Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 września 2016 r. w sprawie Europejskiej współpracy terytorialnej - najlepsze...

1.

zauważa, że Europejska współpraca terytorialna stała się jednym z dwóch równorzędnych celów polityki spójności na lata 2014-2020, który uregulowano w poświęconym mu rozporządzeniu; podkreśla jednak, że budżet Europejskiej współpracy terytorialnej wynosi 10,1 mld EUR, co stanowi zaledwie 2,8 % budżetu polityki spójności, i jest niewspółmierny wobec ogromu wyzwań, którym sprostać musi ta inicjatywa, ani nie odzwierciedla wysokiego poziomu wartości dodanej Europejskiej współpracy terytorialnej na szczeblu europejskim; przypomina w związku z tym o rozczarowaniu Parlamentu Europejskiego z powodu wyników negocjacji w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014-2020, zwłaszcza w kwestii cięć środków na Europejską współpracę terytorialną; wyraża przekonanie, że większy budżet na Europejską współpracę terytorialną w przyszłym okresie programowania zwiększy wartość dodaną polityki spójności; apeluje o ściślejsze przestrzeganie art. 174 TFUE dotyczącego spójności terytorialnej, zwłaszcza w odniesieniu do obszarów wiejskich i obszarów podlegających przemianom przemysłowym oraz regionów o poważnych i trwałych utrudnieniach naturalnych lub demograficznych, takich jak regiony najbardziej oddalone, najbardziej na północ wysunięte regiony o niskiej gęstości zaludnienia oraz regiony wyspiarskie, transgraniczne i górskie; apeluje do Komisji i państw członkowskich o zwrócenie szczególnej uwagi na obszary znajdujące się w niekorzystnej sytuacji geograficznej i demograficznej przy realizacji polityki spójności;

2.

zwraca uwagę, że zgodnie z celami strategii "Europa 2020" Europejskiej współpracy terytorialnej nadano nowy kształt, aby zapewnić większy wpływ tej inicjatywy poprzez skoncentrowanie się na obszarach tematycznych i ukierunkowanie działań na osiąganie wyników, bez uszczerbku dla podejścia opartego na wrażliwości terytorialnej umożliwiającego kontynuowanie priorytetów regionalnych; jest przekonany, że konieczne jest większe zwracanie uwagi na specyfikę Europejskiej współpracy terytorialnej; apeluje zatem o lepszą ocenę programów Europejskiej współpracy terytorialnej, aby wykazać ich wpływ i wartość dodaną;

3.

zwraca uwagę, że współpraca transgraniczna okazała się kluczowym narzędziem rozwoju regionów przygranicznych, które uznaje się za prawdziwe laboratoria integracji europejskiej; przyznaje, że lata 2000-2006 i 2007-2013 cechowało wyraźne ukierunkowanie na bardziej strategicznie zorientowane priorytety oraz że wypracowano najlepsze praktyki w zakresie lepszego skomunikowania i dostępności, transferu wiedzy i innowacji, wzmocnienia tożsamości regionalnej, stawienia czoła wyzwaniom w zakresie ochrony środowiska, wzmocnienia zdolności instytucjonalnej, ochrony zdrowia, edukacji, zatrudnienia i mobilności pracowników, a także ochrony ludności dzięki tworzeniu nowych partnerstw i konsolidowania już istniejących;

4.

potwierdza, że współpraca transnarodowa odegrała pomocną rolę, wspierając badania naukowe, innowacje i gospodarkę opartą na wiedzy, pomagając przystosować się do zmiany klimatu i propagując transport zorganizowany z poszanowaniem zasad zrównoważonego rozwoju oraz mobilność za pośrednictwem ponadnarodowych podejść, a także przyczyniła się do wzmocnienia zdolności instytucjonalnej; podkreśla, że zintegrowane podejście terytorialne i współpraca transnarodowa są szczególnie istotne w kwestiach dotyczących ochrony środowiska, zwłaszcza w obszarach wody, różnorodności biologicznej i energii;

5.

stwierdza, że współpraca międzyregionalna pozwoliła miastom i regionom nawiązać współpracę w szerokim zakresie i w różnorodnych obszarach tematycznych, obejmującą wymianę doświadczeń i sprawdzonych rozwiązań, oraz że dzięki temu poprawiła się skuteczność wielu regionalnych i lokalnych strategii politycznych; uważa, że należy zająć się znacznymi rozbieżnościami w rozwoju między obszarami miejskimi i wiejskimi oraz problemami regionów metropolitarnych;

