Odwołanie wniesione w dniu 26 maja 2011 r. przez Komisję Europejską od wyroku wydanego w dniu 15 marca 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-120/07 Strack przeciwko Komisji(Sprawa T-268/11 P)
(2011/C 232/56)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 6 sierpnia 2011 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall oraz B. Eggers, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Guido Strack (Kolonia, Niemcy)
Żądania
Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:
– uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 15 marca 2011 r. w sprawie F-120/07 Strack przeciwko Komisji;
– obciążenie obu stron własnymi kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz kosztami niniejszego odwołania
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi zasadniczo trzy zarzuty.
1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa Unii poprzez błędną wykładnię art. 4 załącznika V do Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej "regulaminem pracowniczym")
– Po pierwsze, Sąd do spraw Służby Publicznej, naruszając prawo Unii oraz wbrew utrwalonemu orzecznictwu, dokonał wykładni art. 4 ust. 1 załącznika V do regulaminu pracowniczego w taki sposób, jak gdyby nie regulował on kwestii przeniesienia roszczeń urlopowych w przypadku długiej choroby.
2) Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa Unii poprzez błędne pod względem prawnym określenie zakresu stosowania oraz skutków art. 1 lit. e) ust. 2 regulaminu pracowniczego.
– Po drugie, Sąd do spraw Służby Publicznej, również naruszając prawo Unii i wadliwe uzasadniając, błędnie zinterpretował zakres stosowania art. 1 lit. e) ust. 2 regulaminu pracowniczego jako ogólny obowiązek instytucji do zagwarantowania pracownikom w zakresie wszystkich warunków pracy w dziedzinie bezpieczeństwa przynajmniej standardów określonych w dyrektywach uchwalonych na podstawie art. 153 TFUE. Artykuł 1 lit. e) ust. 2, który został wprowadzony w ramach reformy regulaminu pracowniczego w 2004 r., ma na celu jedynie zlikwidowanie luki w zakresie brakujących w regulaminie pracowniczym przepisów o charakterze technicznym dla zagwarantowania zdrowia i bezpieczeństwa pracowników w siedzibie instytucji (np. ochrona przeciwpożarowa, środki niebezpieczne, wentylacja, ergonomia itd.). W ten sposób regulamin pracowniczy zezwala odtąd na stosowanie minimalnych standardów określonych w dyrektywach względnie w przepisach prawa krajowego uchwalonych w ich wykonaniu. Przepis ten jednak nie może i nie powinien dotyczyć uregulowanych ostatecznie przez prawodawcę regulaminu pracowniczego warunków pracy w zakresie przenoszenia prawa do zaległego urlopu oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop. Sąd do spraw Służby Publicznej, dochodząc do takiego wniosku, nie tylko naruszył dane przepisy regulaminu pracowniczego oraz orzecznictwo Sądu, lecz także zasadę pewności prawa.
3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa procesowego
– Po trzecie, Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo procesowe, ponieważ zbadał z urzędu - jako pierwszy zarzut skargi - naruszenie art. 1 lit. e) ust. 2 regulaminu pracowniczego i de facto pozbawił mocy obowiązującej przepis regulaminu pracowniczego, mimo że nie podniesiono zarzutu niezgodności z prawem i nie umożliwiono Radzie i Parlamentowi Unii Europejskiej przystąpienia do sprawy.
