Kontrola skarbowa nad przewozem w kraju spirytusu i wyrobów wódczanych oraz przywozem z zagranicy i wywozem zagranicę spirytusu i wyrobów ze spirytusu.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SKARBU

z dnia 18 stycznia 1926 r.

o kontroli skarbowej nad przewozem w kraju spirytusu i wyrobów wódczanych oraz przywozem z zagranicy i wywozem zagranicę spirytusu i wyrobów ze spirytusu.

Na mocy art. 5, 7, 19, 30, 31, 32, 48 i 101 ustawy z dnia 31 lipca 1824 r. o monopolu spirytusowym w brzmieniu, ogłoszonem w załączniku do rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 17 września 1925 roku (Dz. U. R. P. № 102, poz. 720), zarządza się co następuje:

CZĘŚĆ  I.

PRZEWÓZ SPIRYTUSU I WYROBÓW WÓDCZANYCH W KRAJU

A.

Przepisy ogólne.

§ 1. Każda przesyłka spirytusu ponad 1 litr w naczyniach niemonopolowych, a spirytusu w naczyniach monopolowych i wyrobów wódczanych ponad 15 litrów objętościowych winna być zaopatrzona w list konwojowy względnie świadectwo przewozowe według załączonych wzorów.

Przesyłki spirytusu ponad 1 litr w naczyniach niemonopolowych i przesyłki spirytusu w naczyniach monopolowych oraz wyrobów wódczanych ponad 15 litrów objętościowych, które nie mają listu konwojowego, względnie świadectwa przewozowego, lub których zawartość nie zgadza się z danemi listu konwojowego, względnie świadectwa przewozowego, podlegają zatrzymaniu przez władze skarbowe lub policyjne.

Przez przesyłkę rozumie się jedno lub kilka opakowań, skierowanych pod jednym adresem.

Wspomniane władze wszczynają dochodzenie w celu ustalenia pochodzenia i przeznaczenia przesyłki oraz zabezpieczenia interesów Skarbu, a zatrzymane przesyłki aż do ukończenia dochodzenia pozostają w przechowaniu urzędu skarbowego akcyz i monopolów państwowych miejsca zatrzymania.

§ 2. Listy konwojowe mają na celu stwierdzenie prawidłowości odbytej odprawy, transportu i dostarczenia przesyłki odbiorcy w nienaruszonym stanie. Listy konwojowe stosuje się:

1) do wszelkich przesyłek spirytusu, za wyjątkiem spirytusu, przeznaczonego do wyrobu wódek, na cele domowo-lecznicze i naukowe, oraz skażonego ogólnym środkiem skażającym (wzór № 1 typ A);

2) do przesyłek wyrobów wódczanych i przetworów spirytusowych wysyłanych zagranicę (wzór № 1 typ B).

§ 3. Świadectwa przewozowe mają na celu przedewszystkiem stwierdzenie pochodzenia przesyłki i uiszczenia sprzedażnej ceny monopolowej za spirytus w niej zawarty i stosuje się je do przesyłek:

1) spirytusu, przeznaczonego do wyrobu wódek, na cele domowo lecznicze i naukowe oraz spirytusu skażonego ogólnym środkiem skażającym (wzór № 2);

2) wszelkich wyrobów wódczanych i esencyj owocowych wewnątrz kraju (wzór № 3).

§ 4. List konwojowy, względnie świadectwo przewozowe, aż do czasu ich załatwienia, nie mogą być odłączone od przesyłki, z wyjątkiem wypadków, przewidzianych w niniejszem rozporządzeniu.

§ 5. Na opakowaniach przesyłek należy na widocznem miejscu oznaczyć firmę wysyłającą i zawartość spirytusu lub wyrobów ze spirytusu; na naczyniach zaś transportowych (beczkach, balonach, blaszankach i t. p.) należy oznaczyć oprócz firmy wysyłającego i zawartości spirytusu lub wyrobów ze spirytusu także numer naczynia i jego tarę.

§ 6. Przewozem spirytusu lub wyrobów wódczanych, po za publicznemi zakładami przewozowemi (koleją, statkami, pocztą), mogą się zawodowo trudnić tylko takie przedsiębiorstwa ekspedytorskie, które otrzymały uprawnienie do tego od władzy skarbowej II instancji. W razie niestosowania się ekspedytora do przepisów skarbowych, uprawnienie może mu być odebrane przez pomienioną władzę skarbową na pewien czas lub na zawsze bez jakiegokolwiek odszkodowania.

Ekspedytorzy powinni prowadzić rejestr przesyłek spirytusu i wyrobów wódczanych według wzoru № 5 z wymienieniem daty przyjęcia i daty wysłania przesyłki, firmy i siedziby przedsiębiorstwa wysyłającego i odbierającego, faktury oraz ilości, rodzaju znaków i numerów naczyń, względnie opakowań, tudzież ich zawartości w litrach lub butelkach.

§ 7. Jeżeli wysyłka lub odbiór przesyłki następuje przez urząd celny lub inny organ skarbowy, czynności, które w myśl następnych paragrafów części I niniejszego rozporządzenia powinny być dopełnione przez skarbowy organ nadzorczy przedsiębiorstwa wysyłającego lub odbierającego, wykonywane są przez wyznaczonego urzędnika lub urzędników celnych.

B.

Przesyłki, idące za listem konwojowym.