6.

jest zdania, że skuteczna współpraca transgraniczna i transnarodowa przekłada się na większą atrakcyjność obszaru geograficznego dla przedsiębiorstw handlowych przez możliwie jak najskuteczniejsze wykorzystanie potencjału lokalnego, regionalnego i transgranicznego, a także kapitału ludzkiego, aby lepiej odpowiedzieć na potrzeby i oczekiwania przedsiębiorstw handlowych, lecz również uniknąć przenoszenia przedsiębiorstw do państw trzecich, wyludniania regionów UE i wzrostu bezrobocia;

7.

jest przekonany, że Europejska współpraca terytorialna zapewnia istotną wartość dodaną, przyczyniając się do zagwarantowania pokoju, stabilności i integracji regionalnej w ramach polityki rozszerzenia i sąsiedztwa, a także wywiera wpływ w wymiarze ogólnoświatowym dzięki rozpowszechnianiu najlepszych praktyk; uważa, że współpraca transgraniczna może wnieść wartość dodaną do zarządzania kryzysem migracyjnym;

8.

zwraca uwagę, że w latach 2014-2020 około 41 % budżetu EFRR przeznaczonego na Europejską współpracę terytorialną 20 zostanie zainwestowane w środki mające na celu poprawę stanu środowiska, a 27 % - w działania służące wzmocnieniu inteligentnego rozwoju, w tym badań naukowych i innowacji, natomiast 13 % zostanie przeznaczone na promocję wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu poprzez działania związane z zatrudnieniem, edukacją i szkoleniami, natomiast 33 programy będą miały na celu poprawę ogólnego skomunikowania w układzie transgranicznym; zauważa także, że kwota w wysokości 790 mln EUR zostanie przeznaczona na zwiększenie zdolności instytucjonalnej poprzez ustanowienie lub wzmocnienie struktur współpracy i poprawę wydajności usług publicznych;

9.

podkreśla, że koncepcja ukierunkowania na wyniki wymaga, by programy Interreg zapewniały wysokiej jakości współpracę na poziomie projektu oraz by w ich ramach przyjęto nowy rodzaj oceny, który uwzględni specyficzny charakter każdego programu i przyczyni się do ograniczenia obciążeń administracyjnych dla beneficjentów i organów zarządzających; apeluje do Komisji, państw członkowskich i organów zarządzających o współpracę i wymianę informacji oraz dobrych praktyk dotyczących przeprowadzenia oceny i wydania wytycznych, jak dostosować koncepcję ukierunkowania na wyniki do specyfiki Europejskiej współpracy terytorialnej; przyznaje, że całkowitej wartości dodanej programów Europejskiej współpracy terytorialnej nie można oceniać wyłącznie na podstawie wskaźników ilościowych, i apeluje do Komisji o opracowanie bardziej jakościowych wskaźników, aby lepiej odzwierciedlić wyniki współpracy terytorialnej;

10.

ubolewa z powodu opóźnionego przyjęcia programów Interreg i zwraca się do Komisji i państw członkowskich o zintensyfikowanie starań mających na celu zapewnienie ich skutecznej i pomyślnej realizacji oraz usunięcie przeszkód we współpracy transgranicznej, aby uniknąć krytycznych problemów już stwierdzonych w okresie programowania 2007- 2013; apeluje do Komisji o udostępnienie wszystkich niezbędnych środków umożliwiających przyspieszenie wdrażania programów Europejskiej współpracy terytorialnej;

11.

ubolewa nad brakiem wiarygodnych transgranicznych danych i dowodów na skuteczność współpracy transgranicznej w kontekście sprawozdawczości w odniesieniu do ram wykonania; wzywa zatem Komisję, Eurostat i organy zarządzające do współpracy na określeniem wspólnych kryteriów oceny oraz do wspólnego uzgodnienia jednej bazy danych, a także do opracowania metod udostępniania i korzystania z wiarygodnych danych ponad granicami; zwraca uwagę na istniejące wyzwania związane z wdrażaniem zintegrowanego podejścia terytorialnego wynikające ze znacznych różnic w upodmiotowieniu władz regionalnych i lokalnych państw członkowskich;

