We wniosku o interpretację skarżąca spółka podała, że jest wierzycielem upadłego podmiotu, m.in. z tytułu udzielonych jej pożyczek, a wierzytelności te były zabezpieczone hipoteką na nieruchomości. W wyniku postępowania upadłościowego otrzymała sumę odpowiadającą części kwoty głównej pożyczki. We wniosku zapytała, czy prawidłowe jest zaliczenie otrzymanej sumy w całości na poczet należności głównej i zakwalifikowanie jej jako zwrotu pożyczki w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT oraz uznanie na tej podstawie, że suma ta nie stanowi przychodu podatkowego. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał jej stanowisko za nieprawidłowe wskazując, że art. 345 ust. 3 ustawy – Prawo upadłościowe i naprawcze (dalej: P.u.n.) wyklucza możliwość spłaty należności głównej bez równoczesnej spłaty odsetek przypadających na spłaconą część tej należności. Dlatego też art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT odnosi się tylko do odpowiedniej części otrzymanej przez skarżącą sumy, natomiast pozostała część, stanowiąca spłatę odsetek, stanowi przychód podatkowy.
Podział wpłaty na należność główną i odsetki
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi spółka zakwestionowała obowiązek proporcjonalnego zaliczenia otrzymanej sumy na należność główną oraz należność odsetkową. Sąd I instancji dopatrzył się jednak naruszenia przez organ interpretacyjny także przepisów postępowania, a w szczególności art. 14c par. 1 i par. 2 ordynacji podatkowej z uwagi na niewyjaśnienie powodów niezastosowania art. 345 ust. 3 P.u.n.
Jak zaznaczył NSA, sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że swego rozstrzygnięcia nie może oprzeć na stwierdzeniu naruszenia przez organ interpretacyjny przepisu postępowania lub przepisu materialnego prawa podatkowego, którego naruszenia w skardze nie podniesiono i którego nie wskazano – jako naruszonego – w podstawach prawnych tej skargi. Tymczasem w zaskarżonym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną interpretację w następstwie dopatrzenia się naruszenia przez organ interpretacyjny art. 14c par. 1 i par. 2 ordynacji, mimo że zarzutu naruszenia tych przepisów postępowania skarżąca nie postawiła.
Zobacz również: Od gastronomii i noclegu nie można odliczyć VAT >>
Brak sprzeczności między przepisami?
Według NSA, wątpliwe jest także założenie sądu I instancji, jakoby organ interpretacyjny nie rozważył zależności zachodzących pomiędzy art. 360 K.c. i art. 345 ust. 3 P.u.n., skoro - przedstawiając stan sprawy - przytoczył pogląd organu interpretacyjnego, że pomiędzy tymi przepisami nie ma sprzeczności, gdyż każdy z nich wiąże termin płatności odsetek z terminem płatności należności głównej. Sąd podkreślił, że ocena, czy konkluzja ta jest trafna wobec brzmienia zdania drugiego art. 345 ust. 3 P.u.n., zgodnie z którym przypadającą wierzycielowi sumę zalicza się przede wszystkim na należność główną, następnie na odsetki i pozostałe roszczenia o świadczenia uboczne (...), wymaga merytorycznego odniesienia się sądu do tak zarysowanego zagadnienia prawnego. Zaznaczył, że brak takiej właśnie analizy prawnej zasadnie zarzucił organ interpretacyjny w skardze kasacyjnej.
Wyrok NSA z 14 czerwca 2019 r., sygn. akt II FSK 2102/17