§ 8. Listy konwojowe sporządza się w 2 egzemplarzach: pierwopisie i wtórniku. Przedsiębiorcy są obowiązani zaopatrzyć się w odpowiednią ilość druków listów konwojowych według załączonych wzorów.

Skarbowe organy nadzorcze mają prowadzić (według załączonego wzoru № 4) rejestr sporządzanych listów konwojowych według poszczególnych przedsiębiorstw, nad któremi sprawują nadzór.

§ 9. Odprawa spirytusu z gorzelni, rektyfikacyj, wolnych składów i składnic monopolowych może nastąpić na zlecenie Dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego, jej oddziałów lub zakładów albo też firm uprawnionych przez D. P. M. S. do komisowej sprzedaży.

§ 10. Przed dokonaniem odprawy organ nadzorczy danego przedsiębiorstwa powinien stwierdzić, czy naczynia (beczki, cysterny i t. d.), względnie opakowania, które mają być użyte do przewozu, są w stanie zdatnym do użytku i umożliwiającym nałożenie urzędowego zabezpieczenia. O ile zauważone braki nie dadzą się niezwłocznie usunąć, naczynia względnie opakowania nie mogą być użyte do przewozu.

§ 11. Urzędnik, dokonywujący odprawy, powinien być obecny przez cały czas jej uskuteczniania, w szczególności przelewanie spirytusu ze zbiorników do naczyń, w których ma nastąpić przewóz, aż do nałożenia urzędowego zabezpieczenia, powinno się odbywać pod jego ciągłym i osobistym dozorem. Stwierdzenie ogólnej ilości spirytusu w przesyłce w litrach 100% oraz pobranie prób, o ile próby w myśl obowiązujących przepisów mają być pobrane, powinno być dopełnione osobiście przez urzędnika dokonywującego odprawy, który nie może wyręczać się przy tem nikim innym.

§ 12. Przesyłki spirytusu, wyrobów wódczanych i innych przetworów spirytusowych, które w myśl § 2 niniejszego rozporządzenia powinny być zaopatrzone w listy konwojowe, podlegają urzędowemu zabezpieczeniu (zamknięciu).

Urzędowego zabezpieczenia dokonywa osobiście urzędnik, uskuteczniający odprawę, przez nałożenie na naczyniach (beczkach, cysternach i t. p.), względnie opakowaniach ołowianych plomb, inne sposoby urzędowego zabezpieczenia przewożonego spirytusu lub wyrobów ze spirytusu są dopuszczalne tylko za zezwoleniem urzędu akcyz i monopolów. Powracające próżne beczki i cysterny natychmiast po opróżnieniu podlegają również urzędowemu zabezpieczeniu.

Liczbę, rodzaj i miejsca urzędowych zamknięć należy dokładnie oznaczyć w liście konwojowym, aby skarbowy organ nadzorczy przedsiębiorstwa odbierającego mógł przekonać się w zupełności o ich nienaruszonym stanie.

§ 13. Każdą zamierzoną przesyłkę przedsiębiorca lub jego upełnomocniony zastępca winien zgłosić właściwemu inspektorowi kontroli skarbowej, doręczając, po wypełnieniu oświadczenia na pierwszej stronie, dwa egzemplarze listu konwojowego (zgłoszenie).

§ 14. Urzędnik dokonywujący odprawy obowiązany jest wypełnić w obydwóch egzemplarzach listu konwojowego odnośne rubryki (wynik rewizji przy wysłaniu), sprawdzić zgodność wyniku rewizji z pozycjami właściwej księgi magazynowej (obrachunkowej) oraz zaświadczyć tę, zgodność w liście konwojowym własnoręcznym podpisem i pieczęcią urzędową.

Ogólna zawartość spirytusu w przesyłce w litrach 100% i ewentualnie uiszczona sprzedażna cena monopolowa powinna być oznaczona słownie i liczbami.

§ 15. W razie zajścia przy wystawieniu listu konwojowego jakiejkolwiek omyłki, należy omyłkowy zwrot przekreślić i widocznie sprostować, a dokonane sprostowanie omówić i stwierdzić własnoręcznym podpisem urzędnika i pieczęcią urzędową organu nadzorczego danego przedsiębiorstwa. Żadne wycierania, podskrobywania i t. d. nie są w liście konwojowym dopuszczalne.

Jeżeli sprostowanie omyłki nastręcza znaczniejsze trudności, druki obydwóch egzemplarzy powinny być przekreślone i dołączone do teczki danego przedsiębiorstwa, a do wystawienia listu konwojowego należy użyć innego druku.

§ 16. Urzędnik, dokonywujący odprawy, ma oznaczyć odpowiedni czasokres, zastosowany do miejscowych warunków komunikacyjnych, w ciągu którego przesyłka ma być dostarczona odbiorcy. Czasokres ten ma być oznaczony na obydwóch egzemplarzach listu konwojowego.

§ 17. List konwojowy, podpisany przez przedsiębiorcę lub jego upełnomocnionego zastępcę, wydaje się odbiorcy, względnie przewożącemu, a w razie przewozu publicznemi zakładami przewozowemi dołącza się go do dokumentu przewozowego. Otrzymujący list konwojowy winien pokwitować z jego odbioru na wtórniku.

