Adwokat Rafał K. został obwiniony o to, że przez trzy i pół roku, od 2015 do 2018 r.,  jako pełnomocnik K.U. nie dochował należytej staranności, sumienności, gorliwości w prowadzeniu sprawy z powództwa swego klienta.

Kara nagany

Adwokat nie wskazał w toku sprawy okoliczności, iż K.U. jako osoba niepełnosprawna nie posiadała zgody lekarza medycyny pracy na pracę w nadgodzinach, porze nocnej i równoważnym systemie pracy. Obwiniony pełnomocnik nie brał także udziału w rozprawie apelacyjnej przed Sądem Okręgowym 14 maja 2018 r., nie składał wniosku o uzasadnienie wyroku.

Czytaj też: Strasburg: Nie można karać adwokata za wykonywanie jego pracy

Tym samym adwokat naruszył ust. 2 i par. 8 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w związku z art. 80 Prawa o adwokaturze .

Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej 13 października 2020 r. uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzuconego czynu i  wymierzył mu karę nagany.

To orzeczenie zaskarżył w całości obwiniony, formułując szereg zarzutów odwoławczych, dotyczących rażącej obrazy przepisów postępowania, a także zarzucając rażącą niewspółmierność orzeczonej kary dyscyplinarnej, poprzez pominięcie przez sąd I instancji okoliczności łagodzących, tj. braku szkody po stronie pokrzywdzonego oraz prowadzenie sprawy pro bono.

Wniósł o zmianę wyroku poprzez uznanie za winnego popełnienia czynu dyscyplinarnego w postaci niestawiennictwa na rozprawie apelacyjnej przed Sądem Okręgowym i wymierzenie kary dyscyplinarnej upomnienia, a także - uniewinnienie od pozostałych czynów.

 


Uchylenie orzeczenia

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury uchylił w całości orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej i przekazał sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu Sąd Dyscyplinarny stwierdził, iż zasadnym okazał się podniesiony przez obwinionego zarzut obrazy przepisów postępowania, mających wpływ na treść orzeczenia. W sentencji orzeczenia bowiem sąd pierwszej instancji nie przytoczył opisu i kwalifikacji prawnej czynu, którego popełnienie oskarżyciel zarzucił obwinionemu.

Nadto, sąd wydając wyrok skazujący, nie określił przypisanego obwinionemu czynu. Wadliwie określona została również kwalifikacja prawna przewinienia dyscyplinarnego przypisana obwinionemu. Tymczasem pokrzywdzony K.U. cofnął skargę skierowaną na adw. Rafała K., na co Sąd Dyscyplinarny nie zwrócił uwagi.

 

Zasadna kasacja – brak oskarżyciela

Gdy sprawa dotarła do Izby Odpowiedzialności Zawodowej na skutek kasacji obrońcy, Sąd Najwyższy uchylił orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Adwokatury w Warszawie z 12 czerwca 2021 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Zobacz też: I KK 195/22, Tryb rozpoznania kasacji w postępowaniu dyscyplinarnym wobec adwokata - Postanowienie Sądu Najwyższego >

Sąd Najwyższy uznał, iż skarżący w tej sprawie podniósł jedną bezwzględną przyczynę odwoławczą  przemawiającą, jego zdaniem, za uchyleniem orzeczenia sądu II instancji. Chodziło o to, że WSD zaniechał uchylenia orzeczenia sądu I instancji i umorzenia postępowania, z uwagi na brak skargi uprawnionego oskarżyciela. Bo wniosek z 15 września 2020 r. o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego nie został podpisany przez rzecznika dyscyplinarnego. Natomiast na wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego widnieje jedynie nieczytelny podpis, nie pozwalający na identyfikację jego autora, i pieczątka zastępcy rzecznika.

Zdaniem Sądu Najwyższego był to powód uchylenia orzeczenia WSD. A - co więcej – postanowienie  wydane przez zastępcę rzecznika dyscyplinarnego wymaga pisemnego zatwierdzenia przez rzecznika dyscyplinarnego. Chociaż projekt wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego lub projekt postanowienia o umorzeniu dochodzenia dyscyplinarnego może przygotować zastępca rzecznika dyscyplinarnego.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury w żadnym zakresie nie odniósł się jednak do podniesionego przez obwinionego zarzutu braku skargi uprawnionego oskarżyciela, który to zarzut okazał się zasadny w postępowaniu przed Sądem Najwyższym.

Wyrok Izby Odpowiedzialności Zawodowej SN z 8 sierpnia 2023 r., sygn. akt  II ZSG 1/22

Zobacz też: II ZK 70/22, Sposób obliczania terminu przedawnienia co do przewinień dyscyplinarnych zarzucanych adwokatowi - Postanowienie Sądu Najwyższego >