12.

apeluje do Komisji, państw członkowskich i organów zarządzających o stworzenie odpowiednio ustrukturyzowanych systemów monitorowania oraz planów oceny, aby zapewnić skuteczniejszą ocenę realizacji wyników pod kątem celów strategii "Europa 2020" i integracji terytorialnej;

13.

podkreśla, że Europejska współpraca terytorialna w znacznym stopniu przyczynia się do umocnienia celu UE, jakim jest spójność terytorialna, dzięki integracji zróżnicowanych sektorowych strategii politycznych na szczeblu terytorialnym; z zadowoleniem przyjmuje badanie Europejskiej Sieci Obserwacyjnej Rozwoju Terytorialnego i Spójności Terytorialnej pt. "ET2050: scenariusze i wizje rozwoju terytorialnego dla Europy", które może pełnić rolę ram odniesienia dla dalszych dyskusji poświęconych opracowaniu polityki spójności na okres po roku 2020;

14.

przypomina o znaczeniu zintegrowanych inwestycji terytorialnych (ZIT) i inicjatyw rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność, które nie są wystarczająco szeroko realizowane w ramach programów Interreg na lata 2014-2020, i zachęca państwa członkowskie do korzystania z tych inicjatyw w większym stopniu, jednocześnie podkreślając, że będzie to wymagać zwiększenia zaangażowania organów regionalnych i lokalnych; apeluje do Komisji oraz państw członkowskich o zaproponowanie programów informacyjnych i szkoleniowych dla beneficjentów;

15.

uważa, że nowe instrumenty rozwoju terytorialnego, takie jak zintegrowane inwestycje terytorialne (ZIT) oraz rozwój lokalny kierowany przez społeczność, mogą przynieść szereg inwestycji w infrastrukturę społeczną, zdrowotną i edukacyjną, umożliwić rewitalizację obszarów miejskich znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, spowodować utworzenie miejsc pracy, a także przyczynić się do innych działań mających na celu ograniczenie odizolowania migrantów i sprzyjających ich integracji;

16.

zaleca zwrócenie szczególnej uwagi na projekty zaangażowane w przystosowanie miejscowości i regionów do nowej rzeczywistości demograficznej oraz przeciwdziałanie wynikającym z niej zaburzeniom równowagi, m.in. dzięki: 1) dostosowaniu infrastruktury społecznej i mobilności do zmian demograficznych i ruchów migracyjnych; 2) stworzeniu konkretnych towarów i usług dostosowanych do starzejącego się społeczeństwa; 3) wspieraniu działań umożliwiających tworzenie sprzyjających włączeniu społecznemu miejsc pracy dla osób w podeszłym wieku, kobiet i migrantów; 4) usprawnieniu połączeń cyfrowych oraz tworzeniu platform, które umożliwiają i ułatwiają uczestnictwo obywateli najbardziej odizolowanych regionów oraz ich współpracę z różnymi organami administracyjnymi, społecznymi i politycznymi na wszystkich szczeblach władzy (lokalnym, regionalnym, krajowym i europejskim);

17.

zwraca uwagę na rolę Europejskiej współpracy terytorialnej w regionach wyspiarskich, najbardziej oddalonych i słabo zaludnionych, w strefach górskich i na obszarach wiejskich, jako ważnego narzędzia służącego zacieśnieniu ich regionalnej współpracy i integracji; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na wykorzystywanie funduszy w tych regionach, łącznie z tymi, które graniczą z państwami trzecimi, w celu poprawy realizacji finansowanych w ten sposób projektów transgranicznych;

18.

wskazuje na komplementarny charakter Europejskiej współpracy terytorialnej i strategii makroregionalnych w procesie radzenia sobie ze wspólnymi wyzwaniami w ramach większych obszarów funkcjonalnych, jak również pozytywną rolę, jaką strategie makroregionalne mogą odegrać, pomagając zaradzić wspólnym wyzwaniom, w obliczu których stają makroregiony;

19.

uważa, że należy dążyć do zapewnienia lepszej koordynacji oraz większej synergii i komplementarności między transgranicznym i transnarodowym nurtem działań z myślą o usprawnieniu współpracy i integracji na terytoriach strategicznych o większym zasięgu; apeluje o lepszą koordynację działań między organami zarządzającymi i podmiotami zaangażowanymi w realizację strategii makroregionalnych; wzywa do zacieśnienia współpracy, a także do wzmocnienia powiązań i zwiększenia spójności programów Europejskiej współpracy terytorialnej z programami krajowymi i regionalnymi na etapie ich opracowywania, aby zwiększyć ich komplementarność i uniknąć powielania;