§ 18. Otrzymujący list konwojowy ma obowiązek czuwania nad tem, aby urzędowe zamknięcie nie zostało uszkodzone lub zerwane, aby zawartość przesyłki nie została uszczuplona ani zanieczyszczona i aby sama przesyłka wraz z listem konwojowym została dostarczona we właściwym czasie do miejsca jej przeznaczenia. Obowiązki te nie wykluczając odpowiedzialności przedsiębiorcy, przewidzianej w § 53 rozporządzenia Ministra Skarbu z dn. 10 marca 1925 r. w celu wykonania ustawy o monopolu spirytusowym (Dz. U. R. P. № 31, poz. 218), przechodzą na każdego, kto przejmuje przesyłkę w celu jej przewiezienia i dostarczenia do miejsca odbioru (przewoźnicy, ekspedytorzy). W tym wypadku otrzymujący list konwojowy i wszyscy przewożący ponoszą odpowiedzialność za uszczerbek, jakiby powstał dla Skarbu z powodu zmian zaszłych podczas przewozu.

§ 19. Wtórnik listu konwojowego, również podpisany przez przedsiębiorcę wysyłającego lub jego upełnomocnionego zastępcę, otrzymuje skarbowy organ nadzorczy danego przedsiębiorstwa, który przesyła go skarbowemu organowi nadzorczemu przedsiębiorstwa odbierającego. Jeżeliby przedsiębiorstwo, odbierające przesyłkę, podlegało nadzorowi tego samego organu, co i przedsiębiorstwo wysyłające, wtórnik listu konwojowego będzie przez ten organ zatrzymany w celu następnego porównania z pierwopisem przy przyjmowaniu przesyłki.

§ 20. W razie konieczności zmiany miejsca przeznaczenia przesyłki podczas jej przewożenia, przedsiębiorstwo wysyłające powinno zawiadomić o tem organ kontroli skarbowej miejsca znajdowania się przesyłki, który w liście konwojowym czyni wzmiankę o zmianie miejsca przeznaczenia przesyłki i ewentualnem przedłużeniu terminu jej dostarczenia oraz zawiadamia o wszystkiem skarbowe organy nadzorcze przedsiębiorstwa wysyłającego i przedsiębiorstwa, poprzednio oznaczonego jako odbierające. W tym wypadku wtórnik listu konwojowego winien być przesłany organowi kontroli skarbowej nowego miejsca przeznaczenia przesyłki.

§ 21. Zmiana miejsca przeznaczenia przesyłki może nastąpić nawet po jej nadejściu do miejsca odbioru, ale przed załatwieniem listu konwojowego.

W tym wypadku można zaniechać zbadania ogólnej ilości spirytusu w przesyłce, jeżeli spirytus znajduje się pod nienaruszonem urzędowem zamknięciem lub stałym urzędowym dozorem.

§ 22. Jeżeli zajdzie potrzeba przelania lub przepakowania przesyłki podczas przewozu, przewożący powinien zawiadomić o tem najbliższy organ kontroli skarbowej, który przedewszystkiem stwierdza stan urzędowych zabezpieczeń, porównywa znaki i numery naczyń z danemi listu konwojowego, następnie zdejmuje urzędowe zabezpieczenia, sprawdza stan naczyń względnie opakowań, w których ma być umieszczona zawartość przesyłki, pełni stały nadzór nad przelaniem względnie przepakowywaniem, oraz zabezpiecza ponownie przesyłkę. Wszystkie te swoje czynności stwierdza w liście konwojowym.

O ile przewiduje się przed wysłaniem przesyłki konieczność przelania spirytusu na stacji kolejowej z beczek do cystern, lub z cystern do beczek, należy o tem zaznaczyć w odnośnej rubryce listu konwojowego.

§ 23. Wolno łączyć w jednej cysternie zawartość kilku przesyłek, pochodzących od jednego nadawcy, a przeznaczonych dla jednego odbiorcy.

§ 24. Jeżeli zabezpieczenie urzędowe zostanie podczas transportu nadwerężone względnie zerwane lub też naczynie zostanie uszkodzone w ten sposób, że umożliwiony będzie dostęp do jego zawartości, przewożący ma obowiązek zawiadomić o tem najbliższy organ kontroli skarbowej, który powinien stwierdzić stan rzeczy, ustalić jego przyczyny, sprawdzić zawartość spirytusu w naczyniu uszkodzonem lub z nadwerężonem zamknięciem, sprawować nadzór nad ewentualnem przelaniem zawartości z naczynia uszkodzonego do innego i nałożyć nowe urzędowe zabezpieczenie. O powyższych czynnościach organ kontroli skarbowej zaznacza na 4 stronie listu konwojowego.

§ 25. Po nadejściu przesyłki spirytusu wraz z listem konwojowym przedsiębiorca względnie jego zastępca zgłasza ją do odbioru, wręczając organowi nadzorczemu pierwopis listu konwojowego, poczem następuje jej przyjęcie w obecności skarbowego organu nadzorczego danego przedsiębiorstwa.

Organ ten powinien być obecny przez cały czas dokonywania przyjęcia, w szczególności osobiście sprawdzić stan urzędowych zabezpieczeń i zgodność innych zewnętrznych cech przesyłki z danemi listu konwojowego.

§ 26. Po przyjęciu przesyłki skarbowy organ nadzorczy wypełnia odpowiednie rubryki listu konwojowego, dotyczące jego załatwienia i zaświadcza jej odbiór na liście konwojowym własnoręcznym podpisem i pieczęcią urzędową oraz stwierdza zgodność dokonanych wpisów w odnośnej księdze przedsiębiorstwa. Zgodność odbioru przesyłki stwierdza także odbiorca swoim podpisem na liście konwojowym.

