Taryfa celna.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRÓW SKARBU ORAZ PRZEMYSŁU I HANDLU

z dnia 4 listopada 1919 roku

o taryfie celnej. ^*

Na podstawie upoważnienia Sejmu Ustawodawczego, udzielonego uchwałą z dnia 1 sierpnia 1919, oraz uchwały Rady Ministrów z dnia 26 maja 1919 zarządza się, co następuje:

Art.  1.

Każdy towar, wprowadzony do obszaru celnego Państwa Polskiego, podlega opłacie celnej według dołączonej taryfy celnej, o ile w niej nie jest wyraźnie wymieniony jako wolny od cła.

Taryfę celną uzupełniają wydane do niej przez Ministerstwo Skarbu objaśnienia, mające taką samą moc obowiązującą, jak i sama taryfa.

Od towarów, które podlegają opłatom spożywczym lub innym, należy oprócz cła przywozowego pobierać wszystkie opłaty wewnętrzne, przypadające w myśl obowiązujących ustaw.

Towary, przewożone przez obszar celny Państwa Polskiego lub z niego wywożone, nie podlegają opłacie celnej.

Art.  2.

Do wymiaru i poboru ceł oraz do wszelkich czynności przy odprawie celnej towarów powołane są urzędy celne.

Art.  3.

Przywóz i wywóz towarów przez linję celną dozwolony jest tylko na drogach celnych.

Drogami celnemi są:

a) koleje żelazne, służące do publicznego użytku,

b) przystanie morskie i wjazdy do nich, otwarte dla ogólnego ruchu towarowego,

c) drogi lądowe i wodne, które uznano za drogi celne i jako takie podano do publicznej wiadomości.

Wszystkie inne drogi uważa się za uboczne.

Przekroczenie linji celnej z towarami na drodze ubocznej dopuszczalne jest tylko za zezwoleniem władzy skarbowej

Art.  4.

Przewóz towarów przez linję celną dozwolony jest tylko w porze dziennej, t. j. po wschodzie i przed zachodem słońca.

Tam, gdzie tego będzie wymagała konieczna potrzeba, może władza skarbowa zezwolić na wyjątki.

Przewóz przez linję celną osób i towarów, dokonywany przez publiczne zakłady przewozowe według normalnego rozkładu jazdy, dozwolony jest zarówno w dzień jak i w nocy.

Ruch osobowy na drogach kołowych dozwolony jest tylko w porze dziennej, Ministerstwo Skarbu może jednak zezwolić na pewne ulgi.

Art.  5.

Na towary, pochodzące z krajów, które towary lub okręty polskie traktują gorzej, aniżeli towary lub okręty innych państw, można drogą rozporządzenia nałożyć cła odwetowe.

Art.  6.

Przywóz i przewóz przedmiotów monopolów państwowych dozwolony jest tylko na podstawie osobnych pozwoleń.

Osobne przepisy postanawiają, które przedmioty podlegają ograniczeniom monopolowym.

Ministerstwo Skarbu może w porozumieniu z innemi interesowanemi Ministerstwami zakazać lub ograniczyć przywóz i wywóz pewnych towarów ze względów dobra publicznego.

Art.  7.

Dla oznaczenia pozycji taryfy, według której należy wymierzyć cło od towaru, miarodajnym jest stan, w jakim się towar znajduje w chwili przejścia przez linję celną i materjał, z którego jest sporządzony.

Towary złożone z różnych materjałów, o ile nie są wymienione osobno w taryfie lub nie przydzielone wyraźnie w drodze rozporządzenia do pewnej pozycji taryfy, należy clić według tej pozycji, pod którą podpada główna część składowa.

Jeżeli zachodzą wątpliwości, którą część składową należy uważać za główną, przyjmuje się za podstawę wymiaru cła tę część składową, od której przypada stawka wyższa.

Mechaniczne mieszaniny ze składników, podlegających różnym stawkom, o ile nie są jako takie oddzielnie w taryfie wymienione, lub też rozporządzeniem do pewnej osobnej pozycji taryfy przydzielone, należy clić według składnika, podlegającego najwyższej stawce, chyba, że ilość jego jest zupełnie nieznaczna.

Do towaru nieobjętego żadną pozycją taryfy, należy stosować pozycję taryfy towaru najbardziej zbliżonego pod względem jakości, sposobu wyrobu, albo też użytku, do jakiego służy.