20.

zwraca uwagę, że niektóre regiony stają w obliczu poważnych wyzwań związanych z migracją, oraz zachęca do wykorzystania programów Interreg i wzywa do ich pilnej realizacji, aby sprostać m.in. wyzwaniom spowodowanym kryzysem uchodźczym, a także do wymiany sprawdzonych rozwiązań między organami lokalnymi i regionalnymi na obszarach przygranicznych, również w państwach trzecich, zwłaszcza dzięki strategiom makroregionalnym;

21.

podkreśla osiągnięcia w obszarze badań i innowacji, takie jak wspólne projekty badawcze, współpraca instytutów badawczych i przedsiębiorstw, tworzenie międzynarodowych uniwersytetów przygranicznych, transgraniczne ośrodki badawcze, transgraniczne instytucje szkoleniowe, tworzenie transgranicznych klastrów i sieci przedsiębiorstw, transgraniczne inkubatory i usługi doradcze dla MŚP, marki "high-tech" dla przyciągnięcia zagranicznych inwestorów itp.; zauważa istotną rolę programów Interreg w zwiększaniu konkurencyjności i potencjału innowacyjnego regionów dzięki pobudzaniu synergii między strategiami inteligentnej specjalizacji, a także wspieraniu współpracy między klastrami i rozwijaniu sieci innowacji; zwraca się do Komisji o przedstawienie kompleksowego przeglądu współpracy terytorialnej w ramach EFRR i EFS na podstawie wspólnych ram strategicznych (załącznik I do rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów (rozporządzenie (UE) nr 1303/2013));

22.

jest świadomy, że inwestycje służące zintensyfikowaniu inteligentnego wzrostu, w tym działalności badawczej i innowacyjnej, stanowią 27 % środków przydzielonych w ramach EFRR na programy współpracy transgranicznej w latach 2014-2020 21 ; zauważa również, że 35 % budżetu programów transnarodowych przeznaczono na wsparcie inteligentnego wzrostu poprzez zdynamizowanie badań i innowacji;

23.

podkreśla potrzebę stworzenia transgranicznego podejścia do polityki innowacji, jak np. wspólne programy badań i mobilności, wspólna infrastruktura badawcza, partnerstwa i sieci współpracy; zwraca uwagę, że odmienne przepisy w poszczególnych państwach członkowskich utrudniają wspólne działania na rzecz rozszerzenia badań i innowacji poza granice;

24.

apeluje, by synergie i komplementarność powstałe na styku programów i funduszy, w tym europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, programu "Horyzont 2020", Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych oraz innych funduszy UE przyczyniały się do maksymalizacji ilości, jakości i skutków inwestowania w badania i innowacje; zaleca, aby organy lokalne i regionalne w pełni skorzystały z zalet łączenia tych funduszy w celu wspierania MŚP, projektów dotyczących badań naukowych i innowacji, w stosownych przypadkach również projektów transgranicznych; apeluje do MŚP, aby w pełni wykorzystały możliwości, jakie oferują te fundusze, i przyczyniły się w ten sposób do wdrożenia programów Europejskiej współpracy terytorialnej;

25.

apeluje o przyjęcie transgranicznych strategii innowacyjności, przy jednoczesnym określeniu zakresu, w jakim stanowić mają one uzupełnienie istniejących już strategii inteligentnej specjalizacji, a także innych istniejących programów i strategii; zachęca do przeprowadzenia oceny możliwości uzyskania synergii w kontekście transgranicznym oraz wykorzystania różnych źródeł finansowania;

26.

podkreśla, że instrumenty finansowe muszą stanowić nieodłączną część programów Europejskiej współpracy terytorialnej dzięki uzupełnianiu dotacji w celu wsparcia dostępu MŚP do finansowania, badań i innowacji; uważa, że większe wykorzystanie instrumentów finansowych mogłoby przyciągnąć więcej inwestycji do projektów Interreg, co stworzyłoby nowe miejsca pracy oraz pozwoliło na osiągnięcie lepszych wyników; przypomina o kluczowym znaczeniu wsparcia technicznego i odpowiednich inicjatyw szkoleniowych dla pełnego czerpania korzyści z wykorzystywania instrumentów finansowych, nawet w mniej rozwiniętych regionach;

