Ustawy o pracowniczych planach kapitałowych (dalej: ustawa o PPK) nie stosuje się do mikroprzedsiębiorcy, któremu wszystkie osoby zatrudnione złożyły deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. Za osoby zatrudnione uważa się osoby podlegające obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułów wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt 18 tej ustawy – w Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Chodzi tu m.in. o: pracowników (z wyjątkiem młodocianych), zleceniobiorców oraz osoby przebywające na urlopie wychowawczym lub pobierające zasiłek macierzyński lub zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego.
Co ważne, deklaracji o rezygnacji nie muszą składać osoby zatrudnione, które ukończyły 55 lat. Wystarczy, że nie złożą mikroprzedsiębiorcy wniosku o zawarcie w ich imieniu umowy o prowadzenie PPK.
Czytaj również: Nowy pracodawca nie może wdrożyć PPE zamiast PPK>>
Ustalenie statusu mikroprzedsiębiorcy
Status mikroprzedsiębiorcy ustala się zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo przedsiębiorców. Mikroprzedsiębiorcą jest przedsiębiorca, który w co najmniej jednym roku z dwóch ostatnich lat obrotowych spełniał łącznie następujące warunki:
- zatrudniał średniorocznie mniej niż 10 pracowników oraz
- osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz z operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 2 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 2 milionów euro.
Średnioroczne zatrudnienie określa się w przeliczeniu na pełne etaty, nie uwzględniając pracowników przebywających na urlopie macierzyńskim i na warunkach urlopu macierzyńskiego, na urlopie ojcowskim, rodzicielskim i wychowawczym, zatrudnionych w celu przygotowania zawodowego oraz osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia.
W przypadku, gdy przedsiębiorca wykonuje działalność gospodarczą krócej niż rok, jego przewidywany obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz z operacji finansowych, a także średnioroczne zatrudnienie określa się na podstawie danych za ostatni okres udokumentowany przez przedsiębiorcę.
Utrata zwolnienia ze stosowania ustawy
Mikroprzedsiębiorca, dotychczas zwolniony ze stosowania ustawy o PPK, będzie zobowiązany wdrożyć PPK w sytuacji, gdy choć jedna osoba zatrudniona, która wcześniej zrezygnowała z uczestnictwa w PPK zmieni zdanie i złoży wniosek o dokonywanie wpłat do PPK, albo osoba w wieku 55+, która wcześniej nie była zainteresowana oszczędzaniem w PPK, złoży wniosek o zawarcie w jej imieniu umowy o prowadzenie PPK. Podobny skutek będzie miało zatrudnienie nowej osoby, która będzie chciała zostać uczestnikiem PPK oraz utrata statusu mikroprzedsiębiorcy.
Sprawdź również książkę: Kodeks pracy. Wynagrodzenia, urlopy i czas pracy. Pracownicze plany kapitałowe. Ochrona zatrudnienia i świadectwa pracy. Organizacje pracodawców, zwią ebook >>
Utworzenie PPK
Utrata zwolnienia ze stosowania ustawy o PPK – np. w związku z zatrudnieniem osoby, który chce oszczędzać w PPK - będzie oznaczała konieczność uruchomienia PPK, czyli zawarcia umowy o zarządzanie PPK i umowy o prowadzenie PPK. W celu ustalenia terminów na zawarcie tych umów stosuje się odpowiednio art. 8 ust. 1 i art. 16 ustawy o PPK. Oznacza to, że umowa o prowadzenie PPK powinna zostać zawarta w terminie do 10. dnia miesiąca następującego po upływie 90 dni liczonych począwszy od dnia, w którym przedsiębiorca utracił zwolnienie (począwszy od dnia zatrudnienia tej osoby), a umowa o o nie później niż na 10 dni roboczych przed dniem, w którym przypada termin zawarcia umowy o prowadzenie PPK.
Autorka jest ekspertem PFR Portal PPK.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.