Art.  8.

Cło pobiera się według podanych w taryfie celnej podstaw wymiaru, t. j. według wagi, miary, ilości sztuk i t. d.

Za podstawę wymiaru cła według wagi przyjmuje się wagę surową albo wagę czystą.

Od towarów, wprowadzonych w stanie nieopakowanym, pobiera się cło według wagi rzeczywistej.

Według wagi surowej cli się towary, których stawka nie przekracza 20 marek od 100 kg., a z towarów podlegających wyższej stawce tylko te, co do których taryfa celna zawiera wyraźne postanowienie.

Używane zwykle w handlu zewnętrzne opakowania towarów, podlegających ocleniu według wagi czystej, są wolne od cła.

Opakowanie zewnętrzne, nieodpowiadające zwyczajom handlowym a podlegające według taryfy wyższej stawce niż towar, lub opakowania metalowe w taryfie nie uwzględnione, należy poddać ocleniu.

Taryfa podaje, w których wypadkach ma się przy ocleniu towarów według wagi czystej doliczyć wagę bezpośredniego opakowania do wagi towaru, w innych wypadkach wolno stronie postawić wniosek na oddzielne oclenie bezpośredniego opakowania według jego taryfowej jakości.

Towary płynne należy clić łącznie z naczyniami, o ile naczynia te nie podlegają wyższemu cłu niż płyn.

Do wagi płynów wprowadzonych w cysternach lub innych w tym celu urządzonych środkach przewozowych, lądowych i wodnych, dolicza się 20% wagi czystej jako tarę, o ile taryfa celna nie zawiera odmiennych postanowień.

Art.  9.

Od towarów w pocztowym obrocie pakietowym do 5 kilogramów surowej wagi pobiera się w przywozie cło od pakietu w wysokości 3 marek w złocie, o ile przesyłka pocztowa nie zawiera towarów, podlegających cłu wyższemu niż 100 marek za 100 kg. lub towarów, które clić należy od sztuki.

Art.  10.

W przywozie są wolne od cła następujące przedmioty:

1) przedmioty przeznaczone do bezpośredniego użytku zwierzchników państw obcych, podczas ich chwilowego pobytu, oraz uwierzytelnionych zastępców dyplomatycznych obcych państw pod warunkami, określonemi w osobnych przepisach;

2) przybory urzędowe, jako to: flagi, godła, pieczęcie i druki, przeznaczone dla uwierzytelnionych na obszarze celnym zastępców dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych;

3) przedmioty niezbędnie potrzebne przy rokowaniach, rozprawach, dochodzeniach i innych urzędowych czynnościach władz publicznych;

4) nadane zagraniczne ordery i medale wystawowe;

5) towary będące przedmiotem monopolu państwowego, sprowadzone przez zarządy monopolów państwowych;

6) środki płatnicze;

7) zabytki starożytności, dzieła sztuki, nauki i przemysłu, oraz środki i preparaty naukowe, przeznaczone dla publicznych zbiorów i zakładów naukowych; dzieła sztuki artystów polskich;

8) materjał budowlany, przybory potrzebne do utrzymania ruchu i wogóle do wykonywania służby na położonych przy linji celnej łącznikowych drogach i stacjach kolei zagranicznych;

9) produkty rolne i gospodarstwa wiejskiego, pochodzące z majątków przeciętych linją celną, których zarząd znajduje się w obrębie polskiego obszaru celnego;

10) wzory i próbki towarów nienadające się do innego użytku;

Uwolnienie to jednak nie odnosi się do przedmiotów monopolu państwowego ani do środków spożywczych;

11) przedmioty używane, które podróżni, funkcjonarjusze publicznych zakładów przewozowych, woźnice, flisacy i lotnicy mają przy sobie do swego osobistego użytku oraz wykonywania zawodu, dalej żywność i lekarstwa, potrzebne w czasie podróży, o ile przedmioty te pod względem jakości i ilości odpowiadają potrzebie i stosunkom osób podróżujących; wreszcie przedmioty monopolów państwowych w ograniczonej ilości, oznaczonej drogą rozporządzenia;

12) środki przewozowe wprowadzone do czasowego użytku jako to: wagony kolejowe, wozy, statki, samochody, rowery i samoloty, wraz z przedmiotami służącemi do ich wewnętrznego urządzenia lub potrzebnemi do utrzymania ihc w ruchu, jako też inne środki transportowe, jak: taczki, kosze, sanie, putnie itp., uprząż i okrycia zwierząt wierzchowych, pociągowych i jucznych, o ile te środki i przedmioty były już używane, służą wyłącznie do przewozu osób lub przenoszenia towarów i nie zachodzi podejrzenie, że zamierzone jest ominięcie opłaty celnej.

