Skarga wniesiona w dniu 15 czerwca 2011 r. - MasterCard i in. przeciwko Komisji(Sprawa T-330/11)
(2011/C 238/59)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 13 sierpnia 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: MasterCard Inc. (Wilmington, Stany Zjednoczone), MasterCard International, Inc. (Wilmington, Stany Zjednoczone) oraz MasterCard Europe SPRL (Waterloo, Belgia) (przedstawiciele: B. Amory, V. Brophy oraz S. McInnes, lawyers)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– uznanie skargi za dopuszczalną;
– stwierdzenie nieważności, w całości, odmownej decyzji Komisji opartej na wyjątku zawartym w art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43);
– uznanie dokonanej przez Komisję interpretacji art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 za pozbawioną podstawy prawnej; oraz
– obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami strony skarżącej.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.
1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez Komisję art. 4 ust. 3 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, ponieważ:
– Komisja nie stwierdziła, że spełnione są warunki art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1049/2001;
– elementy, na których oparła się Komisja, są błędne pod względem faktycznym; oraz
– istnieją nadrzędne względy interesu ogólnego w ujawnieniu dokumentów dostarczonych przez EIM Business and Policy Research w ramach badania dotyczącego kosztów ponoszonych przez kupców i korzyści związanych z akceptowaniem różnych form płatności (COMP/2008/D1/020).
2) Zarzut drugi dotyczący popełnienia przez Komisję błędu co do prawa poprzez naruszenie art. 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, jak również art. 2 załącznika do decyzji Komisji z dnia 24 lutego 2010 r. zmieniającej regulamin wewnętrzny Komisji (Dz.U. 2010 L 55, s. 60), ponieważ:
– Komisja bezprawnie ponownie nadała bieg terminowi przeglądu; oraz
– Komisja bezprawnie przedłużyła termin przeglądu o 15 dni roboczych.
