Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2006 r. - Caffaro przeciwko Komisji(Sprawa T-192/06)
(2006/C 212/72)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 2 września 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Caffaro S.r.l. (Przedstawiciele: adwokaci Alberto Santa Maria i Claudi Biscaretti di Rufia)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006)1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie COMP/ F/38.620 - Nadtlenek wodoru i nadboran, w zakresie w jakim nakłada ona na Caffaro S.r.l., solidarnie z SNIA S.p.A., grzywnę w wysokości 1,078 mln euro,
– ewentualnie, obniżenie grzywny nałożonej przez Komisję na Caffaro S.r.l. do symbolicznej kwoty,
– także tytułem ewentualnym, istotne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na Caffaro S.r.l., mając na względzie krótszy czas trwania naruszenia przypisanego skarżącej oraz z uwagi na istnienie okoliczności łagodzących,
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Decyzja zaskarżona w niniejszej sprawie to ta sama decyzja co w sprawie T-185/06 L'Air Liquide przeciwko Komisji.
Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi, że:
– powinna być ona postrzegana raczej jako "ofiara" niż uczestnik kartelu dotyczącego nadtlenku wodoru. Skarżąca twierdzi w tym względzie, że w ocenie pozycji spółki Caffaro w spornym postępowaniu pozwana całkowicie pominęła, że spółka ta nie tylko nie czerpała korzyści ze spornego kartelu, ale zeszła z rynku nadboranu sodu właśnie z powodu niedozwolonych porozumień, które miały miejsce na rynku nadtlenku wodoru. Skarżąca podniosła przed Komisją, że wytwarza jedynie nadboran sodu i że nabywa nadtlenek wodoru, zatem nie mogła być ona członkiem kartelu dotyczącego nadtlenku wodoru, będąc ofiarą tej zmowy;
– pozwana popełniła kolejny oczywisty błąd, stosując wobec wszystkich uczestników naruszenia - z wyjątkiem skarżącej - udziały w rynku światowym w 1999 r., ostatnim pełnym roku naruszenia dotyczącym obu produktów (nadtlenku wodoru i nadboranu sodu). Zaskakująco, w odniesieniu do spółki Caffaro, Komisja zastosowała natomiast dane rynkowe z 1998 r., choć zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Komisja jest zobowiązana, dla celów oceny względnego znaczenia przedsiębiorstwa, uwzględnić obrót każdego przedsiębiorstwa osiągnięty w roku odniesienia. Skarżąca przypomina, że w orzecznictwie zasada ta została zinterpretowana w ten sposób, że jedynie użycie jednego roku odniesienia wspólnego dla wszystkich przedsiębiorstw uczestniczących w tym samym naruszeniu gwarantuje równe traktowanie.
Skarżąca powołuje się także na:
– naruszenie prawa do obrony z uwagi na fakt, że wbrew temu, co twierdzi Komisja, w spotkaniu w Brukseli w dniu 26 listopada 1998 r. nie uczestniczyli przedstawiciele spółki Caffaro;
– błędne zastosowanie art. 25 rozporządzenia (WE) nr 1/ 2003 i przewidzianej tam przyczyny przedawnienia, jako że spółka Caffaro przerwała udział w podnoszonym kartelu ponad pięć lat przed wszczęciem wobec niej dochodzenia przez Komisję.