Przy wprowadzaniu samochodów, motocykli, rowerów i samolotów, jako środków transportowych, należy zawsze żądać zabezpieczenia cła. Przy wprowadzaniu wszelkich innych środków transportowych, należy żądać takiego zabezpieczenia tylko w wypadkach podejrzanych.

13) trumny ze zwłokami, urny z popiołami zwłok wraz z należącymi do nich wieńcami i kwiatami; wieńce, kwiaty oraz przedmioty, przeznaczone do utrzymania lub ozdoby grobów poległych żołnierzy państw obcych;

14) towary, od których cło nie przekracza 10 fenigów.

Art.  11.

Nadto mogą być przez Ministerstwo Skarbu od cła uwolnione osobnem pozwoleniem następujące przedmioty:

1) ruchomości używane osób przesiedlających się do obszaru celnego po dłuższym pobycie zagranicą, jeżeli służyć mają do ich własnego użytku względnie wykonywania zawodu;

2) wyprawy ślubne osób płci żeńskiej, które wskutek zawarcia związku małżeńskiego z osobą na obszarze celnym stale zamieszkałą, przesiedlają się do tego obszaru;

3) przedmioty używane, otrzymane w spadku.

W wypadkach wymienionych w punkcie 1, 2 i 3 wykluczone są od uwolnienia od cła produkty spożywcze, materjały, półfabrykaty i surowce.

4) rzeczy przeznaczone do własnego użytku pogorzelców, osób dotkniętych powodzią, lub poszkodowanych wskutek innych klęsk elementarnych, jak: środki spożywcze, ubrania, sprzęty domowe, przedmioty służące do odbudowy lub prowadzenia gospodarstwa;

5) towary krajowe, które zwrócono z zagranicy do obszaru celnego w stanie niezmienionym;

6) zagraniczne towary oclone, które następnie przeznaczono do powrotu zagranicę;

7) używane i opatrzone znakami zwrotne opakowania zewnętrzne i wewnętrzne, jak: beczki, skrzynie, kufry; butle żelazne, kosze, flaszki i t. p., pochodzące z krajowych przesyłek wywozowych;

8) znakami zaopatrzone opakowania zewnętrzne i wewnętrzne, jak: beczki butle żelazne, flaszki i t. p., które nadchodzą z zagranicy celem napełnienia w kraju, jeżeli po napełnieniu wywiezione zostaną zagranicę.

Art.  12.

W porozumieniu z Ministerstwem Przemysłu i Handlu może Ministerstwo Skarbu pozwolić na czasowe wprowadzenie bez opłaty cła materjałów i części składowych do wytwarzania w kraju fabrykatów, przeznaczonych po ich wykończeniu do wywozu zagranicę, oraz na przywóz towarów na niepewną sprzedaż (np. międzynarodowe jarmarki, konkursy przemysłowo-handlowe, kontrakty itp.).

Tak samo może Ministerstwo Skarbu w porozumieniu z Ministerstwem Przemysłu i Handlu pozwolić na wywóz krajowych towarów za granicę celem ich uszlachetnienia, jeżeli tego rodzaju uszlachetnienia nie można na obszarze celnym dokonać albo wcale, albo w dostatecznej mierze, albo w równie dobrym stopniu, jak zagranicą.

Nadto może Ministerstwo Skarbu w porozumieniu z Ministerstwem Przemysłu i Handlu ze względów dobra publicznego, pozwolić wyjątkowo na czasowe wprowadzenie bez opłaty cła przedmiotów przeznaczonych do przejściowego użytku (np. przyborów wiertniczych, dla przemysłu naftowego, węglowego itp.).

Ministerstwo Skarbu może pozwolić na czasowe wprowadzenie bez opłaty cła towarów do doświadczeń, na wystawy, konkursy, do wypróbowania lub naśladowania, tudzież wzorów agentów podróżujących.

