Język postępowania: francuski(2019/C 413/26)
(Dz.U.UE C z dnia 9 grudnia 2019 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciel: B. Mongin i J. Baquero Cruz, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Fernando De Esteban Alonso
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
W zarzucie pierwszym, dotyczącym błędnej kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych w świetle art. 4 decyzji Komisji nr 1999/396, Komisja twierdzi, że Sąd nie powinien był uznać, że F. De Estebana Alonsa należy "traktować na równi" z osobami wskazanymi z podaniem nazwiska w nocie OLAF-u skierowanej w dniu 19 marca 2003 r. do organów francuskich lub przynajmniej uznać za zaangażowanego w czyny osobiście, podczas gdy zainteresowany nie należał do żadnej z tych kategorii.
Zarzut drugi dotyczy błędnej co do prawa wykładni art. 9 ust. 4 rozporządzenia nr 1073/1999, zgodnie z którym instytucje powinny podjąć w związku z raportem OLAFU "takie działania, w szczególności dyscyplinarne i prawne, które wymagane są wynikami dochodzenia". Komisja uważa, że przepisu tego nie należy interpretować a contrario, jako ograniczającego uprawnienia dyskrecjonalne przysługujące jej przy obronie interesów Unii, a w szczególności zabraniającego jej wnoszenia powództwa adhezyjnego i składania doniesień do organów krajowych, gdy uważa to za celowe w świetle posiadanych informacji, w tym na etapie poprzedzającym ewentualny raport OLAF-u.
W zarzucie trzecim, o charakterze subsydiarnym, Komisja podnosi, że Sąd nie mógł uwzględnić skargi odszkodowawczej z powodu braku związku przyczynowego. Sąd niesłusznie pominął własne orzecznictwo, zgodnie z którym nie ma wystarczająco ścisłego związku przyczynowego między przekazaniem przez OLAF informacji organom krajowym a podnoszoną szkodą lub krzywdą.
