Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba) wydanego w dniu 8 lipca 2009 r. w sprawie T- 226/08 Mineralbrunnen Rhön-Sprudel Egon Schindel GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory); uczestnik postępowania: Schwarzbräu GmbH; wniesione w dniu 14 września 2009 r. przez Mineralbrunnen Rhön- Sprudel Egon Schindel GmbH(Sprawa C-364/09 P)
(2009/C 267/81)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 7 listopada 2009 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Mineralbrunnen Rhön-Sprudel Egon Schindel GmbH (przedstawiciel: adwokat P. Wadenbach)
Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Schwarzbräu GmbH
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 8 lipca 2009 r. w sprawie T-226/08;
– stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 8 kwietnia 2008 r. (sprawa R 1124/2004-4);
– unieważnienie w całości wspólnotowego znaku towarowego nr 505.503 "ALASKA" z powodu istnienia bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji;
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;
– posiłkowo względem żądania zawartego w tiret trzecie, unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego nr 505503 "ALASKA" przynajmniej w odniesieniu do następujących towarów: "wody mineralne i gazowane oraz inne napoje bezalkoholowe", należące do klasy 32.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsze odwołanie zostało wniesione od wyroku Sądu Pierwszej Instancji, na mocy którego oddalono skargę wnoszącej odwołanie na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 8 kwietnia 2008 r. W decyzji tej Izba Odwoławcza utrzymała w mocy oddalenie przez Wydział Unieważnień złożonego przez wnoszącą odwołanie wniosku o unieważnienie graficznego wspólnotowego znaku towarowego "ALASKA" dla wszystkich objętych rejestracją towarów (wody mineralne i gazowane oraz inne napoje bezalkoholowe; napoje owocowe i soki owocowe; syropy i inne preparaty do produkcji napojów).
Strony prowadzą zasadniczo spór co do tego, czy istnieje bezwzględna podstawa odmowy rejestracji w postaci konieczności pozostawienia do swobodnego używania oznaczenia pochodzenia geograficznego.
Wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi dokonanie błędnej wykładni art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94, zwłaszcza jeśli brać pod uwagę zasady wypracowane w orzecznictwie.
Zgodnie z wyżej wspomnianym przepisem rozporządzenia nr 40/94, aby odmówić rejestracji wspólnotowego znaku towarowego wystarczy, by ten składał się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania pochodzenia geograficznego. Wynika z tego, że określenia geograficzne, które mogą być używane przez przedsiębiorstwa, winny pozostać do dyspozycji jako oznaczenia pochodzenia geograficznego w odniesieniu do określonej kategorii towarów. Stosowanie wspomnianego przepisu rozporządzenia nr 40/94 nie zależy od istnienia konkretnej, aktualnej lub istotnej konieczności pozostawienia do swobodnego używania.
Gdyby Sąd prawidłowo zastosował art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 i wypracowane w orzecznictwie zasady, musiałby dojść do wniosku, że na Alasce znajdują się największe zasoby wody pitnej w Stanach Zjednoczonych, że właściwy krąg odbiorców kojarzy Alaskę z naturalną obfitością czystej wody w jej różnych postaciach, że produkcja wody mineralnej na Alasce odbywa się na istotną gospodarczo skalę oraz że jej sprzedaż ma już miejsce we Wspólnocie, tak więc można poważnie liczyć się z zwiększeniem tej sprzedaży. Wynika z tego jednoznacznie, że określenie "ALASKA" będzie mogło być w przyszłości używane przez konkurentów jako oznaczenie pochodzenia geograficznego.
Zamiast tego Sąd błędnie zastosował art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 i wypracowane w orzecznictwie zasady, ustanawiając w drodze badania dogodności dodatkowe, wykraczające poza wspomniane zasady wymogi zależne od tego, czy sprzedaż wody mineralnej z Alaski we Wspólnocie jest racjonalna z gospodarczego punktu widzenia (poziom konkurencji, koszty transportu). Te dodatkowe wymogi są w świetle uregulowania zawartego w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94, a w szczególności w świetle zasad wypracowanych w orzecznictwie zbyt rygorystyczne i prowadzą do zbyt szerokiej wykładni, która jest niezgodna z celem tego przepisu prawa wspólnotowego.
