22 kwietnia 1982 roku, na spotkaniu, przywódcy konspiracyjnej Solidarności uzgodnili zasady i sposób koordynacji swoich działań w kraju i za granicą. Misją Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej było utrzymanie Solidarności jako najważniejszej instytucji niezależnego, samorządnego społeczeństwa, które swą potrzebę wolności mogło przez wiele lat realizować tylko przez aktywność w podziemiu. Fundamentem pozostawała solidarnościowa strategia walki bez przemocy. Strategicznym celem było odzyskanie możliwości legalnego działania a jednym z efektów - niezależne kadry w chwili odradzania się demokracji i wolnego rynku.Dzisiaj Senatorowie świadomi, że Solidarność jest źródłem odrodzenia niepodległej Rzeczypospolitej, przekazują słowa szacunku wszystkim, którzy swoją podziemną aktywnością zachowali siłę i znaczenie Solidarności. Nie wahamy się nazwać solidarnościowej konspiracji Wielką. Na tę Wielkość składają się setki tysięcy obywateli angażujących się w strajki, manifestacje, pomoc aresztowanym i internowanym, w ochronę ich rodzin, zaangażowanych w druk i kolportaż niezależnych pism i książek. Ta Wielkość to także zaangażowanie i wsparcie obywateli Europy i Świata w obronie misji i wizji Solidarności. Wszystkim ludziom zaangażowanym w tę działalność należą się słowa uznania i podziękowania od Senatu Rzeczypospolitej Polskiej. Są oni dla nas współtwórcami Ruchu Solidarności, który wyznaczył nowe drogi dochodzenia do demokracji i wolnego społeczeństwa.
Droga, którą wyznaczyła Solidarność, pozwoliła naszej Ojczyźnie zająć godne miejsce we wspólnocie wolnych narodów. Kultywowanie tego dziedzictwa, pamięć o nadziejach i wartościach Solidarności, która powstała jako rzecznik pluralizmu, tolerancji i szacunku dla godności każdego człowieka, pozostaje dla nas trwale obecnym wyzwaniem i obowiązkiem.
Uchwała podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".
