Dostarczanie mieszkań na potrzeby wojska.

USTAWA

z dnia 8 kwietnia 1919 r.

o dostarczaniu mieszkań na potrzeby wojska. ^*

Art.  1.

Pomieszczenia dla oficerów i urzędników wojskowych obowiązane są dostarczyć zarządy gmin miejskich i wiejskich.

Art.  2.

Zarządy gmin miejskich i wiejskich, o ile nie posiadają w swojem rozporządzeniu odpowiednich pomieszczeń, mają prawo rekwirować na potrzeby wojska mieszkania osób prywatnych. Pomieszczenia, zajęte przez władze i urzędy państwowe, nie podlegają rekwizycji.

Art.  3.

Rekwizycji podlegają:

a) mieszkania, których właściciele lub użytkujący są stale nieobecni;

b) poszczególne pokoje w mieszkaniach, liczących ponad 4 pokoje.

W mieszkaniach, zajętych przez osoby pojedyncze, do użytku właściciela mieszkania winny być zostawione 2 pokoje. W mieszkaniach, zajętych przez rodzinę, do użytku właściciela pozostawione być winno tyle pokoi, z ilu osób składa się rodzina, nie więcej jednak niż 4 pokoje. Przy obliczaniach powyższych nie są brane w rachubę pokoje, które służą do wykonywania zawodu i nie są przeznaczone na mieszkanie, jako też pokoje, zamieszkane już przez podnajemców, nie należących do rodziny.

Art.  4.

W razie powrotu nieobecnych właścicieli lub użytkujących zwraca się im część mieszkania stosownie do art. 3.

Art.  5.

Pomieszczenia dla oficerów i urzędników wojskowych winny być dostarczone ze znajdującem się w mieszkaniu przepisanem umeblowaniem i ze światłem, o ile istnieje w mieszkaniu instalacja elektryczne lub gazowa.

Art.  6.

Spis pomieszczeń zarówno własnych, jak i ulegających rekwizycji, winny zarządy gmin miejskich i wiejskich dostarczyć miejscowym komendom wojskowym w sposób i terminach przez władze wojskowe przepisanych.

Art.  7.

Za dostarczone pomieszczenia skarb państwa będzie wypłacał gminom wynagrodzenie podług norm następujących:

a) w miastach I klasy: Warszawie, Krakowie, Lwowie, Lublinie, Łodzi, Częstochowie i Sosnowcu, oraz w miejscach klimatycznych i uzdrowiskach:

za oficerów do podpułkownika włącznie (1 pokój) 3 marki dziennie,

za oficerów od pułkownika i wyżej (2 pokoje) 5 mk. dziennie;

b) w miastach II klasy, dawniej gubernialnych i powiatowych, 80% cen wskazanych w p. a.;

c) w pozostałych miejscowościach - 60% cen wskazanych w p. a.

Wypłaty sumy należnej za zajęte pomieszczenia uskuteczniają zarządy gmin miejskich i wiejskich.

Art.  8.

Różnicę, wynikającą z tego, że czynsz płacony przez lokatora za zarekwirowane pokoje wyższy jest od wynagrodzenia, należącego się za nie w myśl tej ustawy, pokrywa właściciel domu z własnych funduszów.

Art.  9.

Istniejące dotąd obszary dworskie, jako jednostki administracyjne, podpadają pod postanowienia niniejszej ustawy.

Art.  10. ¹

Winni uchylenia się od obowiązków wynikających z niniejszej ustawy będą karani więzieniem do 3 miesięcy, aresztem lub grzywną do 3000 mk.

Art.  11.

Wykonanie niniejszej ustawy powierza się Ministrowi Spraw Wojskowych i Ministrowi Spraw Wewnętrznych.

Art.  12.

Ustawa niniejsza posiada moc obowiązującą na całym obszarze Państwa Polskiego na przeciąg jednego roku i wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

* Z dniem 12 kwietnia 1920 r. przedłużono moc obowiązującą nin. ustawy na okres jednego roku, licząc od dnia 12 kwietnia 1920 r., zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1920 r. (Dz.U.20.37.211).

1 Art. 10 zmieniony przez art. 4 rozporządzenia Rady Obrony Państwa z dnia 22 września 1920 r. o dostarczeniu mieszkań na potrzeby wojska w b. dzielnicy pruskiej. (Dz.U.20.92.609) z dniem 29 września 1920 r.

• Identyfikator: Dz. Praw P. Pol.1919.31.262
• Rodzaj: Ustawa
• Tytuł: Dostarczanie mieszkań na potrzeby wojska.
• Data aktu: 08/04/1919
• Data ogłoszenia: 12/04/1919
• Data wejścia w życie: 12/04/1919