Wszystkie te pozwolenia będą udzielane pod warunkiem zabezpieczenia cła i tylko względem tych państw, które przestrzegają zasady wzajemności.

Art.  13.

Dla obrotu towarów między obszarem nadgranicznym a takim obszarem państwa sąsiedniego, może Ministerstwo Skarbu, stosownie do potrzeb miejscowych pozwolić na pewne ułatwienia.

Art.  14.

Cło pobiera się w walucie złotej.

W drodze rozporządzenia ustanowi się, które z obcych monet złotych można przyjmować przy wpłacaniu cła.

Aż do dalszego zarządzenia można uiszczać cło także w biletach Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej z dopłatą (agio), której wysokość oznaczona będzie w drodze rozporządzenia.

Sumę opłat celnych zaokrągla się na 5 fenigów, przyczem należność począwszy od 3 fenigów liczy się jako 5 fenigów, należność od 8 fenigów za 10 fenigów, należność niżej 3 fenigów opuszcza się.

Art.  15.

Oprócz cła pobiera się opłatę składową od towarów przyjętych na skład urzędowy i opłatę manipulacyjną.

Urzędy celne, posiadające własne składy urzędowe, pobierać będą za towary złożone na skład opłaty składowe według osobnych przepisów.

Opłata składowa nie może jednak przenosić 60 fenigów za 100 kg. wagi surowej i dzień zalegania na składzie.

Za pierwsze trzy dni nie pobiera się opłaty składowej.

Przy przesyłkach kolejowych, podlegających cłu pobiera się opłatę manipulacyjną w wysokości 0,2% od należności celnej, najmniej jednak 20 fenigów i nie więcej jak 5 marek, przy przesyłkach pocztowych podlegających cłu opłata ta wynosi 20 fenigów od każdej paczki.

Ministerstwo Skarbu ustali, w jakich wypadkach i w jakiej wysokości należy uiszczać opłatą za spełnianie czynności poza godzinami urzędowemi lub poza obrębem placu urzędowego, za konwojowanie lub strzeżenie towarów.

Art.  16.

Orzecznictwo w sprawach stosowania taryfy i przepisów celnych przysługuje wyłącznie władzom skarbowym. Dochodzenie roszczeń drogą sądową jest niedopuszczalne.

Zażalenia w sprawie stosowania taryfy celnej i wydanych do niej objaśnień, należy wnosić protokularnie zaraz przy ocleniu.

Do protokułu ma się dołączyć próbki, fotografje, opisy i t. d., których tożsamość winna być zaświadczona zarówno przez urzędnika rewidującego, jak i przez stronę.

Zażalenia, które urząd celny uznaje za uzasadnione, winien sam uwzględnić, inne natomiast przedłożyć bezzwłocznie do rozstrzygnięcia Ministerstwu Skarbu, które wyda orzeczenie w porozumieniu z Ministerstwem Przemysłu i Handlu, względnie Rolnictwa i Dóbr Państwowych.

W razie nieuwzględnienia zażalenia, ponosi strona koszta postępowania.

Koszta te ściąga się w drodze administracyjnej.

Zażalenia przeciwko administracyjnym zarządzeniom urzędów celnych, nie będących w związku z taryfą celną, należy wnosić na piśmie w tym urzędzie, który wydał zarządzenie, będące powodem zażalenia.

Przeciw rozstrzygnięciu Ministerstwa Skarbu nie przysługuje stronie żaden dalszy środek prawny.

Art.  17.

Aż do wydania jednolitych przepisów o karaniu przemytnictwa towarów, ukrócenia cła, oraz przekroczeń przepisów celnych, w szczególności popełnianych przez nieprawidłowe i niedokładne deklarowanie towarów, należy w byłych zaborach austryjackim i pruskim stosować przepisy i ustawy tamże dotąd obowiązujące, w byłym zaś zaborze rosyjskim ustawy i przepisy obowiązujące tam w roku 1914 w chwili wybuchu wojny.

Art.  18.

Niniejsze rozporządzenie obowiązuje na wszystkich ziemiach, należących do obszaru celnego Rzeczypospolitej Polskiej.

Art.  19.

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 10 stycznia 1920 r.

Z dniem tym tracą moc obowiązującą austr.-węg. ustawa o taryfie celnej z 13. lutego 1906, niem. ustawa o taryfie celnej z 25. grudnia 1902, ros. taryfa celna z 13. (26) stycznia 1903, dalej wszystkie taryfy celne, wydane przez okupantów, wreszcie wszystkie wydane do tych ustaw i taryf przepisy wykonawcze, instrukcje, rozporządzenia i t. p.

