O tym, że przepisy ustawy Prawo przedsiębiorców budzą spore zastrzeżenia w zakresie nowych dwóch kategorii podmiotów, a mianowicie przedsiębiorców korzystających z tzw. ulgi na start oraz osób prowadzących nierejestrowaną działalność gospodarczą, już  pisaliśmy. Wątpliwości dotyczą to nie tylko kwestii podatkowych, ale i prawa cywilnego. W tym ostatnim wypadku chodzi o sprawę rękojmi i gwarancji oraz terminu, w którym będą przedawniały się roszczenia takich osób (zob. Przychody z działalności nierejestrowej trzeba ewidencjonować). Teraz otrzymaliśmy odpowiedź na nasze pytania z Ministerstwa Finansów.

 


Działalność nierejestrowa jak normalny biznes

Zdaniem MF, osoby prowadzące działalność nierejestrową,  o których mowa w art. 5 ustawy Prawo przedsiębiorców, pomimo że nie prowadzą działalności gospodarczej w rozumieniu art. 4, to w relacjach cywilnoprawnych (np. w relacjach z konsumentami i kontrahentami) funkcjonują na takich samych zasadach jak przedsiębiorcy.

 

 

 

Prawo do rozliczenia kosztów

W konsekwencji przedsiębiorca nabywający towary i usługi od osób prowadzących działalność nierejestrową może poniesione wydatki zaliczać do kosztów uzyskania przychodów. Warunkiem jest oczywiście, że wydatki te spełniają kryteria zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów określone w art. 22 ustawy o PIT.

Wprowadzone zmiany dotyczące działalności nierejestrowej nie zmieniły zasad dokumentowania poniesionych wydatków w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej.  Podatnik, ponoszący wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, dokumentuje je dla celów podatkowych na podstawie dowodów ich poniesienia.

Zatem dla podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, zgodnie z § 12 ust. 3 rozporządzenia z 28 sierpnia 2017 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są m.in. faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne.

Zobacz również: Działalność nierejestrowa czeka na prezydenta >>

Działalność nierejestrowa i niższe składki ZUS >>

Z kolei dla podatników prowadzących księgi rachunkowe zastosowanie znajdują przepisy ustawy o rachunkowości . Przepisy tej ustawy nie zawierają katalogu dokumentów księgowych, które mogą stanowić podstawę zapisów  w księgach rachunkowych. Jednostki stosujące przepisy ustawy o rachunkowości zobowiązane są jednak wprowadzić do ksiąg rachunkowych, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w danym okresie sprawozdawczym. Podstawą tych zapisów są dowody księgowe (źródłowe) stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, w tym dowody zewnętrzne obce – otrzymane od kontrahentów oraz zewnętrzne własne – przekazywane w oryginale kontrahentom (art. 20 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o rachunkowości). Stosownie do przepisów art. 22 ust. 1 – 3 ustawy o rachunkowości, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, zawierające co najmniej dane określone w art. 21, oraz wolne od błędów rachunkowych.