27.

przypomina, że w szóstym sprawozdaniu w sprawie spójności nie poświęcono wystarczającej uwagi Europejskiej współpracy terytorialnej, pomimo iż od okresu programowania 2007-2013 stanowi ona pełnowartościowy cel polityki spójności; przypomina o potencjale europejskiego ugrupowania współpracy terytorialnej (EUWT) nie tylko jako instrumentu służącego do wspierania i promowania europejskiej współpracy terytorialnej i zarządzania projektami transgranicznymi, lecz również sposobu przyczyniania się do całościowo zintegrowanego rozwoju terytorialnego i elastycznej platformy zarządzania wielopoziomowego;

28.

z zadowoleniem przyjmuje uproszczone rozporządzenie w sprawie europejskiego ugrupowania współpracy terytorialnej (rozporządzenie (UE) nr 1302/2013) i wzywa państwa członkowskie do nasilenia działań ułatwiających tworzenie takich ugrupowań; zauważa jednak, że rozporządzenie to nie wystarczy, by pokonać wszystkie przeszkody prawne na drodze do współpracy transgranicznej; z zadowoleniem przyjmuje więc inicjatywę prezydencji luksemburskiej, która zaproponowała szczególne narzędzie prawne dla regionów przygranicznych i dała państwom członkowskim możliwość uzgodnienia konkretnych przepisów; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji, przewidującą przeprowadzenie do końca 2016 r. analizy przeszkód we współpracy transgranicznej, w ramach której Komisja przyjrzy się rozwiązaniom i przykładom dobrych praktyk; zwraca się do Komisji o włączenie do tej analizy badania w sprawie potrzeb regionów przygranicznych; z zainteresowaniem oczekuje na wyniki zainicjowanych 21 września 2015 r. przez Komisję ogólnounijnych konsultacji publicznych na temat utrzymujących się przeszkód we współpracy transgranicznej; wzywa, aby w toku analizy Komisja uwzględniła opinie i zalecenia Parlamentu, jak również wyniki konsultacji publicznych;

29.

uważa, że programy Interreg powinny - przy poszanowaniu uzgodnionych priorytetów programowych oraz uzgodnionej logiki interwencji, a także w uzupełnieniu do innych stosownych środków finansowych - wspierać działania podejmowane w obszarze migracji oraz skuteczne strategie polityczne dotyczące integracji; apeluje o wykorzystanie otwartości Komisji w celu szybkiego zbadania i zatwierdzenia wnioskowanych przez odnośne państwa członkowskie zmian w programach operacyjnych na lata 2014-2020, których wyłącznym celem ma być stawienie czoła najważniejszym kwestiom związanym z kryzysem uchodźczym;

30.

zachęca do szerszego korzystania z instrumentów finansowych jako elastycznych mechanizmów, które można by stosować równolegle z dotacjami; zaznacza, że instrumenty finansowe, o ile są wdrażane skutecznie, mogą znacznie zwiększyć oddziaływanie finansowania; podkreśla w tym względzie potrzebę jasnych, spójnych i ukierunkowanych przepisów w sprawie instrumentów finansowych, aby wspomóc uproszczenie procesu przygotowania i wdrożenia dla zarządzających funduszami i beneficjentów funduszy; zwraca uwagę na możliwość skorzystania ze specjalistycznej wiedzy i know-how w ramach instrumentów inżynierii finansowej i pomocy technicznej EBI;

31.

podkreśla, że w okresie programowania 2007-2013 nie dokonano odpowiedniej oceny potencjalnej komplementarności programów Interreg i innych programów finansowanych z unijnych środków; apeluje o ustanowienie odpowiednich mechanizmów koordynacji, aby zapewnić skuteczną koordynację, komplementarność i synergię między europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi oraz innymi unijnymi i krajowymi instrumentami finansowania, takimi jak program "Horyzont 2020", a także z Europejskim Funduszem na rzecz Inwestycji Strategicznych i EBI;

32.

zachęca, by w planach oceny realizowanych przez organy zarządzające uwzględniano bieżące analizy koncentrujące się na szczególnej ocenie skuteczności synergii istniejących między programami;