Przewożącemu na jego żądanie winien odbiorca wydać pokwitowanie z odbioru przesyłki i listu konwojowego.

§ 27. Po otrzymaniu wtórnika listu konwojowego skarbowy organ nadzorczy sprawdza go z danemi, zawartemi w pierwopisie i w razie stwierdzenia zgodności tych danych, czyni o tem wzmiankę na wtórniku, wypełnia rubryki wtórnika dotyczące załatwienia listu konwojowego i własnoręcznym podpisem oraz pieczęcią organu poświadcza zgodność z odpowiedniemi rubrykami pierwopisu. Wypełniony w ten sposób wtórnik przesyła się do Dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego, a skarbowemu organowi nadzorczemu przedsiębiorstwa wysyłającego, oraz odnośnym władzom skarbowym II instancji po jednym egzemplarzu protokólarnego zestawienia wyników przyjęcia; pierwopis zaś pozostaje w przedsiębiorstwie, odbierającem przesyłkę, jako załącznik do właściwej księgi (Wzór № 13 rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 21 grudnia 1925 r. o oczyszczaniu i magazynowaniu spirytusu Dz. U. R. P. № 132 poz. 946).

§ 28. W razie stwierdzenia przy przyjmowaniu przesyłki:

1) znaczniejszego przekroczenia terminu dostawy,

2) uszkodzenia lub zerwania urzędowego zabezpieczenia względnie uszkodzenia naczyń,

3) ubytków, przekraczających dozwolone zaniki drogowe,

4) istotnych niezgodności pomiędzy pierwopisem listu konwojowego, a jego wtórnikiem lub jednego z nich z cechami przesyłki,

skarbowy organ nadzorczy przedsiębiorstwa odbierającego winien sporządzić protokół i przedłożyć go urzędowi skarbowemu akcyz i monopolów, który wszczyna dochodzenie, w celu ustalenia przyczyn tych zmian względnie niezgodności i zabezpieczenia interesów Skarbu.

W tym wypadku wypełniony i zaświadczony wtórnik listu konwojowego, a w razie stwierdzenia jego niezgodności z pierwopisem, także ten ostatni przesyła się urzędowi skarbowemu akcyz i monopolów prowadzącemu dochodzenie, przyczem o wszczęciu dochodzenia i przesłaniu wtórnika urzędowi skarbowemu akcyz i monopolów skarbowy organ nadzorczy przedsiębiorstwa odbierającego zawiadamia skarbowy organ nadzorczy przedsiębiorstwa wysyłającego. W wypadkach odesłania pierwopisu w celu dochodzenia, sporządza się odpis listu konwojowego jako załącznik do księgi przedsiębiorstwa (§ 27).

C.

Przesyłki, idące za świadectwem przewozowem.

§ 29. Świadectwo przewozowe składa się z 3 części: właściwego świadectwa, wtórnika i grzbietu. Poszczególne przedsiębiorstwa, wysyłające spirytus lub wyroby ze spirytusu, składają corocznie właściwemu urzędowi skarbowemu akcyz i monopolów zeszyty druków świadectw przewozowych dowolnej grubości w celu oznaczenia zeszytu liczbą porządkową, przeszycia go, ponumerowania zawartych w nim świadectw i zaświadczenia ich ilości w zeszycie. Każde świadectwo przewozowe i każdy wtórnik powinny być opatrzone pieczęcią urzędu z oznaczeniem bieżącego roku.

Zeszyty druków świadectw przewozowych mogą być używane tylko w ciągu tego roku kalendarzowego, na jaki zostały wydane. Po upływie tego roku skarbowy organ nadzorczy danego przedsiębiorstwa kasuje nieużyte druki w zeszycie.

Urzędy skarbowe akcyz i monopolów prowadzą rejestr wydawanych zeszytów, w którym zaznaczają, jakiemu przedsiębiorstwu i za jaką liczbą bieżącą zeszyt został wydany. Z początkiem roku kalendarzowego należy rozpoczynać nową numerację wydawanych zeszytów.

§ 30. Przed wysłaniem przesyłki przedsiębiorca lub jego upełnomocniony zastępca winien wypełnić wszystkie części świadectwa przewozowego, przyczem ogólna zawartość spirytusu w przesyłce w stustopniowych litrach powinna być oznaczona słownie i liczbami.

§ 31. W razie zajścia przy wystawieniu świadectwa przewozowego jakiejkolwiek omyłki, należy omyłkowy zwrot przekreślić i widocznie sprostować, a dokonane sprostowanie omówić i stwierdzić własnoręcznym podpisem przedsiębiorcy wysyłającego. Zabrania się wszelkiego wycierania, podskrobywania i t. d. w świadectwie przewozowem.

Jeżeli sprostowanie omyłki nastręcza znaczniejsze trudności, wszystkie części druku świadectwa przewozowego należy przekreślić i w całości pozostawić w zeszycie, a do sporządzenia świadectwa przewozowego użyć następnego druku.

§ 32. Świadectwo przewozowe, sporządzone i podpisane przez przedsiębiorcę lub jego upełnomocnionego zastępcę, wydaje się odbiorcy względnie przewożącemu, a w razie przewozu publicznemi środkami przewozowemi, dołącza się do listu przewozowego.

§ 33. Wtórnik świadectwa przewozowego, również podpisany przez przedsiębiorcę lub jego upełnomocnionego zastępcę, otrzymuje nadzorczy organ skarbowy przedsiębiorstwa wysyłającego i przesyła go nadzorczemu organowi skarbowemu przedsiębiorstwa odbierającego. Jeżeliby przedsiębiorstwo, odbierające przesyłkę, podlegało nadzorowi tego samego organu co i przedsiębiorstwo, wtórnik świadectwa przewozowego pozostaje u tegoż organu.

