Przedsiębiorca w związku ze współpracą ze spółką K. w Danii nad rozwojem nowych produktów, wyśle na terytorium Danii swoich pracowników, którzy czasowo będą wykonywać pracę na rzecz duńskiej spółki. W okresie wykonywania pracy w Danii, przedsiębiorca pozostanie prawnym pracodawcą i będzie wypłacał wynagrodzenie za pracę. Koszty wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Danii zostaną jednak pokryte przez spółkę duńską, przedsiębiorca wystawi na rzecz duńskiej spółki fakturę za poniesione koszty zatrudnienia pracowników świadczących pracę w Danii.
Wszyscy pracownicy, którzy mają wykonywać pracę w Danii posiadają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce (centrum interesów życiowych w Polsce). Pobyt żadnej z zatrudnionych osób nie przekroczy 183 dni na terytorium Danii. Przedsiębiorca nie posiada w Danii zakładu, to znaczy nie posiada w Danii stałej placówki, poprzez którą częściowo lub całkowicie prowadzi działalność gospodarczą (nie spełnia żadnego z kryteriów zdefiniowanych dla pojęcia zakładu w artykule 5 Konwencji między RP a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z 6 grudnia 2001 r.).
Najem siły roboczej
Zgodnie z informacją od duńskiej spółki K. praca wykonywana przez polskich pracowników na terenie Danii powinna być w tym przypadku traktowana jako tzw. „najem siły roboczej” w związku z czym wynagrodzenie pracowników wypłacone przez przedsiębiorcę za pracę wykonywaną w Danii powinno tam podlegać opodatkowaniu począwszy od pierwszego dnia pracy.
Praca wykonywana przez pracowników oddelegowanych jest spójna z zakresem działalności spółki duńskiej, a tym samym usługi świadczone przez pracowników stanowią integralną część działalności przedsiębiorstwa duńskiego. Odpowiedzialność oraz ryzyko za skutki pracy wykonanej przez pracowników oddelegowanych ponosi spółka duńska. Spółka duńska będzie kontrolowała oraz ponosiła odpowiedzialność za miejsce, w którym będzie wykonywana praca przez pracowników oddelegowanych.
Polski przedsiębiorca zapytał dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, czy jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych - może na podstawie art. 32 ust. 6 ustawy o PIT wstrzymać pobór zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzenia pracowników wykonujących pracę w Danii? Jego zdaniem ma on takie prawo.
Dyrektor KIS uznał stanowisko polskiego podatnika za prawidłowe.
Zobacz również: Nieodpłatne użyczenie lokalu córce i wnuczce bez PIT >>
Umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania
Dyrektor KIS stwierdził, że na podstawie art. 32 ust. 6 ustawy, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium RP, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium RP.
W myśl art. 14 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z uwzględnieniem postanowień artykułów 15, 17 i 18 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w umawiającym się państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim umawiającym się państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim państwie.
Z kolei w myśl art. 14 ust. 2 ww. Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim umawiającym się państwie, podlega opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie, jeżeli: odbiorca przebywa w drugim państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w pierwszym wymienionym Państwie, i wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim państwie.
W świetle art. 14 ust. 1 ww. Konwencji, wynagrodzenia pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Danii. Gdy praca jest wykonywana na terytorium Danii, wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i w Danii.
Natomiast art. 14 ust. 2 Konwencji określa wyjątek od tej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki.
Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 14 ust. 1 Konwencji, czyli w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce) oraz w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Danii).
W konsekwencji więc, jeżeli pobyt pracowników w Danii nie przekracza łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, dochód pracownika podlega opodatkowaniu w Danii w sytuacji, gdy wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy mającego miejsce zamieszkania lub siedzibę w Danii albo jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, które pracodawca posiada w Danii.
Oceniając czy zostały spełnione wszystkie przesłanki o których mowa w ww. art. 14 ust. 2, w tym również czy przedsiębiorca jest „pracodawcą” o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt b) polsko-duńskiej Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania należy odnieść się do wskazówek zawartych w Komentarzu do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD.
Kryteria ekonomicznego pracodawcy
Dyrektor KIS stwierdził, że w przedstawionej we wniosku sytuacji właściwe są zatem wyjaśnienia dotyczące interpretacji pojęcia „ekonomicznego pracodawcy” na gruncie pkt 8-8.14 Komentarza do art. 15 Modelowej Konwencji i ocena czy podmiot, na którego rzecz jest wykonywana praca spełnia wszystkie elementy pozwalające uznać go za „pracodawcę”. Ważne jest ustalenie czy usługi świadczone przez osobę fizyczną stanowią integralną część działalności przedsiębiorstwa, któremu te usługi są dostarczane. Najważniejszym czynnikiem będzie ustalenie, które przedsiębiorstwo ponosi odpowiedzialność lub ryzyko za osiągnięte wyniki pracy wykonanej przez osobę fizyczną.
Dyrektor KIS stwierdził, że to spółka duńska będzie ekonomicznym pracodawcą w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt b) Konwencji. W przedstawionej sytuacji nie zostaną łącznie spełnione przesłanki wskazane w art. 14 ust. 2 ww. Konwencji, wobec czego wynagrodzenia pracowników będą podlegały opodatkowaniu stosownie do art. 14 ust. 1 ww. Konwencji, tj. zarówno w Polsce, jak i w Danii.
W konsekwencji od ww. wynagrodzeń przedsiębiorca nie będzie miał obowiązku obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy w Polsce, z uwzględnieniem dyspozycji art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Interpretacja dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 czerwca 2020 r. nr 0115-KDIT2.4011.304.2020.2.ENB