33.

podkreśla wciąż rosnące znaczenie transgranicznych rynków pracy, charakteryzujących się dużą dynamiką w zapewnianiu dobrobytu i tworzeniu miejsc pracy; apeluje do Komisji i państw członkowskich o pełne wykorzystanie możliwości, jakie zapewniają programy Interreg, by ułatwić transgraniczną mobilność pracowników, w tym dzięki promowaniu zasady równych szans, poprzez dostosowanie, w razie konieczności, ram regulujących kwestie administracyjne i społeczne, a także intensyfikację dialogu między wszystkimi szczeblami zarządzania;

34.

uważa, że istotne jest zwiększenie synergii i komplementarności między programami Europejskiej współpracy terytorialnej i służbami EURES, które odgrywają szczególnie istotną rolę w regionach transgranicznych charakteryzujących się wysokim poziomem transgranicznych dojazdów do pracy; apeluje do państw członkowskich i regionów o pełne wykorzystanie możliwości, jakie oferują służby EURES w zakresie zatrudnienia i mobilności zawodowej w UE;

35.

jest przekonany, że dla rozwoju programów Interreg szczególne znaczenie ma zasada wielopoziomowego sprawowania rządów, zasada partnerstwa i faktyczne wdrożenie europejskiego kodeksu postępowania;

36.

podkreśla, że choć istnieje osobne rozporządzenie regulujące Europejską współpracę terytorialną, wdrażanie programów współpracy terytorialnej powinno być jeszcze bardziej uproszczone, i apeluje do grupy wysokiego szczebla ds. uproszczenia¹ o rozważenie środków mających na celu wprowadzenie uproszczeń i zmniejszenie obciążeń administracyjnych dla beneficjentów przed wnioskiem ustawodawczym w sprawie europejskiej współpracy terytorialnej oraz planowaniem programów Interreg na okres po roku 2020;

37.

wzywa Komisję do zaproponowania konkretnych działań z myślą o uproszczeniu przepisów dotyczących sprawozdawczości, kontroli i pomocy państwa oraz zharmonizowaniu procedur; apeluje o sformułowanie standardowych wymogów dotyczących wszystkich programów Interreg, osobno dla każdego aspektu polityki;

38.

wzywa państwa członkowskie do uproszczenia swoich krajowych przepisów oraz unikania nadmiernie rygorystycznego wdrażania tych przepisów; apeluje o wdrożenie koncepcji e-spójności i usprawnienie procedur administracyjnych;

39.

podkreśla konieczność rozbudowania i uproszczenia mechanizmów sprzyjających zaangażowaniu w ten proces społeczeństwa obywatelskiego i podmiotów prywatnych, przy czym należy zawsze uwzględniać potrzebę przejrzystości i rozliczalności; zaleca, aby ustanowienie partnerstw publiczno-prywatnych oferowało szereg potencjalnych korzyści, lecz zaznacza, że może to wiązać się z ryzykiem konfliktu interesów, któremu należy odpowiednio zapobiec za pomocą miękkich i twardych narzędzi prawnych; apeluje do Komisji o wydanie aktualnych, spójnych i jednoznacznych wytycznych w sprawie stosowania instrumentów finansowych w ramach programów Europejskiej współpracy terytorialnej;

40.

podkreśla, że wszystkie uproszczenia wprowadzone dla programów na rzecz wzrostu i zatrudnienia powinny być dostępne również dla programów Interreg;

41.

podkreśla znaczenie utworzenia mechanizmów monitorowania beneficjentów w kontekście zastosowania uproszczeń;

42.

uważa, że należy priorytetowo potraktować połączenie sił w terenie i stymulowanie wzajemnego zaufania wśród partnerów transgranicznych, a instrumenty finansowe mogą stanowić cenne wsparcie tych wysiłków;

43.

uważa, że Europejska współpraca terytorialna udowodniła swoją skuteczność, a potencjał tej inicjatywy powinno się rozwijać; podkreśla jej potencjał wykraczający poza politykę regionalną, w obszarach takich jak jednolity rynek, agenda cyfrowa, zatrudnienie, mobilność, energia, badania, edukacja, kultura, ochrona zdrowia i środowiska, i w związku z tym apeluje do Komisji i państw członkowskich o rozważenie utrzymania Europejskiej współpracy terytorialnej jako ważnego instrumentu i przypisanie jej bardziej odrębnej roli w ramach polityki spójności w okresie po roku 2020, a także znaczne zwiększenie jej budżetu;

