Skarga wniesiona dnia 3 sierpnia 2004 r. przez Królestwo Danii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-317/04)
(2004/C 262/89)
(Język postępowania: duński)
(Dz.U.UE C z dnia 23 października 2004 r.)
Dnia 3 sierpnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesiona przez Królestwo Danii, reprezentowane przez pełnomocnika Jørgena Molde, wspieranego przez Petera Bieringa oraz Kima Lundgaarda Hansena, adwokatów.
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 maja 2004 r. w sprawie środków przyznanych przez Danię dla TV2/Danmark
– ewentualnie, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 maja 2004 r. w sprawie środków przyznanych przez Danię dla TV2/Danmark, w części dotyczącej art. 2
– ewentualnie, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 maja 2004 r. w sprawie środków przyznanych przez Danię dla TV2/Danmark, w części dotyczącej art. 2, 3 i 4
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
W zaskarżonej decyzji Komisja uznała pomoc, która została w latach 1995-2004 udzielona TV2/Danmark w formie opłat abonamentowych oraz innych środków, za zgodną z zasadami wspólnego rynku, za wyjątkiem kwoty 628,2 milionów DKK, która w opinii Komisji stanowi sprzeczną z normami Traktatu pomoc państwa. Królestwo Danii zostało zobowiązane do zażądania zwrotu tej kwoty od TV2/Danmark A/S.
Na poparcie złożonych wniosków rząd duński podnosi, że decyzja Komisji z dnia 19 maja 2004 r.:
– narusza istotne wymogi proceduralne;
– jest sprzeczna z art. 295 Traktatu, traktatowymi zasadami dotyczącymi pomocy państwa zawartymi w art. 87 ust. 1 oraz art. 86 ust. 2, a także protokołem dotyczącym systemu radiofonii i telewizji publicznej w Państwach Członkowskich, a także
– jest sprzeczna z rozporządzeniem Rady nr 659/1999(1) oraz dyrektywą Komisji nr 80/723(2).
Na poparcie głównego wniosku o stwierdzenie nieważności rząd duński podnosi, że:
– naruszono zasadę kontradyktoryjności, która miała konkretne znaczenie dla możliwości obrony przez rząd swego stanowiska, czego skutkiem była decyzja Komisji;
– ani opłaty abonamentowe uzyskane przez TV2, ani przychody z reklam uzyskane przez TV2 za pośrednictwem TV2-Fonden do momentu zakończenia przezeń działalności w 1997 r. nie są pomocą państwa, ponieważ nie została udzielona pomoc przy użyciu zasobów państwowych w rozumieniu art. 87 Traktatu;
– kapitał wypracowany w TV2 w latach 1995-2002 stanowi normalny zysk z wykonywania przez TV2 zadań z tytułu pełnienia misji publicznej, a nie "nadmierną kompensację", która mogłaby być uważana za pomoc państwa, niezgodną z Traktatem;
– obliczenie przez Komisję "nadmiernej kompensacji" jest dotknięte błędem;
– nie mamy do czynienia z pomocą państwa, chociaż środki udzielone TV2 przekraczają koszty netto realizacji zadań z tytułu pełnienia misji publicznej, ponieważ udzielone środki nie zostały w rzeczywistości użyte do subsydiowania skrośnego (pokrywanie kosztów jednego rodzaju prowadzonej przez przedsiębiorstwo działalności gospodarczej przychodami pochodzącymi z innego rodzaju działalności) działalności komercyjnej TV2 i z tego powodu nie zakłócają konkurencji;
– środki publiczne ewentualnie przekazane TV2 mogą zostać uznane za udzielone zgodnie z testem prywatnego inwestora przeprowadzonym w warunkach gospodarki rynkowej, a zatem nie była to pomoc państwa.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. L 83 z 27.3.1999 str. 1).
(2) Dyrektywa Komisji (WE) nr 80/723/EWG z dnia z dnia 25 czerwca 1980 r. w sprawie przejrzystości stosunków finansowych między Państwami Członkowskimi a przedsiębiorstwami publicznymi (Dz.U. L 195 z 29.7.1980 str. 35).
