Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał decyzję, którą następnie zakwestionował pełnomocnik podatnika. Następnie organ wydał postanowienie w przedmiocie sprostowania oczywistej omyłki w wydanej decyzji. Sprostowanie objęło zamianę przepisu "art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c” ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług na właściwy zdaniem organu "art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a" tej ustawy. Z rozstrzygnięciem organu nie zgodził się pełnomocnik podatnika, który złożył zażalenie. Skarżący zwrócił w szczególności uwagę, że już wcześniej organ prostował swoją wcześniej wydaną decyzję, ale takie rozstrzygnięcie zostało zakwestionowane przez sąd administracyjny.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej nie uwzględnił zażalenia. Organ zwrócił uwagę, że przy wydawaniu decyzji doszło do oczywistej omyłki, która mogła zostać sprostowana. W decyzji podano z powodu błędu pisarskiego wadliwą podstawę prawną rozstrzygnięcia. Organ zwrócił uwagę, że w decyzji powołano się na przepis, który nie dotyczy rozpoznawanej sprawy. W decyzji wskazano, że rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o przepis art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c ustawy. Regulacja ta odnosi się do przypadku, gdy doszło do tzw. nadużycia prawa. W sprawie natomiast zastosowanie powinien mieć inny przepis (art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a), który dotyczy przypadku, gdy zdarzenie gospodarcze nie zaistniało. Okoliczność ta wynika z uzasadnienia decyzji. Omyłka, jaka miała miejsce przy wydawaniu decyzji, nie miała charakteru istotnego. Mogło więc dojść do jej sprostowania – uznał organ.

Zobacz również: NSA: Członek zarządu odpowie za zaległości spółki, nawet jeśli zaskarżono decyzję >>

Pełnomocnik podatnika nie zgodził się z rozstrzygnięciem organu. Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał wniesioną skargę za niezasadną.

Sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej

Spornym w sprawie było to, czy organ mógł dokonać sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej. W sporze rację należało przyznać organowi. Sąd przypomniał, że organ podatkowy może, z urzędu lub na żądanie strony, prostować w drodze postanowienia błędy rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanej przez ten organ decyzji. Powyższe wynika z art. 215 par. 1 ordynacji podatkowej. Sprostowanie może dotyczyć oczywistych omyłek, błędów, które nie budzą wątpliwości. Nie można jednak dokonać sprostowania, które miałoby prowadzić do zmiany wydanego rozstrzygnięcia. Sprostowanie może odnosić się więc do przeoczeń lub innych omyłek, które nie wpływają na znaczenie prostowanej decyzji – wskazał sąd. Sprostowanie może dotyczyć nie tylko sentencji, ale i uzasadnienia decyzji. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 27 kwietnia 2017 r. w sprawie I SA/Wr 101/17 (LEX nr 2299760) wskazał, że ustawodawca nie wyklucza korygowania omyłek wynikających z decyzji, przy czym powyższe odnosi się do oczywistych błędów.

 

Sąd zwrócił uwagę, że organ przy ponownym rozpoznaniu sprawy ponownie wydał decyzję, w której zaszła oczywista omyłka. Organ ponownie powielił swój błąd, gdy wskazywał podstawę prawną rozstrzygnięcia. Następnie błąd ten został sprostowany. Takie postąpienie było dopuszczalne – uznał sąd. Omyłka nie miała istotnego charakteru. Nie rzutowała na merytoryczną ocenę rozstrzygnięcia. Z treści decyzji wynika jaki był stan faktyczny sprawy, z jakich przyczyn organ podjął decyzję w sprawie. Organ, podając podstawę decyzji, dopuścił się błędu pisarskiego, skoro zamiast "art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a” ustawy wskazał w decyzji inną jednostkę redakcyjną: "art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c" tej ustawy.

W najnowszym orzecznictwie dominuje stanowisko o możliwości sprostowania błędów bez organiczeń czasowych – wskazał sąd. Organ może więc sprostować decyzję już po wniesieniu przez stronę odwołania. Skoro sprostowanie nie dotyczy istoty sprawy, to nie powinno blokować postępowania odwoławczego.

Wyrok WSA w Gliwicach z 20 października 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 617/20