44.

uważa, że należy utrzymać podstawową koncepcję współpracy oraz dotychczasową strukturę Europejskiej współpracy terytorialnej, w tym stosowanie zasady beneficjenta wiodącego, a także nacisk na aspekt transgraniczny; apeluje do Komisji o rozważenie ewentualnego opracowania zestawu zharmonizowanych kryteriów na podstawie jej 25-letniego doświadczenia, przy użyciu nie tylko liczby ludności, lecz również specyfiki społeczno-gospodarczej i terytorialnej;

45.

podkreśla znaczenie współpracy transgranicznej na zewnętrznych granicach UE w ramach Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej oraz Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa; wzywa państwa członkowskie, aby zagwarantowały, że dobre praktyki, pozwalające na zmniejszenie obciążeń administracyjnych dla beneficjentów programów Interreg, będą również stosowane w programach wdrażanych na granicach zewnętrznych Unii;

46.

przypomina o potencjale oddolnej współpracy wśród obywateli w ramach tzw. funduszu małych projektów w związku z kwotami przeznaczanymi na małe projekty i mikroprojekty na rzecz promowania zaangażowania obywatelskiego, zwracającego szczególną uwagę na małe projekty współpracy transgranicznej między sąsiadującymi obszarami granicznymi; wzywa do wsparcia finansowania takich projektów, przypominając, że wymaga to dodatkowego wysiłku na rzecz uproszczenia i elastyczności działań;

47.

zachęca do wspólnego opracowania strategii na rzecz obszarów przygranicznych, aby pobudzić zintegrowany i zrównoważony rozwój terytorialny, w tym zdynamizować realizację i upowszechnianie zintegrowanych podejść oraz harmonizację procedur administracyjnych i przepisów prawa ponad granicami; podkreśla znaczenie wsparcia zrównoważonego rozwoju terytorialnego wewnątrz poszczególnych regionów;

48.

uważa, że należy zwrócić większą uwagę na współpracę transgraniczną między górskimi obszarami granicznymi i promować ją oraz nadać szczególne znaczenie obszarom wiejskim;

49.

podkreśla, że jednym z celów Europejskiej współpracy terytorialnej powinna być współpraca kulturalna; w tym kontekście uważa, że należy wzmacniać współpracę w dziedzinie kultury i edukacji między obszarami transgranicznymi, które łączy to samo dziedzictwo kulturalne i językowe;

50.

wzywa do zwiększenia roli i zaangażowania regionów i organów lokalnych w zakresie proponowania działań w ramach Europejskiej współpracy terytorialnej, zarządzania nimi i dokonywania ich oceny, w szczególności w odniesieniu do współpracy transgranicznej, przy jednoczesnym uwzględnieniu faktycznych kompetencji niektórych regionów w tym zakresie;

51.

wzywa Komisję do rozważenia roli instrumentów finansowych w uzupełnianiu dotacji; uważa za kluczową ściślejszą współpracę z EBI we wspieraniu MŚP i w wykorzystywaniu finansowego i technicznego doświadczenia Komisji i EBI jako katalizatora inwestycji; wzywa Komisję i EBI do uczynienia instrumentów finansowych bardziej spójnymi z celami współpracy terytorialnej;

52.

apeluje do Komisji, państw członkowskich i organów zarządzających o rozważenie propozycji prezydencji luksemburskiej zakładającej stworzenie nowego instrumentu prawnego na potrzeby polityki spójności na okres po roku 2020, po uwzględnieniu wyników ocen ex post, realizacji programów w latach 2014-2020 oraz stosownej oceny skutków;

53.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zainicjowania w 2016 r. usystematyzowanej wielostronnej debaty z udziałem zainteresowanych stron na szczeblu UE w sprawie przyszłości Europejskiej współpracy terytorialnej po roku 2020 z myślą o sformułowaniu polityki spójności na okres po roku 2020; podkreśla, że w debacie tej powinno się w szczególności uwzględnić kwestie związane ze strukturą Europejskiej współpracy terytorialnej oraz procedurą alokacji budżetów na programy, a także pracować nad nowymi mechanizmami w celu zapewnienia szerszego stosowania koncepcji ukierunkowanej na wyniki; wzywa Komisję do dalszej współpracy z Komitetem Regionów i odpowiednimi podmiotami społeczeństwa obywatelskiego i regionów;