§ 34. W razie zmiany miejsca przeznaczenia przesyłki, idącej za świadectwem przewozowem, przewożący ma zawiadomić o tej zmianie skarbowy organ nadzorczy przedsiębiorstwa wysyłającego, który z kolei zawiadamia o tem skarbowy organ nadzorczy przedsiębiorstwa poprzednio oznaczonego jako odbierające, w celu przekazania wtórnika świadectwa przewozowego skarbowemu organowi nadzorczemu nowego miejsca przeznaczenia przesyłki.

§ 35. Po otrzymaniu przesyłki wraz ze świadectwem przewozowem przedsiębiorca lub jego upełnomocniony zastępca zaznacza na świadectwie przewozowem o przyjęciu przesyłki i wpisuje otrzymaną ilość spirytusu lub wyrobów ze spirytusu do właściwej księgi, jeśli takowa go obowiązuje.

Przewożącemu na jego żądanie należy wydać pokwitowanie z odbioru przesyłki i świadectwa przewozowego.

§ 36. Organy nadzorcze uprawnione są do sprawdzania według własnego uznania zgodności danych, przytoczonych w poszczególnych częściach świadectwa przewozowego z cechami przesyłki i jej zawartością oraz rozchodowemi, względnie przychodowemi, pozycjami właściwych ksiąg, tudzież zgodności danych pierwopisu z danemi wtórnika i grzbietu świadectwa przewozowego.

W razie stwierdzenia istotnych niezgodności pomiędzy pierwopisem świadectwa przewozowego, a jego wtórnikiem lub jednego z nich z cechami przesyłki, przedsiębiorca odbierający ma zawiadomić o tem skarbowy organ nadzorczy, który protokólarnie stwierdza stan rzeczy i przesyła protokół wraz z wtórnikiem świadectwa przewozowego, a w razie stwierdzenia jego niezgodności z treścią pierwopisu, także z tym ostatnim właściwemu urzędowi skarbowemu, prowadzącemu dalsze dochodzenie.

CZĘŚĆ  II.

PRZYWÓZ SPIRYTUSU I WYROBÓW ZE SPIRYTU Z ZAGRANICY.

§ 37. Spirytus i napoje, wyrabiane ze spirytusu, mogą być przywożone z zagranicy lub obszarów, na które nie rozciąga się ustawa o monopolu spirytusowym jedynie na mocy zezwolenia Ministra Skarbu, wydanego w porozumieniu z Ministrem Przemysłu i Handlu.

Inne wyroby ze spirytusu, które przy wwozie na obszar monopolowy podlegają opłacie skarbowej, mogą być przywożone z zagranicy lub obszarów niemonopolowych jedynie na mocy każdorazowego zezwolenia władzy skarbowej II instancji.

Wykaz wyrobów ze spirytusu, podlegających przy przywozie z zagranicy lub niemonopolowych obszarów opłacie skarbowej, zostanie ogłoszony przez Ministra Skarbu.

§ 38. Podróżni, przekraczający granicę za paszportem zagranicznym, mogą przywozić z zagranicy spirytus i napoje ze spirytusu bez zezwolenia w ilości, nieprzekraczającej 1 litr objętościowy.

Ilość ta, przewożona w naczyniach otwartych, nie podlega opłacie skarbowej.

W innym wypadku pobiera się opłatę skarbową, przyczem moc spirytusu przyjmuje się za 96%, zawartość absolutnego alkoholu w napojach, wyrabianych ze spirytusu, za 45%.

§ 39. Napoje, wyrabiane ze spirytusu, przywożone z zagranicy, lub obszarów niemonopolowych w stanie gotowym nie mogą zawierać ponad 45% alkoholu i nie mogą być sprowadzane w butelkach o pojemności mniejszej niż ¹/₅ litra.

Postanowienie to nie odnosi się do oryginalnych, wysokoprocentowych esencyj, rumów, araków i koniaków, sprowadzanych w beczkach i cysternach do dalszego przerobu na zasadzie osobnych pozwoleń.

Przywóz próbek regulują przepisy celne.

§ 40. W celu uzyskania zezwolenia na przywóz, przywożący spirytus lub wyroby ze spirytusu, podlegające opłacie skarbowej, składa w Ministerstwie Skarbu względnie władzy skarbowej II instancji podanie, w którem w miarę możności powinien wyszczególnić następujące dane:

1) imię, nazwisko i adres, względnie firmę i siedzibę przedsiębiorstwa przywożącego,

2) kraj wysyłający i miejsce odbioru,

3) przy przywozie spirytusu - gatunek, moc i ilość spirytusu w litrach 100°, przy przywozie wyrobów ze spirytusu - rodzaj wyrobu i jego gatunek, moc oraz ogólną ilość spirytusu w przesyłce w litrach 100°, przy przywozie wyrobów, w których zawartość spirytusu nie może być ustalona przez badanie alkoholomierzem, należy wykazać także zawartość przesyłki w litrach objętościowych,

4) urząd celny, przez który ma nastąpić przywóz, a przy przywozie z obszarów niemonopolowych organ skarbowy, który ma przyjąć przesyłkę.

§ 41. Przywóz spirytusu i wyrobów ze spirytusu podlegających opłacie skarbowej może nastąpić tylko przez urzędy celne I klasy.

