Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2008 r. - Acron i Dorogobuzh przeciwko Radzie(Sprawa T-235/08)
(2008/C 209/106)
(Dz.U.UE C z dnia 15 sierpnia 2008 r.)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Acron OAO (Nowogród Wielki, Rosja) i Dorogobuzh OAO (Wierchdniepropietrowski, Rosja) (przedstawiciele: P. Vander Schueren i B. Evtimov, prawnicy)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 238/2008 z dnia 10 marca 2008 r. kończącego częściowy przegląd okresowy przewidziany na mocy art. 11 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 384/96 w odniesieniu do cła antydumpingowego nałożonego na przywóz roztworów mocznika i azotanu amonu pochodzących z Rosji w zakresie, w którym nakłada ono cło antydumpingowe na skarżące i przedsiębiorstwa z nimi powiązane, wymienione w motywie jedenastym zaskarżonego rozporządzenia,
– nakazanie właściwym instytucjom, mając na uwadze ciężar naruszeń prawa wspólnotowego, zaniechania dalszego nakładania cła antydumpingowego na skarżące i przedsiębiorstwa powiązane, do czasu przyjęcia przez instytucje wspólnotowe środków koniecznych do wykonania wyroku Sądu Pierwszej Instancji
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżące, rosyjscy producenci i eksporterzy roztworów mocznika i azotanu amonu żądają na podstawie art. 230 WE stwierdzenia nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 238/2008 (zwanego dalej zaskarżonym rozporządzeniem)(1).
Na poparcie swego wniosku skarżące podnoszą jeden podstawowy zarzut nieważności składający się z trzech części. Skarżące podnoszą, że instytucje wspólnotowe błędnie określiły ich wartość normalną, co tę wartość sztucznie podwyższyło. Jednocześnie instytucje te błędnie przyjęły wystąpienie dumpingu naruszając w ten sposób art. 1 i art. 2 rozporządzenia podstawowego(2), popełniając przy tym szereg oczywistych błędów w ocenie i naruszając podstawowe zasady prawa wspólnotowego. Naruszenia te doprowadziły zdaniem skarżących do nieuzasadnionego zakończenia częściowego przeglądu okresowego bez zmiany środka antydumpingowego względem skarżących.
Skarżące podnoszą w szczególności, w ramach pierwszej części zarzutu, że instytucje wspólnotowe dopuściły się błędu co do prawa i naruszyły art. 2 ust. 3 i ust. 5 rozporządzenia podstawowego nieuwzględniając znacznej części kosztów produkcji skarżących i kwalifikując je jako nierzetelne lub stosując de facto nierynkową metodę przy określaniu większej części normalnej wartości skarżących.
Ponadto, skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła art. 2 ust. 5 zdanie drugie rozporządzenia podstawowego i dopuściła się oczywistego błędu w ocenie decydując o dostosowaniu cen gazu. Jednocześnie Komisja niedostatecznie uzasadniła dostosowanie cen gazu na podstawie wewnątrzwspólnotowych cen gazu w Waidhaus (Niemcy) i nie odejmując od kwoty dostosowania 30 % rosyjskiego cła eksportowego od rosyjskiego gazu.
Skarżące podnoszą, że gdyby marża dumpingowa została określona w sposób poprawny, zgodnie z rozporządzeniem podstawowym i podstawowymi zasadami prawa wspólnotowego, instytucje wspólnotowe stwierdziłyby brak wystąpienia dumpingu lub dumping o stopniu nieznacznym i środki antydumpingowe zastosowane względem skarżących i ich spółek powiązanych mogłyby zostać uchylone lub w istotnym stopniu zmienione.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 238/2008 z dnia 10 marca 2008 r. kończące częściowy przegląd okresowy przewidziany na mocy art. 11 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 384/96 w odniesieniu do cła antydumpingowego nałożonego na przywóz roztworów mocznika i azotanu amonu pochodzących z Rosji (Dz.U. 2008 L 75, str. 1).
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996 L 56, str. 1).
