Skarga wniesiona w dniu 3 października 2008 r. - CISAC przeciwko Komisji(Sprawa T-442/08)
(2009/C 82/46)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 4 kwietnia 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: International Confederation of Societies of Authors and Composers (CISAC) (Neuilly-sur-Seine, Francja) (przedstawiciele: J.-F. Bellis i K. Van Hove, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (sprawa COMP/C2/38.698 - CISAC); oraz
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze strona skarżąca wnosi - na podstawie art. 230 WE - o stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. (sprawa COMP/C2/38.698 - CISAC) stanowiącego, że 24 zrzeszone w CISAC organizacje zbiorowego zarządzania z terenu EOG uczestniczyły w uzgodnionych praktykach stanowiących naruszenie art. 81 WE i art. 53 EOG, polegających na "koordynowaniu terytorialnych rozgraniczeń upoważnień do wzajemnej reprezentacji udzielanych sobie nawzajem w sposób powodujący ograniczenie licencji do terytorium krajowego każdej z organizacji zbiorowego zarządzania".
Strona skarżąca podnosi, że w decyzji tej ograniczono się do stwierdzenia naruszenia jedynie w odniesieniu do trzech konkretnych sposobów korzystania z praw do publicznych wykonań (internet, przekaz satelitarny i przekaz drogą kablową), mimo iż umowy o wzajemnej reprezentacji obejmują generalnie wszystkie sposoby korzystania z praw do publicznych wykonań.
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące dwa zarzuty główne:
i) Według strony skarżącej Komisja popełniła błąd w ocenie i naruszyła art. 81 WE, jak również art. 253 WE, stwierdzając, że równoległe rozgraniczenie terytorialne wynikające z umów o wzajemnej reprezentacji zawieranych przez członków CISAC z terenu EOG stanowi uzgodnioną praktykę. Strona skarżąca twierdzi, iż okoliczność występowania klauzuli rozgraniczenia terytorialnego we wszystkich umowach o wzajemnej reprezentacji zawieranych przez jej członków nie jest rezultatem uzgodnionej praktyki zmierzającej do ograniczenia konkurencji. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest raczej to, że wszystkie organizacje zbiorowego zarządzania uważają, iż umieszczanie takiej klauzuli w umowach o wzajemnej reprezentacji leży w interesie ich członków.
ii) W drugiej kolejności strona skarżąca podnosi, że nawet jeśli wprowadzanie rozgraniczeń terytorialnych stanowi uzgodnioną praktykę, to nie skutkuje ono ograniczeniem konkurencji w rozumieniu art. 81 WE z dwóch powodów. Po pierwsze, zarzucana uzgodniona praktyka w zakresie wprowadzania rozgraniczeń terytorialnych nie jest niezgodna z prawem, gdyż dotyczy ona formy konkurencji, która nie zasługuje na ochronę. Po drugie, nawet gdyby uznano, że zarzucana uzgodniona praktyka skutkuje ograniczeniem konkurencji, nie stanowi ona według strony skarżącej naruszenia art. 81 ust. 1 WE, gdyż jest ona konieczna i proporcjonalna do jej uzasadnionego celu.