§ 42. Należną opłatę skarbową oblicza się od zawartości w przesyłce absolutnego alkoholu. Ogólna ilość alkoholu, zawartego w przesyłce i podlegającego opłacie skarbowej, powinna być określona w sposób następujący:

1) Przy przesyłkach spirytusu - na podstawie wagi netto i mocy spirytusu. Dla określenia wagi netto delegowani urzędnicy sprawdzają wagę brutto beczek, cystern lub innych naczyń, tarę zaś ustala się według zasad, zawartych w § 43. Próbę na moc należy brać z każdej beczki, cysterny lub innego naczynia, jeżeli jednak nie zachodzą wątpliwości co do prawdziwości przytoczonych przez przywożącego danych można poprzestać na zbadaniu próby z kilku naczyń nie mniej jednak od 10%, wybranych według uznania urzędników.

2) W poszczególnych wyrobach ze spirytusu, podlegających opłacie skarbowej, zawartość absolutnego alkoholu określa się w litrach 100° jak następuje:

w araku	60%
w koniaku	60%
w wyrobach wódczanych	45%
w rumie	75%
w wyrobach kosmetycznych	75%
w wyrobach perfumeryjnych	80%
w ekstraktach i esencjach spirytusowych	70%

objętości płynu w litrach.

Jednakowoż na żądanie przywożącego zawartość w przesyłce wyrobów ze spirytusu absolutnego alkoholu musi być stwierdzona zapomocą alkoholomierza, a w wyrobach zawierających obok spirytusu cukier, syropy, ekstrakty i t. d. zapomocą aparatu odpędowego.

W razie takiego żądania odnośnie do przesyłek wyrobów ze spirytusu, w których zawartość absolutnego alkoholu nie może być określona zapomocą alkoholomierza lub aparatu odpędowego, wyznaczeni urzędnicy pobierają po dwie próby każdego gatunku wyrobów, nakładają na nie urzędowe pieczęcie i w tym stanie przesyłają urzędowi właściwemu do przeprowadzenia analizy zawartości alkoholu. Zawartość absolutnego alkoholu winna być ustalona w stopniach objętościowych. Po otrzymaniu wyniku analizy ustala się ogólną ilość w przesyłce absolutnego alkoholu na podstawie zawartości alkoholu w danym gatunku i objętości lub wagi netto przesyłki.

Żądanie zbadania zawartości w przesyłce absolutnego alkoholu zapomocą aparatu odpędowego lub w drodze analizy może być zgłoszone tylko w urzędach celnych pierwszej klasy.

§ 43. Przy przesyłkach spirytusu lub wyrobów ze spirytusu w beczkach, cysternach lub innych naczyniach, pojemność ich, względnie tarę, przyjmuje się według oryginalnej faktury wysyłającego przedsiębiorstwa, o ile nie zachodzą wątpliwości co do prawdziwości danych przytoczonych w tej fakturze. W tym ostatnim przypadku należy sprawdzić istotną wagę lub objętość płynu cechowaną miarą.

§ 44. Opłata skarbowa powinna być uiszczona jednocześnie z opłatą celną. Zabrania się odroczenia uiszczenia opłaty skarbowej.

Opłata skarbowa powinna być wpłacona na rachunek Dyrekcji P. M. S. według stawek, obowiązujących w dniu jej pobrania stosownie do obowiązującego rozporządzenia Ministra Skarbu (art. 21 ustawy o monopolu spirytusowym Dz. U. R. P. z roku 1925 № 102, poz. 720).

CZĘŚĆ  III.

WYWÓZ SPIRYTUSU I WYROBÓW ZE SPIRYTUSU ZAGRANICĘ.

A.

Wywóz spirytusu.

§ 45. Spirytus w stanie surowym lub oczyszczonym, przekraczający wewnętrzne zapotrzebowanie, może być wywożony zagranicę lub na obszary niemonopolowe jedynie przez spółdzielcze organizacje, działające na mocy statutu, zatwierdzonego przez Ministra Skarbu (art. 5 ustawy o monopolu spirytusowym). W granicach zezwolenia poszczególne odprawy spirytusu zagranicę lub na obszary niemonopolowe następują na zlecenie władzy skarbowej II instancji.

§ 46. W celu uzyskania zezwolenia na wywóz spirytusu wywożący składa w Ministerstwie Skarbu przez D. P. M. S. podanie, w którem w miarę możności powinien, wyszczególnić następujące dane:

1) firmę i siedzibę spółdzielczej organizacji,

2) miejsce wysłania i kraj odbierający,

3) gatunek, moc i ilość spirytusu w litrach 100°,

4) urząd celny, względnie przy wywozie na obszar niemonopolowy inny organ skarbowy, przez który ma nastąpić wywóz.

§ 47. Po otrzymaniu zlecenia władzy skarbowej II instancji wywożący zgłasza u inspektora kontroli skarbowej wysyłkę przez doręczenie wypełnionego listu konwojowego, w którym należy podać liczbę i datę zezwolenia Ministra Skarbu.

§ 48. Inspektor, przyjmujący zgłoszenie o zamierzonem wysłaniu, sprawdza zgodność jego z otrzymanem zleceniem oraz ustala według zasad podanych w § 42 niniejszego rozporządzenia zawartość absolutnego alkoholu w przesyłce.

