Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2006 r. - Solvay Solexis przeciwko Komisji(Sprawa T-195/06)
(2006/C 212/74)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 2 września 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Solvay Solexis S.p.A. (Przedstawiciele: adwokaci Tommaso Salonico i Gian Luca Zampa)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– częściowe stwierdzenie nieważności decyzji, w szczególności art. 1, 2 i 3, oraz w konsekwencji obniżenie sankcji nałożonej na Solexis;
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z całkowitą lub częściową zapłatą sankcji lub ustanowieniem gwarancji bankowej.
Zarzuty i główne argumenty
Decyzja zaskarżona w niniejszej sprawie to ta sama decyzja co w sprawie T-185/06 L'Air Liquide przeciwko Komisji. W decyzji tej stwierdzono, że Solexis jest odpowiedzialna solidarnie z Edison S.p.A. za grzywnę w wysokości 25,619 mln euro. U źródeł odpowiedzialności skarżącej leży wyłącznie zachowanie spółki Ausimont S.p.A., która w momencie zaistnienia spornych faktów była całkowicie kontrolowana przez spółkę Edison.
Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi, że sankcja nałożona na nią w decyzji będącej przedmiotem sporu jest wadliwa z powodu:
– błędnego ustalenia czasu trwania naruszenia; naruszenie to miało miejsce od maja/września 1997 r. do maja 2000 r., a nie - jeśli chodzi o skarżącą - od maja 1995 r. do grudnia 2000 r.;
– błędnego stwierdzenia w odniesieniu do istoty ewentualnego wpływu i zastosowania na rynku objętym naruszeniem, jak również w odniesieniu do biernej roli, jaką skarżąca odgrywała w okresie między majem 1995 r. a majem/wrześniem 1997 r.;
– braku jej uczestnictwa w porozumieniu w sprawie ograniczenia mocy. Komisja nie uwzględniła przy nakładaniu sankcji, że spółka Ausimont nigdy nie uczestniczyła - ani w 1997 r., ani potem - w kartelu dotyczącym obniżenia/ ograniczenia mocy produkcyjnej. Zatem naruszenie, które można by przypisać spółce Ausimont, jest mniej poważne aniżeli naruszenie popełnione przez inne przedsiębiorstwa, z uwagi na jego mniejszy wpływ na konkurencję, jak również przy zastosowaniu podstawowych zasad równego traktowania, słuszności i proporcjonalności;
– nieuwzględnienia jej współpracy. Pozwana nie przyznała bowiem skarżącej żadnej korzyści w związku z wykazaną przez nią współpracą, ani po jej udziale w postępowaniu mającym na celu łagodzenie sankcji, ani z powodu okoliczności łagodzących przewidzianych w wytycznych.
Wreszcie skarżąca powołuje się na naruszenie zasady proporcjonalności.