54.

apeluje o terytorialną wizję UE na podstawie zielonej księgi w sprawie spójności terytorialnej (COM(2008)0616 final) oraz stwierdza, że przyszła biała księga w sprawie spójności terytorialnej również mogłaby odgrywać ważną rolę w kolejnym okresie programowania po roku 2020;

55.

ubolewa nad słabą znajomością wśród społeczeństwa i niewystarczającym wyeksponowaniem programów Europejskiej współpracy terytorialnej oraz apeluje o skuteczniejsze nagłaśnianie ich celów, oferowanych przez nie możliwości i sposobów realizacji projektów, a później także osiągnięć ukończonych projektów; apeluje do Komisji, państw członkowskich i organów zarządzających o ustanowienie mechanizmów i szerokich zinstytucjonalizowanych platform współpracy, aby zapewnić lepsze wyeksponowanie przedmiotowych inicjatyw i ich lepszą znajomość wśród społeczeństwa; wzywa Komisję do zbadania i zebrania dotychczasowych osiągnięć programów i projektów Europejskiej współpracy terytorialnej, a także do ich szerokiego rozpowszechnienia;

56.

apeluje do Komisji i państw członkowskich o promowanie roli, jaką może odgrywać EUWT jako narzędzie zapewniające większą skuteczność w realizacji lokalnych potrzeb w regionach transgranicznych;

57.

uznaje istotną rolę podmiotów działających w terenie oraz wsparcia przy przygotowywaniu projektów i zachęca instytucje zarządzające do wzmocnienia istniejących instrumentów wsparcia, takich jak regionalne punkty kontaktowe;

58.

zwraca uwagę na kluczowe znaczenie dobrej współpracy między Komisją a EBI oraz władzami lokalnymi i regionalnymi dla zapewnienia pomyślnego wykorzystania instrumentów finansowych w rozwoju terytorialnym i dla całej polityki spójności; w tym kontekście podkreśla potrzebę nasilenia wymiany doświadczeń i wiedzy między KE i EBI z jednej strony oraz władzami lokalnymi i regionalnymi z drugiej;

59.

uznaje znaczenie roli, jaką odgrywają mobilizacja na szczeblu lokalnym (w terenie), rozpowszechnianie informacji, podnoszenie świadomości na szczeblu lokalnym i wspieranie projektów, zachęca zatem organy zarządzające do usprawniania przydatnych narzędzi, takich jak terytorialne punkty kontaktowe;

60.

apeluje o skuteczniejszą koordynację działań między Komisją, organami zarządzającymi i wszystkimi zainteresowanymi stronami, by zapewnić krytyczną analizę projektów pod kątem ich osiągnięć w poszczególnych obszarach tematycznych i podkreślić zarówno udane realizacje, jak również istniejące luki, oraz wydać zalecenia na okres po roku 2020, przy jednoczesnym zagwarantowaniu przejrzystości i bliskiego kontaktu z obywatelami;

61.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Identyfikator:	Dz.U.UE.C.2018.204.11
Rodzaj:	Rezolucja
Tytuł:	Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 września 2016 r. w sprawie Europejskiej współpracy terytorialnej - najlepsze praktyki i działania innowacyjne (2015/2280(INI)).
Data aktu:	13/06/2018
Data ogłoszenia:	13/06/2018

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 września 2016 r. w sprawie Europejskiej współpracy terytorialnej - najlepsze praktyki i działania innowacyjne (2015/2280(INI)).

Europejska współpraca terytorialna - najlepsze praktyki i działania innowacyjne

Zmiany w prawie

Data 30 kwietnia dla wnioskodawcy dodatku osłonowego może być pułapką

Rząd chce zmieniać obowiązujące regulacje dotyczące czynników rakotwórczych i mutagenów

Bez kary za brak lekarza w karetce do końca tego roku

Będzie zmiana ustawy o rzemiośle zgodna z oczekiwaniami środowiska

Tabletki "dzień po" bez recepty nie będzie. Jest weto prezydenta

Małżonkowie zapłacą za 2023 rok niższy ryczałt od najmu

Dz.U.UE.C.2018.204.11