a także mając na uwadze, co następuje:(1) Stosunki między Unią Europejską (zwaną dalej "Unią") a Islamską Republiką Pakistanu (zwaną dalej "Pakistanem") opierają się na umowie o współpracy, która weszła w życie dnia 1 września 2004 r.(2). Jednym z jej głównych celów jest zapewnienie warunków wzrostu i rozwoju handlu między stronami umowy o współpracy i jego wspieranie. Zasadniczym elementem tej umowy jest również przestrzeganie praw człowieka, w tym podstawowych praw pracowniczych, oraz zasad demokracji.
(2) W lipcu i sierpniu 2010 r. w następstwie obfitych deszczów monsunowych niszczycielskie powodzie dotknęły rozległe rejony Pakistanu, w szczególności obszary prowincji Beludżystan, Chajber Pachtunchwa, Pendżab, Sindh i Gilgit-Baltistan. Jak podają źródła Organizacji Narodów Zjednoczonych, powodzie dotknęły około 20 mln osób i 20 % terytorium Pakistanu, czyli co najmniej 160 000 kilometrów kwadratowych, w wyniku czego do 12 mln osób potrzebowało pilnej pomocy humanitarnej.
(3) W tego rodzaju sytuacjach pomoc humanitarna stanowi oczywiście główny instrument, a Unia przewodzi w tym zakresie od samego początku sytuacji nadzwyczajnej, zobowiązując się do udzielenia Pakistanowi pomocy nadzwyczajnej w wysokości ponad 423 mln EUR.
(4) By wesprzeć odbudowę gospodarczą Pakistanu po tej sytuacji nadzwyczajnej, ważne będzie zastosowanie wszelkich dostępnych środków, w tym proponowanych nadzwyczajnych środków handlowych na rzecz zwiększenia pakistańskiego eksportu, mających przyczyniać się do przyszłego rozwoju gospodarczego Pakistanu, przy jednoczesnym zapewnieniu zachowania konsekwencji i spójności na wszystkich szczeblach w celu realizacji zrównoważonej długoterminowej strategii.
(5) Rozmiary klęski żywiołowej wymagają natychmiastowej i szeroko zakrojonej reakcji uwzględniającej geostrategiczne znaczenie partnerstwa Pakistanu z Unią, przede wszystkim z uwagi na kluczową rolę Pakistanu w walce z terroryzmem, przy czym reakcja ta powinna przyczyniać się równocześnie do ogólnego rozwoju, bezpieczeństwa i stabilności w regionie.
(6) Skutki autonomicznych preferencji handlowych powinny być mierzalne w konkretny sposób pod kątem tworzenia miejsc pracy, zwalczania ubóstwa oraz trwałego rozwoju odczuwanego przez pracujących i ubogich Pakistańczyków.
(7) W deklaracji w sprawie Pakistanu dołączonej do konkluzji Rady Europejskiej z dnia 16 września 2010 r. Rada Europejska postanowiła upoważnić ministrów do pilnego uzgodnienia kompleksowego pakietu środków krótko-, średnio- i długoterminowych, które pomogą we wspieraniu poprawy sytuacji w Pakistanie oraz jego przyszłego rozwoju i które mają obejmować m.in. ambitne środki handlowe o zasadniczym znaczeniu dla ożywienia i wzrostu gospodarczego.
(8) W szczególności Rada Europejska podkreśliła swoje stanowcze zobowiązanie do przyznania wyłącznie Pakistanowi zwiększonego dostępu do rynku Unii poprzez natychmiastowe i ograniczone czasowo obniżenie ceł przywozowych na kluczowe towary pochodzące z Pakistanu. W świetle tej deklaracji Komisja zaproponowała pakiet określający 75 linii taryfowych dotyczących głównych pakistańskich sektorów eksportu na obszarach najbardziej dotkniętych przez powodzie, zaznaczając, że wzrost pakistańskiego eksportu do Unii o co najmniej 100 mln EUR rocznie stanowiłby realną, istotną i cenną pomoc dla regionu.
(9) Przedmiotem wymiany handlowej Pakistanu z Unią są przede wszystkim tekstylia i odzież, które w 2009 r. stanowiły 73,7 % pakistańskiego eksportu do Unii. Pakistan eksportuje także etanol i wyroby skórzane, które obok tekstyliów i odzieży są wrażliwymi produktami przemysłowymi w niektórych państwach członkowskich, gdzie na zatrudnieniu w tych branżach odbija się już w różnym stopniu globalna recesja. Branże te walczą o dostosowanie się do nowych warunków światowego handlu.
(10) Sektor tekstylny ma kluczowe znaczenie dla gospodarki Pakistanu, gdyż jego udział w produkcie krajowym brutto wynosi 8,5 % i zatrudnia on 38 % siły roboczej, z czego około połowa to kobiety.
(11) Ze względu na trudności dotykające mieszkańców Pakistanu w wyniku katastrofalnych powodzi należy objąć Pakistan nadzwyczajnymi autonomicznymi preferencjami handlowymi poprzez zawieszenie na ograniczony okres wszystkich taryf na niektóre produkty, których wywóz ma szczególne znaczenie dla Pakistanu. Przyznanie tych preferencji handlowych powinno wywołać tylko ograniczone negatywne skutki na rynku wewnętrznym Unii i nie powinno negatywnie wpłynąć na najsłabiej rozwinięte kraje członkowskie Światowej Organizacji Handlu (WTO).
(12) Środki te proponuje się jako część pakietu nadzwyczajnego w reakcji na szczególną sytuację w Pakistanie. W żadnym wypadku nie powinny one stanowić precedensu dla polityki handlowej Unii z innymi państwami.