Badanie i odprawa przesyłki winny odbywać się w przemysłowym lub handlowym zakładzie wysyłającego przez inspektora kontroli skarbowej z udziałem drugiego urzędnika kontroli skarbowej. Przesyłka po zbadaniu, aż do czasu jej wysłania, powinna pozostawać pod urzędowem zamknięciem lub stałym urzędowym nadzorem.

§ 49. Odprawa i przewóz przesyłki do urzędu celnego, wzgl. innego organu skarbowego, odbywa się na ogólnych zasadach, dotyczących miejscowego obrotu spirytusem i wyrobami wódczanemi w kraju za listem konwojowym.

Wywożony spirytus i wyroby ze spirytusu adresuje się do właściwego urzędu celnego, do którego przesyła się również wtórnik listu konwojowego i przewozowego.

§ 50. Do przesyłek spirytusu, wywożonych zagranicę stosuje się przepisy celne z odchyleniami i uzupełnieniami, przewidzianemi w niniejszem rozporządzeniu.

W szczególności zgłoszenie (zadeklarowanie) przesyłki, sprawdzanie, czy zachodzą formalne warunki do przeprowadzenia odprawy, rewizja przesyłki zewnętrzna i wewnętrzna, odprawa przesyłki i jej potwierdzenie oraz przekazywanie przesyłek następuje zgodnie z ogólnemi zasadami postępowania celnego.

Przy przesyłaniu spirytusu do wolnego miasta Gdańska stosuje się dotychczasowe przepisy.

B.

Wywóz wyrobów ze spirytusu.

§ 51. Wszystkie wyroby ze spirytusu mogą być wywożone zagranicę za zwrotem uiszczonej ceny monopolowej (mniej koszty własne D. P. M. S.) jedynie na mocy zezwolenia Ministra Skarbu.

§ 52. W celu uzyskania zezwolenia na wywóz, wywożący składa podanie władzy skarbowej II instancji. W podaniu tem w miarę możności należy wyszczególnić następujące dane:

1) imię, nazwisko i adres wywożącego, względnie firmę i siedzibę przedsiębiorstwa,

2) miejsce wysłania i kraj odbierający,

3) przy wywozie napojów lub innych wyrobów, zawierających spirytus, - rodzaj, gatunek i moc wyrobu, pojemność naczyń oraz ogólną ilość spirytusu w przesyłce w litrach 100%, przy wyrobach płynnych, w których zawartość alkoholu nie może być ustalona alkoholomierzem, należy nadto podać objętość przesyłki w litrach; o ile opłaty mają być zwrócone od ilości spirytusu zużytego do wytworzenia wyrobów, zawartych w przesyłce - rodzaj i gatunek wyrobu oraz ilość spirytusu, zużytego do otrzymania tej ilości wyrobów, która jest zawarta w przesyłce,

4) oznaczenie przedsiębiorstwa, w którem towar został wytworzony,

5) urząd celny, względnie przy wywozie na obszary niemonopolowe organ skarbowy, przez który ma nastąpić wywóz.

§ 53. Po otrzymaniu zezwolenia wywożący wyroby ze spirytusu zgłasza u właściwego organu skarbowego wysyłkę przez doręczenie 2-ch egzemplarzy wypełnionego listu konwojowego, w którym należy podać liczbę i datę zezwolenia.

§ 54. Odprawa wyrobów spirytusowych polega na następujących czynnościach: ze skrzyń lub innych opakowań, które do tej chwili powinny być otwarte, bierze się według wyboru komisji poszczególne naczynia w ilości jednej butelki każdego gatunku, celem stwierdzenia zawartości w nich płynu i mocy, wzamian wziętych prób dopełnia się opakowanie odpowiednią liczbą naczyń. Ilość płynu w próbie określa się miarą cechowaną, zawartość zaś alkoholu stwierdza się wprost przez odstopniowanie spirytusomierzem, a na żądanie eksportera, tudzież w razie domieszki składników, uniemożliwiających użycie spirytusomierza, po uprzedniej destylacji.

Po stwierdzeniu ilości płynu w naczyniach i ogólnej zawartości w nich alkoholu w obecności komisji, odbywa się zamknięcie opakowań, na których komisja nakłada zamknięcia urzędowe, zabezpieczające przesyłkę od możliwości otwarcia jej w czasie przewozu.

§ 55. Do przesyłek napojów ze spirytusu i innych wyrobów ze spirytusu, za które po wywiezieniu zagranicę zwraca się opłatę monopolową stosuje się przepisy celne z odchyleniami i uzupełnieniami, przewidzianemi w niniejszem rozporządzeniu. W szczególności zgłoszenie (zadeklarowanie) przesyłki, sprawdzenie, czy zachodzą formalne warunki do przeprowadzenia odprawy, rewizja przesyłki zewnętrzna i wewnętrzna, odprawa przesyłki, jej potwierdzenie oraz przekazywanie przesyłek następuje zgodnie z ogólnemi zasadami postępowania celnego.

§ 56. Po wywiezieniu zagranicę lub na obszary niemonopolowe napojów, wyrabianych ze spirytusu, względnie innych wyrobów zawierających spirytus lub wytwarzanych przez użycie spirytusu, Dyrekcja Państwowego Monopolu Spirytusowego zwraca wywożącemu uiszczoną cenę zakupu spirytusu, zmniejszoną o koszty własne Dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego. Kwotę tę oblicza się od ilości alkoholu zawartego w wywożonych wyrobach. Można ją także obliczać od ilości spirytusu zużytego do wytworzenia wyrobów, zawartych w przesyłce, o ile to wyraźnie oznaczono w zezwoleniu na wywóz.

