Ustawa stanowi, że kto, jako podmiot zatrudniający albo osoba upoważniona do działania w imieniu podmiotu zatrudniającego lub działająca z inicjatywy tego podmiotu, nakłania osobę zatrudnioną lub uczestnika PPK do rezygnacji z oszczędzania w PPK, podlega karze grzywny. Kara ta może wynieść do 1,5 proc. funduszu wynagrodzeń u danego podmiotu zatrudniającego w roku obrotowym poprzedzającym popełnienie tego czynu zabronionego.

Czytaj też: Pracownicze Programy Kapitałowe - księgowanie oraz opodatkowanie >

Przepisy ustawy o pracowniczych planach kapitałowych (dalej: ustawa o PPK) nie zawierają definicji pojęcia „fundusz wynagrodzeń”. Posiłkując się definicją wynagrodzenia z art. 2 ust. 1 pkt 40 ustawy o PPK, należy przyjąć, że przez ten fundusz rozumie się sumę (w danym roku obrotowym) podstaw wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe osób zatrudnionych, bez stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (tzw. 30-krotność), oraz z wyłączeniem podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe osób przebywających na urlopie wychowawczym, oraz pobierających zasiłek macierzyński lub zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego.

Czyn ten stanowi wykroczenie, a ściganie sprawców należy do kompetencji policji i prokuratury.

Czytaj również: W PPK już prawie 8 mld oszczędności, które zarabiają>>
 

W imieniu lub z inicjatywy pracodawcy

Za nakłanianie do rezygnacji z oszczędzania w PPK nie odpowiada wyłącznie podmiot zatrudniający, ale także osoba upoważniona do działania w jego imieniu lub działająca z inicjatywy tego podmiotu. Krąg osób mogących ponieść odpowiedzialność za omawiane wykroczenie został więc określony w taki sposób, aby objąć nim możliwie największą grupę osób związanych z podmiotem zatrudniającym oraz mogących oddziaływać na osoby zatrudnione.

Sprawdź: Zwolnienia podmiotu zatrudniającego z tworzenia PPK >

Za nakłanianie do rezygnacji z oszczędzania w PPK może być uznane nie tylko nakłanianie do złożenia deklaracji rezygnacji, ale także nakłanianie do niezłożenia wniosku o dokonywanie wpłat do PPK czy do niezłożenia przez osobę zatrudnioną w wieku 55+ wniosku o zawarcie w jej imieniu umowy o prowadzenie PPK. Podobnie może być traktowane żądanie od osób zatrudnionych zobowiązania się, że nie przystąpią w przyszłości do PPK. Katalog działań, które mogą skutkować odpowiedzialnością wykroczeniową, nie jest zamknięty i ocena danego stanu faktycznego będzie zależała od jego okoliczności.

 


Obowiązek równego traktowania

Uczestnictwo w PPK jest dobrowolne. Podmiot zatrudniający ma obowiązek jednakowo traktować osoby, które zdecydowały się na oszczędzanie w PPK, oraz te, które nie były tym zainteresowane.

W ustawie o PPK zawarto odesłanie do przepisów art. 18[3]a par. 1-5 kodeksu pracy, traktujących o zakazie dyskryminacji w zatrudnieniu. Równe traktowanie oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, m.in. ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie czy orientację seksualną.

Sprawdź: Kwalifikowanie świadczeń stanowiących podstawę naliczania wpłat do PPK >

Przewidziany w ustawie o PPK obowiązek równego traktowania dotyczy wszystkich osób zatrudnionych w rozumieniu tej ustawy, a więc nie tylko pracowników, ale także np. zleceniobiorców podlegających z tytułu tego zlecenia obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.

Podstawa prawna: art. 2 ust. 1 pkt 18 i pkt 40, art. 23 ust. 1, art. 108, art. 111 ustawy z 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1342).

Więcej na temat PPK na mojeppk.pl i pod nr telefonu 800 775 775. Zachęcamy również do korzystania z bezpłatnych szkoleń prowadzonych przez ekspertów PFR Portal PPK. Na szkolenia można zapisać się tutaj.

Autor jest ekspertem PFR Portal PPK.