(13) Autonomiczne preferencje handlowe będą udzielane albo w formie zwolnienia z przywozowych należności celnych w Unii, albo w formie kontyngentów taryfowych.
(14) Uprawnienie do korzystania z nadzwyczajnych autonomicznych preferencji handlowych uwarunkowane jest przestrzeganiem przez Pakistan odpowiednich reguł pochodzenia produktów i odnośnych procedur oraz zaangażowaniem w skuteczną współpracę administracyjną z Unią w celu zapobiegania wszelkiemu ryzyku nadużyć. Poważne i systematyczne naruszenia warunków, od których zależy uprawnienie do korzystania z uzgodnień preferencyjnych, nadużycia lub niepodejmowanie współpracy administracyjnej w zakresie weryfikacji pochodzenia towarów powinny stanowić przesłanki czasowego zawieszenia preferencji.
(15) Dla celów zdefiniowania pojęcia produktów pochodzących, wydawania świadectw pochodzenia i procedur współpracy administracyjnej należy stosować część I tytuł IV rozdział 2 sekcje 1 i 1a rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny(3), z wyjątkiem art. 68-71, art. 90-97i oraz art. 97j ust. 2 tych sekcji. Jednak do celów kumulacji pochodzenia należy zezwolić wyłącznie na stosowanie materiałów pochodzących z Unii. W odniesieniu do określania pochodzenia towarów objętych autonomicznymi preferencjami handlowymi ustanowionymi na podstawie niniejszego rozporządzenia nie powinna mieć zastosowania kumulacja regionalna ani inne rodzaje kumulacji, z wyjątkiem kumulacji z materiałami pochodzącymi z Unii, by zapewnić dostateczne przetworzenie w Pakistanie.
(16) Objęcie Pakistanu autonomicznymi preferencjami handlowymi wymaga zwolnienia Unii ze zobowiązań wynikających z artykułów I i XIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (GATT), na mocy artykułu IX Porozumienia ustanawiającego WTO. Rada Generalna WTO zgodziła się na takie zwolnienie dnia 14 lutego 2012 r.
(17) W celu zapewnienia natychmiastowego i trwałego wpływu na ożywienie gospodarcze Pakistanu po powodziach oraz zgodnie ze zwolnieniem przyznanym przez WTO zaleca się ograniczenie trwania autonomicznych preferencji handlowych do dnia 31 grudnia 2013 r.
(18) W celu zapewnienia szybkiej reakcji, integralności oraz prawidłowego funkcjonowania autonomicznych preferencji handlowych dla Pakistanu, a także zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do czasowego zawieszenia z powodu nieprzestrzegania procedur celnych i niedotrzymania zobowiązań, poważnych i systematycznych naruszeń podstawowych praw człowieka, zasad demokracji i praworządności lub z powodu nieprzestrzegania przez Pakistan warunku niewprowadzania od dnia 1 lipca 2012 r. nowych lub zwiększania obowiązujących ceł wywozowych lub opłat o skutku równoważnym oraz wszelkich innych ograniczeń lub zakazów wywozu lub sprzedaży na eksport wszelkich materiałów używanych do wytwarzania produktów objętych niniejszym rozporządzeniem, należy powierzyć Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów wykonawczych mające natychmiastowe zastosowanie, jeżeli jest to uzasadnione szczególnie pilną potrzebą. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję(4).
(19) W celu dokonania koniecznych dostosowań technicznych w wykazie towarów, do których mają zastosowanie autonomiczne preferencje handlowe, oraz w celu wyłączenia produktów z zakresu niniejszego rozporządzenia, jeżeli wielkość przywozu objętego niniejszym rozporządzeniem wzrośnie ponad pewien poziom, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do zmiany załączników I i II w celu odzwierciedlenia zmian w Nomenklaturze scalonej oraz wyłączenia produktów z zakresu niniejszego rozporządzenia. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
(20) Aby niezwłocznie zareagować na znaczny wzrost przywozu produktów zwolnionych z należności celnych w razie przywozu do Unii, który to wzrost może mieć negatywne skutki dla producentów w Unii, Komisja powinna przyjąć w trybie pilnym akty delegowane mające na celu wyłączenie produktów z zakresu niniejszego rozporządzenia.
(21) Nie później niż dwa lata po wygaśnięciu niniejszego rozporządzenia Komisja powinna przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące skutków przyznanych w nim autonomicznych preferencji handlowych. Sprawozdanie to powinno zawierać szczegółową ocenę skutków tych preferencji dla gospodarki Pakistanu oraz ich oddziaływania na wymianę handlową i na wpływy uzyskiwane przez Unię z należności celnych, jak również na gospodarkę i zatrudnienie w Unii. W sprawozdaniu Komisja powinna w szczególności uwzględnić wpływ autonomicznych preferencji handlowych na tworzenie miejsc pracy, zwalczanie ubóstwa i trwały rozwój odczuwany przez pracujących i ubogich Pakistańczyków,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.Sporządzono w Strasburgu dnia 25 października 2012 r.
| W imieniu Parlamentu Europejskiego |
W imieniu Rady |
| M. SCHULZ |
A. D. MAVROYIANNIS |
| Przewodniczący |
Przewodniczący |
______(1) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 13 września 2012 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) i decyzja Rady z dnia 4 października 2012 r.
(2) Decyzja Rady 2004/870/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. dotycząca zawarcia Umowy o współpracy między Wspólnotą Europejską a Islamską Republiką Pakistanu (Dz.U. L 378 z 23.12.2004, s. 22).
(3) Dz.U. L 253 z 11.10.1993, s. 1.
(4) Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13.
(5) Dz.U. L 316 z 14.11.2012, s. 43.
(6) Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1.
