Skarga wniesiona w dniu 27 stycznia 2010 r. - Akzo Nobel i in. przeciwko Komisji(Sprawa T-47/10)
(2010/C 100/80)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 17 kwietnia 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Akzo Nobel NV (Amsterdam, Niderlandy), Akzo Nobel Chemicals GmbH (Düren, Niemcy), Akzo Nobel Chemicals B.V. (Amersfoort, Niderlandy), Akcros Chemicals Ltd (Stratford-upon-Avon, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci C. Swaak i Marc van der Woude)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 i 2 zaskarżonej decyzji w całości bądź w części lub
– obniżenie wysokości grzywien nałożonych w art. 2 ust. 1 i 2 zaskarżonej decyzji lub
– stwierdzenie, że nie można obciążyć Akzo Nobel Chemicals GmbH i Akzo Nobel Chemicals B.V. odpowiedzialnością za naruszenia popełnione przed 1993 r. oraz że nie można obciążyć Akzo Nobel N.V. odpowiedzialnością za naruszenie popełnione w latach 1987-1998 ani indywidualnie, ani też wspólnie z przedsiębiorstwami należącymi do grupy Elementis;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 11 listopada 2009 r. (sprawa COMP/38.589 - Stabilizatory termiczne) w zakresie, w jakim Komisja obciążyła skarżące odpowiedzialnością za naruszenie art. 81 WE (obecnie art. 101 TFUE) oraz art. 53 porozumienia EOG polegające na zawieraniu porozumień i stosowaniu uzgodnionych praktyk w zakresie ustalania cen, podziału rynków w drodze ustalania limitów sprzedaży, przydzielaniu klientów, a także wymianie poufnych informacji handlowych, a w szczególności informacji o klientach, wielkości produkcji i sprzedaży, w sektorze stabilizatorów cynowych. Tytułem żądania ewentualnego skarżące wnoszą o znaczące obniżenie kwoty nałożonej na nie grzywny.
Skarżące twierdzą, że obciążając je odpowiedzialnością, Komisja dopuściła się szeregu naruszeń prawa i popełniła szereg błędów co do stanu faktycznego. W uzasadnieniu swych żądań skarżące podnoszą trzy zarzuty.
W ramach zarzutu pierwszego podnoszą one, iż prowadząc dochodzenie dotyczące zarzucanych naruszeń w sektorach stabilizatorów cynowych i ESBO/estrów, Komisja naruszyła zasadę staranności administracji, zasadę zachowania rozsądnych terminów, a także prawo do obrony. Zwłoka w postępowaniu prowadzonym przez Komisję nie stanowi zawieszenia biegu przedawnienia zgodnie z art. 25 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003. (1) Ponadto skarżące twierdzą, że Komisja naruszyła ich prawo do obrony, nie umożliwiając im dostępu do wszystkich zgromadzonych w aktach dokumentów zawierających okoliczności łagodzące i obciążające.
W ramach zarzutu drugiego skarżące podnoszą, że Komisja nie wykazała istnienia naruszeń ani odpowiedzialności skarżących przez cały okres, w którym - jak twierdzi - naruszenia te trwały. Posiłkowo skarżące utrzymują, iż Komisja nie wykazała istnienia naruszenia w odniesieniu do części zarzucanego czasu jego trwania, co powinno wpłynąć na wymiar grzywny. Komisja naruszyła dziesięcioletni termin przedawnienia przewidziany w art. 25 rozporządzenia nr 1/2003, a wobec upływu tego terminu nie może ona nałożyć na skarżące żadnej grzywny.
Zarzut trzeci skarżących ma charakter posiłkowy i ma znaczenie jedynie w wypadku, gdyby Sąd uznał, że działania Komisji skierowane przeciw skarżącym nie są objęte przedawnieniem lub że naruszenia, o których mowa w zarzucie pierwszym, nie uzasadniają stwierdzenia nieważności całej decyzji. Po pierwsze Komisja błędnie przypisała spółkom Pure Chemicals Ltd i Akzo Nobel N.V. odpowiedzialność za postępowanie spółki Akcros J.V., gdyż to właśnie ona ponosi wyłączną odpowiedzialność za naruszenie konkurencji. Po drugie działania Komisji skierowane przeciwko Akzo Nobel Chemicals GmbH i Akzo Nobel Chemicals B.V. są objęte przedawnieniem w odniesieniu do okresu poprzedzającego istnienie przedsiębiorstwa typu joint venture. Skarżące utrzymują, iż Komisja powinna była obciążyć skarżące oraz (spółki składające się na) grupę Elementis indywidualną odpowiedzialnością w odniesieniu do okresu działania przedsiębiorstwa joint venture. Co więcej, przy obliczaniu wysokości grzywien Komisja popełniła błąd polegający na tym, że obrót przedsiębiorstwa joint venture uwzględniony został podwójnie.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).
