Skarga wniesiona w dniu 15 kwietnia 2013 r. - Eni przeciwko Komisji(Sprawa T-211/13)
(2013/C 156/99)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 1 czerwca 2013 r.)
Strony
Strona skarżąca: Eni SpA (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci G. M. Roberti i I. Perego)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga skierowana jest przeciwko decyzji Komisji z dnia 26 lutego 2013 r. o ponownym wszczęciu postępowania [C(2013) 1200 final] i przeciwko pismu w sprawie przedstawienia zarzutów z dnia 26 lutego 2013 r. [C(2013) 1199] dotyczącemu postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 53 porozumienia EOG wydanych w sprawie AT.40032-BR/ESBR.
Na poparcie skargi skarżąca podnosi brak właściwości, ponieważ Komisja nie może ponownie wszcząć postępowania w celu zmiany decyzji wydanej w sprawie BR-ESBR w 2006 r. i wydać w tym samym czasie nowej decyzji ponownie nakładającej podwyższenie kwoty grzywny za powrót do naruszenia.
ENI podnosi, że w wyroku z dnia 13 lipca 2011 r. (sprawa T-39/07) Sąd nie tylko stwierdził częściową nieważność decyzji BR-ESBR z 2006 r. ze względu na nieprawidłową ocenę przez Komisję okoliczności obciążającej, jaką jest powrót do naruszenia, ale skorzystał też z prawa nieograniczonego orzekania przysługującego mu na mocy art. 261 TFUE i na mocy art. 31 rozporządzenia nr 1/2003, zmieniając kwotę grzywny i zastępując ocenę dokonaną przez Komisję własną oceną. Zaskarżone akty, oprócz tego, że naruszają owe przepisy, są również niezgodne z art. 266 TFUE, zasadą kompetencji powierzonych i równowagi pomiędzy instytucjami, o której mowa w art. 13 TFUE, a także z podstawowymi zasadami sprawiedliwego postępowania sądowego określonymi w art. 6 EKPC i art. 47 Karty praw podstawowych oraz z zasadą ne bis in idem, o której mowa w art. 7 EKPC.
ENI podnosi również, że, wbrew twierdzeniom Komisji, Sąd nie stwierdził uchybienia proceduralnego w sposobie, w jaki Komisja zastosowała w decyzji BR-ESBR z 2006 r. przesłankę powrotu do naruszenia; działanie Komisji oparte jest zatem na całkowicie błędnym założeniu prawnym i faktycznym i również z tej perspektywy jest niezgodnie z art. 7 EKPC.
