Skarga wniesiona w dniu 26 kwietnia 2010 r. - Ferracci przeciwko Komisji(Sprawa T-192/10)
(2010/C 179/79)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 3 lipca 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Pietro Ferracci (San Cesareo, Włochy) (przedstawiciel: A. Nucara, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawartej w piśmie z dnia 15 lutego 2010 r. w którym pozwana oddaliła skargi wniesione przez stronę skarżącą;
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga dotyczy decyzji, zawartej w piśmie z dnia 15 lutego 2010 r. oddalającej skargę wniesioną przez stronę skarżącą.
Skarga ta dotyczy zwolnienia z gminnego podatku od nieruchomości, przewidzianego w art. 7 ust. 1 lit. i) dekretu z mocą ustawy nr 504/1992, które zgodnie z art. 7 ust. 2 bis dekretu z mocą ustawy nr 203/2005, zastąpionego ustawą, znajduje zastosowane do działalności określonej w tym pierwszym przepisie, z wyłączeniem działalności o ewentualnie handlowym charakterze. Zdaniem skarżącej przepis ten ustanawia pomoc państwa na rzecz instytucji kościelnych i organizacji użyteczności społecznej nie mających celów zarobkowych, w zakresie w jakim podmioty te prowadzą działalność handlową lub przynajmniej działalność gospodarczą w rozumieniu przyjętym w orzecznictwie wspólnotowym.
Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty:
Strona skarżąca twierdzi przede wszystkim, że zaskarżona decyzja narusza art. 108 ust. 3 TFUE i stanowi przykład błędnego zastosowania oraz nieprawidłowej wykładni wskazanego postanowienia.. Pozwana, na podstawie skargi wniesionej przez skarżącą w dniu 14 czerwca 2006 r., wszczęła długotrwałe postępowanie wstępne, w ramach którego doszło do wymiany wielu pism ze skarżącą, a do władz krajowych zwrócono się o przedstawienie odpowiednich informacji i które zakończyło się wydaniem zaskarżonej decyzji stwierdzającej, że rozważane środki bez wątpienia nie stanowią pomocy państwa w rozumieniu art. 107 TFUE.
Zdaniem skarżącej istnieją wyraźne przesłanki, do których należy wyjątkowy długi czas trwania postępowania wstępnego, świadczące o tym, że pozwana nie była w stanie odpowiedzieć na zarzuty wyrażone w skargach i powinna była przeprowadzić szczegółowe postępowanie z wykorzystaniem formalnego postępowania wyjaśniającego, o którym mowa w art. 108 ust. 2 TFUE.
Ponadto z uważnej analizy decyzji będącej przedmiotem niniejszej skargi wynika wyłącznie, że pozwana miała wątpliwości, co do tego, czy zaskarżone środki stanowią pomoc państwa, lecz ostatecznie zdecydowała o oddaleniu skargi bez wszczęcia formalnego postępowania, naruszając w związku z tym interes skarżącej związany z przedstawieniem uwag odnośnie uzasadnienia, jakie władze włoskie mogły przedłożyć Komisji w ramach formalnego postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 108 TFUE oraz niemożliwego do pominięcia badania zgodności, jakie powinna była przeprowadzić Komisja w celu dokonania oceny stopnia zakłócenia konkurencji wynikającego z zaskarżonego preferencyjnego systemu podatkowego.
Skarżąca podnosi następnie, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji z uwagi na brak uzasadnienia stanowiący naruszenie art. 296 TFUE (poprzednio, art. 253 traktatu WE).
