Skarga wniesiona w dniu 20 października 2005 r. - GHK Konsulting przeciwko Komisji(Sprawa T-383/05)
(2005/C 315/33)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 10 grudnia 2005 r.)
Strony
Strona skarżąca: GHK Consulting (Londyn, Zjednoczone Królestwo) [Przedstawiciele: J-E Svensson, M. Dittmer, lawyers]
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 października 2005 r., na mocy której Komisja odrzuciła kandydaturę i ofertę konsorcjum kierowanego przez skarżącą spółkę i cofnęła decyzję o udzieleniu konsorcjum zamówienia dotyczącego umowy ramowej w ramach przetargu EuropeAid//119860/C/ - Lot no 7;
– stwierdzenie nieważności wszelkich decyzji Komisji przyjętych w następstwie decyzji Komisji z dnia 12 października 2005 r., a w szczególności stwierdzenie nieważności każdej decyzji Komisji w przedmiocie zawarcia umowy z innymi oferentami;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Komisja ogłosiła pod numerem referencyjnym EuropeAid// 119860/C - Lot no 7 zaproszenie do składania ofert na realizację wielokrotnych umów ramowych w celu pozyskania pomocy technicznej w zakresie krótkoterminowej ekspertyzy z wyłącznym przeznaczeniem dla państw trzecich korzystających z zewnętrznej pomocy Komisji Europejskiej. Skarżąca, działając jako kierująca konsorcjum, złożyła swą ofertę.
W zaskarżonej decyzji Komisja odrzuciła konsorcjum skarżącej na tej podstawie, że the Danish Institute of International Studies (duński instytut studiów międzynarodowych, zwany dalej "DIIS"), członek konsorcjum skarżącej, stanowił część tej samej grupy, co Danish Istitute of Human Rights (duński instytut praw człowieka, zwany dalej "DIHR"), należący do innego konsorcjum, które złożyło ofertę na realizację tej samej umowy. Artykuł 13 przedmiotowego ogłoszenia o zamówieniu publicznym zabrania osobom prawnym pozostającym w ramach tej samej grupy prawnej zgłaszania więcej niż jednej oferty na daną część usług.
Na poparcie swego żądania w przedmiocie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, skarżąca kwestionuje twierdzenie Komisji, jakoby DIIS, DIHR i trzeci instytut stanowiły grupę prawną. Zdaniem skarżącej, żaden z tych podmiotów nie kontroluje innych, mając na uwadze fakt, że instytuty są w pełni autonomiczne, posiadają odrębne statuty, nie mają wspólnego personelu akademickiego, posiadają własne kierownictwo i zarząd wybierany przez całkowicie odmienne organy i nie mają wspólnych interesów lub celów ekonomicznych. Skarżąca podnosi ponadto, że wszelkie niejasności w ogłoszeniu o zamówieniu publicznym należy interpretować na korzyść oferenta, i że Komisja ponosi odpowiedzialność za brak uprzedniego wyjaśnienia warunków udziału w przetargu.