§ 57. W celu otrzymania zwrotu uiszczonej ceny monopolowej, zmniejszonej o koszty własne Dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego, przedsiębiorca uprawniony do zwrotu winien przedstawić Dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego odpowiedni wniosek poparty dowodami wywozu, po którego otrzymaniu i sprawdzeniu Dyrekcja Państwowego Monopolu Spirytusowego wydaje decyzję.

§ 58. Cenę monopolową, zmniejszoną o koszty własne Dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego, zwraca się według stawek obowiązujących w dniu wywozu zagranicę lub na obszary niemonopolowe. Jednak jeżeli udowodnionoby, że opłaty skarbowe, uiszczone od wywożonych wyrobów były niższe, aniżeli obowiązujące w dniu wywozu, to opłaty zostaną zwrócone według stawek istotnie uiszczonych.

§ 59. Wywożącemu, któremu przysługuje prawo do zwrotu uiszczonych opłat za spirytus, zawarty w przesyłce lub zużyty do wytworzenia wyrobów, zawartych w przesyłce wywiezionej zagranicę lub na obszary niemonopolowe, może-zamiast zwrotu opłat-być przyznane za zezwoleniem Ministra Skarbu prawo wolnego zakupu spirytusu eksportowego w ilości, odpowiadającej zawartości spirytusu w wywiezionej przesyłce lub ilości spirytusu, zużytego do wytworzenia wyrobów, zawartych w przesyłce, w celu przerobienia nabytego spirytusu na wyroby, przeznaczone do obrotu wewnątrz kraju.

§ 60. Chociażby wywożący złożył wszystkie wymagane dowody (§ 57), opłaty nie będą mu zwrócone, względnie prawo do wolnego zakupu spirytusu eksportowego nie zostanie mu przyznane:

1) jeżeli stwierdzonoby przy wywozie jakiekolwiek nadużycie, które mogłoby spowodować uszczerbek dla Skarbu,

2) w razie stwierdzenia, że spirytus pobrany do wytworzenia wyrobów, przeznaczonych na wywóz, został zużyty do innych celów, nie zaś do tych wyrobów,

3) jeżeli przekroczono termin oznaczony do wywozu.

Opłaty uiszczonej, zmniejszonej o koszt własny Dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego, nie zwraca się wywożącemu zagranicę lub na obszary niemonopolowe za spirytus oraz wyroby ze spirytusu w ilościach nieprzekraczających - dla spirytusu i wyrobów wódczanych 15 litrów objętościowych, a dla innych przetworów spirytusowych lub przedmiotów wyrobionych przy użyciu spirytusu - 10 klg.

§ 61. Wolny zakup eksportowego spirytusu, przez osoby, które zobowiążą się wywieźć zagranicę lub na obszary niemonopolowe wyroby z tego spirytusu, może nastąpić za zezwoleniem Ministra Skarbu pod warunkiem złożenia zabezpieczenia w wysokości różnicy między ceną spirytusu, przeznaczonego na wódki gatunkowe, a ustaloną ceną spirytusu eksportowego. Różnicą tę oblicza się według cen obowiązujących w dniu złożenia zabezpieczenia, a w razie zmiany tych cen Minister Skarbu może zażądać zabezpieczenia dodatkowego lub zwolnić część zabezpieczenia złożonego. W zezwoleniu ustala się sposób przeprowadzenia kontroli nad prawidłowem użyciem pobranego spirytusu, ewentualnie określa się ilość wyrobów, które powinny być otrzymane przy użyciu do ich sporządzenia pewnej ilości spirytusu, nadto oznacza się termin, w ciągu którego wyroby te mają być wywiezione. Złożone zabezpieczenie będzie zwrócone, o ile wyroby z zakupionego spirytusu eksportowego zostaną wywiezione zagranicę lub na obszary niemonopolowe we właściwym czasie z dotrzymaniem wszelkich warunków ustalonych dla czynności wywozowych.

§ 62. Wywóz wyrobów ze spirytusu może odbywać się tylko przez urzędy celne pierwszej klasy.

Przy wywozie do wolnego miasta Gdańska stosuje się dotychczasowe przepisy.

C.

Przepisy końcowe.

§ 63. Przy wywozie spirytusu lub wyrobów ze spirytusu do wolnych składów wywozowych, poświadczenie odbioru przez taki skład może być za zgodą Ministra Skarbu uznane za równoznaczne z poświadczeniem wywozu zagranicę lub na obszary niemonopolowe, pod warunkiem pozostawienia przesyłki do chwili rzeczywistego wywozu pod urzędowem zamknięciem i stałym dozorem skarbowym.

§ 64. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

ZAŁĄCZNIKI

Wzór № 1.

Typ A.

LIST KONWOJOWY № .........

grafika

Wzór № 1.

Typ B.

LIST KONWOJOWY № .........

grafika

Wzór № 2.

grafika

Wzór № 3.

grafika

Wzór № 4.

REJESTR

grafika

Wzór № 5.

REJESTR

grafika

• Identyfikator: Dz.U.1926.15.86
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Kontrola skarbowa nad przewozem w kraju spirytusu i wyrobów wódczanych oraz przywozem z zagranicy i wywozem zagranicę spirytusu i wyrobów ze spirytusu.
• Data aktu: 18/01/1926
• Data ogłoszenia: 11/02/1926
• Data wejścia w życie: 11/02/1926