Język postępowania: francuski(2019/C 139/37)
(Dz.U.UE C z dnia 15 kwietnia 2019 r.)
Strony
Wnoszące odwołanie: Servier SAS, Servier Laboratories Ltd, Les Laboratoires Servier SA (przedstawiciele: M. Utges Manley, Solicitor, A. Robert, advocate, J. Killick, J. Jourdan, T. Reymond, O. de Juvigny, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, European Federation of Pharmaceutical Industries and Associations (EFPIA)
Żądania wnoszących odwołanie
Tytułem żądania głównego, w kontekście zarzutów 1-5, w których kwestionowane jest istnienie naruszenia art. 101 TFUE:
Zarzuty i główne argumenty
W ramach zarzutu pierwszego, który jest wspólny dla wszystkich porozumień, za które wymierzono grzywny, Servier twierdzi, że wyrok jest wadliwy pod względem prawnym, ponieważ opiera się na szerokim i niezgodnym z orzecznictwem rozumieniu pojęcia naruszenia ze względu na cel. Wyrok pomija brak doświadczenia i oczywistego ograniczenia oraz opiera się na automatycznie stosowanym kryterium oderwanym od kontekstu i ambiwalentnych skutków rozpatrywanych porozumień ugodowych.
W ramach zarzutu drugiego, który również jest wspólny dla wszystkich odnośnych porozumień, Servier uważa, że w wyroku zastosowano w błędny sposób orzecznictwo dotyczące pojęcia potencjalnej konkurencji i że opiera się on na nieuzasadnionym odwróceniu ciężaru dowodu.
Zarzut trzeci dotyczy tego, że porozumienia zawarte w tym samym dniu z Matrix i jego dystrybutorem, Niche, nie są antykonkurencyjne ze względu na cel. Zdaniem Servier Sąd naruszył prawo, kwalifikując te przedsiębiorstwa jako potencjalnych konkurentów i uznając płatności za szkodliwe i niezwiązane z polubownym rozstrzygnięciem sporu.
W ramach zarzutu czwartego Servier wskazuje na naruszenia prawa dotyczące porozumienia zawartego z Teva, które nie jest antykonkurencyjne ze względu na cel w świetle kontekstu prawnego i ekonomicznego, w który się ono wpisuje, a także w świetle jego ambiwalentnych skutków i komplementarności stron, zważywszy, że Teva, w przeciwieństwie do Servier, jest dystrybutorem generycznych produktów leczniczych w Zjednoczonym Królestwie.
Zarzut piąty oparty jest na naruszeniach prawa dotyczących porozumienia z Lupin. Sąd powinien był zbadać skutki porozumienia ze względu na jego co najmniej ambiwalentny, jeśli nie prokonkurencyjny zakres. Zarzut ten oparty jest pomocniczo na błędzie, który dotyczy czasu trwania naruszenia, a zatem obliczenia grzywny.
Pomocniczo Servier wskazuje w ramach zarzutu szóstego, że Sąd powinien był stwierdzić nieważność decyzji w zakresie, w jakim Komisja wymierza w niej karę za porozumienie zawarte z Matrix, poza porozumieniem podpisanym z Niche, podczas gdy nie chodziło tu o odrębne naruszenia.
W dalszej kolejności pomocniczo zarzut siódmy dotyczy żądania uchylenia wyroku w zakresie, w jakim Sąd potwierdził w nim sposób obliczenia grzywny.
