane znaki towarowe nie są do siebie podobne w sposób mogący wprowadzić w błąd w odniesieniu do towarów "napoje ziołowe i witaminizowane", dla których wniesiono o ochronę znaku towarowego nr 156 422 "VITAFRUIT". W szczególności, towary "napoje ziołowe i witaminizowane" z jednej strony i "koncentrat soku owocowego" z drugiej są jedynie trochę podobne, ponieważ posiadają jedynie kilka punktów stycznych.

Powyższe opiera się na fakcie, że porównywane towary różnią się od siebie w odniesieniu do swych właściwości produktu, ich surowców oraz okoliczności ich produkcji, a mianowicie maszyn, know-how i urządzeń produkcyjnych, które są niezbędne dla wytwarzania omawianych towarów. Ponadto, porównywane towary różnią się w zakresie sposobu ich używania, ich właściwości funkcjonalnych oraz sposobu dystrybucji. Dlatego też różnice przeważają nad możliwymi wspólnymi cechami omawianych towarów.

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 233, 28.09.2002 r., str. 26.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2004.300.29
• Rodzaj: Informacja
• Tytuł: Sprawa C-416/04 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 8 lipca 2004 r. w sprawie T-203/02 The Sunrider Corporation przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), wniesione w dniu 29 września 2004 r. przez The Sunrider Corporation. Stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM był również Juan Espadafor Caba.
• Data aktu: 04/12/2004
• Data ogłoszenia: 04/12/2004