Art.  20.

Przepis wykonawczy do niniejszego rozporządzenia wyda Minister Skarbu.

TARYFA CELNA ¹

Sprostowanie.

W poniższej taryfie celnej należy-zgodnie z oryginałem-sprostować następujące błędy drukarskie:

na str. 953 w poz. 13. Uwaga 3. zamiast "chrmetycznie" winno być "hermetycznie"

na str. 962 w wierszu szóstym od góry (poz. 55 p. 1) zamiast "gorszkiem" winno być "groszkiem"

na str. 962 w wierszu siódmym od góry (poz. 55 p. 2a)) zamiast "jakoto" winno być "jako to"

na str. 968 w poz. 66 p. 1 zamiast "zużywane w przemyśle" winno być "używane w przemyśle"

na str. 973 w poz. 76 p. 1 zamiast "złoconem" winno być "złoconemi"

na str. 983 wiersz pierwszy od góry (poz. 112. p. 7b)) zamiast "dwuetylanina" winno być "dwuetylanilina"

na str. 995 w poz. 155 p. 3. Uwaga: zamiast "cło z dodatkiem 3%" winno być "cło z dodatkiem 30%"

na str. 996 w poz. 156 p. 1 g) haftki, sprzączki i t. d. stawka zamiast "120 mk." winno być "110 mk."

na str. 1002 w poz. 167 p. 4 zamiast "odzielnie" winno być "oddzielnie"

na str. 1004 ustęp 5 niewyraźnie odbito liczbę poz. "168"

na str. 1006 w poz. 169 p. 3 g.) zamiast "elekryczna" winno być "elektryczna"

na str. 1007 w poz. 170 Uwaga 1, wiersz drugi, zamiast "art. 148" winno być "poz. 148"

na str. 1009 wiersz ostatni (poz. 174 p. 1 uwaga) zamiast "wąskotorowych" winno być "wązkotorowych"

na str. 1011 w poz. 177 p. 2 d) zamiast "z wodnemi znakam" winno być "z wodnemi znakami"

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

grafika

* Z dniem 1 lipca 1920 r. nin. rozporządzenie utraciło moc obowiązującą, z wyjątkiem postanowienia ust. 2 art. 19, dotyczącego uchylenia mocy obowiązującej, Austr. węgier. ustawy o taryfie celnej z dn. 13 lutego 1906 r., niemieckiej ustawy o taryfie celnej z dn. 25 grudnia 1902 r., ros. taryfy celnej z dn. 13(26) stycznia 1903 r., dalej wszystkich taryf celnych, wydanych przez okupantów, wreszcie wszystkich wydanych do tych ustaw i taryf przepisów wykonawczych, instrukcji, rozporządzeń i t. p., które to postanowienie pozostaje w mocy, zgodnie z rozporządzeniam z dnia 11 czerwca 1920 r. o taryfie celnej (Dz.U.20.51.314).

Z dniem 1 stycznia 1924 r. stawki celne, podane w nin. taryfie celnej, określone w markach złotych, ulegają przerachowaniu na franki złote według tabeli załączonej do rozporządzenia z dnia 13 grudnia 1923 r. w przedmiocie przerachowania stawek celnych na franki złote (Dz.U.23.135.1123).

Z dniem 8 lutego 1924 r. stawki celne, podane w nin. taryfie celnej, określone w markach złotych, ulegają przerachowaniu na franki złote według tabeli załączonej do rozporządzenia z dnia 13 grudnia 1923 r. w przedmiocie przerachowania stawek celnych na franki złote (Dz.U.23.135.1123).

1 Taryfa celna:

- zmieniona przez § 1 rozporządzenia z dnia 9 lutego 1924 r. (Dz.U.24.14.129) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 17 lutego 1924 r.

- zmieniona przez § 1 rozporządzenia z dnia 9 lutego 1924 r. (Dz.U.24.14.129) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 5 kwietnia 1924 r.

Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

• Identyfikator: Dz.U.1919.95.510
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Taryfa celna.
• Data aktu: 04/11/1919
• Data ogłoszenia: 22/12/1919
• Data wejścia w życie: 10/01/1920