Skarga wniesiona dnia 8 lipca 2004 r. przez Compagnie Maritime Belge N.V./S.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-276/04)
(2004/C 262/63)
(Język postępowania: francuski)
(Dz.U.UE C z dnia 23 października 2004 r.)
Dnia 8 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Compagnie Maritime Belge N.V./ S.A. z siedzibą w Antwerpii (Belgia), reprezentowaną przez Denisa Walbroecka, adwokata.
Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawach: COMP/D2/32.450 i 32.448, nakładającej na skarżącą grzywnę za naruszenie artykułu 82 Traktatu WE lub co najmniej o znaczące zmniejszenie grzywny;
– Zasądzenie kosztów od strony pozwanej.
Zarzuty i główne argumenty
Decyzją 93/82/EWG z dnia 23 grudnia 1992 r. Komisja, między innymi, nałożyła na skarżącą grzywnę w ramach postępowania według artykułów 85 i 86 (obecnie artykuły 81 i 82) Traktatu WE. W wyniku skargi złożonej przez skarżącą przeciwko tej decyzji, Trybunał Sprawiedliwości, w swoim wyroku z dnia 16 marca 2000 r.(1), stwierdził nieważność tej decyzji w zakresie, w jakim została na skarżącą nałożona grzywna. W następstwie tego wyroku, Komisja przyjęła obecnie zaskarżaną decyzję, nakładając na skarżącą grzywnę w wysokości 3.400.000 euro za te same wykroczenia.
Na poparcie swojej skargi o stwierdzenie nieważności tej ostatniej decyzji, skarżąca zwraca przede wszystkim uwagę na to, że Komisja przyjęła tę drugą decyzję przy przekroczeniu rozsądnego terminu, utraciwszy zatem prawo do działania. Skarżąca utrzymuje również, że Komisja naruszyła jej prawo do obrony, otwierając ponownie postępowanie wyłącznie w zakresie kwestii grzywny. Według skarżącej, Komisja, wymierzając grzywnę, powinna dokonać ponownej oceny wykroczeń w momencie podejmowanie nowej decyzji i nie powinna była, jak w niniejszym przypadku, odnosić się do oceny faktów sprzed dwunastu lat. Skarżąca podnosi również, że grzywna jest niesprawiedliwa, w przypadku nieustalenia wykroczenia. Na koniec, strona skarżąca zwraca uwagę, że sporna grzywna jest dyskryminacyjna i nieproporcjonalna, gdyż została wymierzona z naruszeniem zwykłej praktyki Komisji oraz stanowiła nadużycie władzy. Skarżąca uważa, że nałożono na nią prawie całą grzywnę za domniemane nadużycie pozycji dominującej przez konferencję liniową, podczas gdy była ona w posiadaniu mniej niż jednej trzeciej udziałów.
______
(1) Sprawy połączone C-395/96 P oraz C-396/96 P.
