Skarga wniesiona w dniu 15 listopada 2004 r. przez Capgemini Nederland B.V. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-447/04)
(2004/C 314/62)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 18 grudnia 2004 r.)
W dniu 15 listopada 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Capgemini Nederland B.V. z siedzibą w Utrecht, Niderlandy, reprezentowanej przez adwokatów M. Meulenbelta i H. Speyarta, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji podanej do wiadomości skarżącej pismem z dnia 13 września 2004 r. o niedopuszczeniu oferty skarżącej w ramach przetargu JAI-C3-2003-01;
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o zawarciu umowy z innym oferentem;
– obciążenie Komisji kosztami własnymi oraz kosztami skarżącej.
Zarzuty i główne argumenty
W dniu 25 czerwca 2003 r. Komisja opublikowała ogłoszenie o przetargu na opracowanie i instalację systemu informatycznego na dużą skalę w ramach sektora wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, zwanego SIS II i VIS. Skarżąca złożyła swoją ofertę. Pismem z dnia 13 września 2004 r. Komisja powiadomiła skarżącą o swojej decyzji o niedopuszczeniu do przetargu oferty skarżącej oraz o decyzji w przedmiocie zawarcia umowy z innym oferentem. W tym samym piśmie Komisja poinformowała skarżącą, że umowa z wygrywającym przetarg oferentem nie będzie zawarta przed upływem dwóch tygodni od dnia otrzymania pisma. Nastąpiła wymiana korespondencji pomiędzy skarżącą a Komisją, w której Komisja potwierdziła swój zamiar zawarcia umowy z innym oferentem. W dniu 26 października 2004 r. Komisja opublikowała notatkę prasową, w której oświadczyła, że zawarła umowę z wygrywającym przetarg oferentem.
W treści przedmiotowej skargi skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności zarówno decyzji Komisji o odrzuceniu oferty skarżącej, jak i decyzji Komisji o zawarciu umowy z wygrywającym przetarg oferentem. Na poparcie żądania stwierdzenia nieważności decyzji o odrzuceniu oferty skarżącej skarżąca wskazuje na liczne rzekome naruszenia rozporządzenia 1605/2002(1) (Rozporządzenie Finansowe) oraz rozporządzenia 2342/2002(2) ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania Rozporządzenia Finansowego. Skarżąca twierdzi, że metoda ewaluacji cen wybrana przez Komisję jest nietypowa oraz, że nie jest oparta na stałej cenie za projekt, lecz raczej na stosunkach pomiędzy cenami oferowanymi przez poszczególnych kontrahentów a najniższą oferowaną ceną, obliczoną na poziomie każdego z 15 elementów projektu, którym przypisana jest ta sama waga, pomimo dużych różnic w ich rozmiarze. Użycie powyższej metody nie doprowadziło, zdaniem skarżącej, do sprawiedliwego i słusznego rezultatu. Dalej skarżąca zarzuca również Komisji, że ta nie zareagowała na nienormalnie niskie ceny zawarte w ofercie wygrywającego oferenta oraz nie wzięła pod uwagę korekty dostarczonej przez skarżącą, jak również nie odrzuciła oferty wygrywającego oferenta, pomimo że nie spełniała ona wymogów technicznych. Skarżąca twierdzi również, że Komisja naruszyła zasadę "wyboru oferty gospodarczo najbardziej korzystnej", skoro całkowity koszt wykonania zamówienia przez wygrywającego oferenta jest wyższy niż koszt zaproponowany przez skarżącą.
Na poparcie żądania unieważnienia decyzji o zawarciu umowy z wygrywającym oferentem skarżąca wskazuje na fakt, że zawierając tę umowę Komisja umyślnie pozbawiła skarżącą faktycznych środków prawnych. W tym kontekście skarżąca wskazuje również na naruszenie art. 230 WE twierdząc, że Komisja, informując skarżącą o tym, że oczekiwać będzie jedynie dwa tygodnie na zawarcie umowy z wygrywającym oferentem, faktycznie skróciła dwumiesięczny termin na złożenie skargi, o którym mowa w tym artykule. Wreszcie, skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 103 rozporządzenia 1605/2002 nie doprowadzając do zawieszenia procedury zmierzającej do podjęcia decyzji o zawarciu umowy, pomimo że skarżąca w swoich pismach zwracała uwagę na możliwe nieprawidłowości w procedurze udzielenia zamówienia.
______
(1) Dz.U. L 248 z 2002, str. 1.
(2) Dz.U. L 357 z 2002, str. 1.
