Wnioskodawcy wystąpili o przekształcenie - w prawo własności - prawa użytkowania wieczystego na nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa. Prezydent miasta orzekł o przekształceniu praw i ustalił z tego tytułu opłatę. Organ odmówił natomiast przyznania stronom ustawowej i uznaniowej bonifikaty od opłaty. W odwołaniu od decyzji skarżący zakwestionowali m. in. rozstrzygnięcie w części ustalającej opłatę za przekształcenie prawa i odmawiającej przyznania bonifikat od opłaty.

W odpowiedzi prezydent miasta stwierdził, że wnioskodawcy są właścicielami dwóch lokali mieszkalnych. W ocenie organu przyznanie bonifikaty uznaniowej nie miałoby zatem na celu umożliwienie wnioskodawcom nabycia nieruchomości w celu zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych, lecz w rzeczywistości służyłoby przysporzeniu im korzyści majątkowych kosztem Skarbu Państwa.

Na decyzję prezydenta miasta wnioskodawcy wnieśli skargę do WSA, w której m. in. twierdzili, że organ dowolnie orzekł w kwestii odmowy przyznania bonifikaty uznaniowej. WSA przyznał, iż o ile organ administracji może udzielić bonifikaty na podstawie art. 4 ust. 7 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości ( Dz. U. z 2005 r. Nr 175, poz. 1459 ze zm. ), co oznacza działanie na zasadzie tzw. uznania administracyjnego, to nie jest możliwe wydanie, ani decyzji pozytywnej dla strony, ani decyzji odmownej przed wydaniem zarządzenia wojewody, jako aktu o charakterze generalnym. Tymczasem, w sprawie nie wiadomo, czy i kiedy wojewoda wydał zarządzenie określające warunki udzielenia i wysokość bonifikat, o których mowa w art. 4 ust. 7 omawianej ustawy.

W skardze kasacyjnej wojewoda zarzucił WSA błędną wykładnię ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości - poprzez przyjęcie, że organy administracji, rozstrzygające sprawę o udzieleniu bonifikaty na podstawie ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, są zobowiązane w każdym przypadku zawiesić postępowanie, w celu wydania przez wojewodę zarządzenia określającego warunki udzielania bonifikat i wysokość stawek procentowych. Co prawda ewentualna bonifikata może być udzielona na podstawie zarządzenia wojewody, to jednak jest ono wydawane indywidualnie do każdej ze spraw w tym zakresie.

NSA rozpatrując skargę przypomniał, że art. 4 ust. 7 w związku z art. 4 ust. 11a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości ( Dz. U. z 2005 r. Nr 175, poz. 1459 ze zm. ) nakłada na wojewodę obowiązek wydania zarządzenia w sprawie zasad udzielania bonifikat, które jest aktem o charakterze ogólnym. Nie do zaakceptowania pozostaje natomiast stanowisko, że zarządzenie jest jedynie wydawane indywidualnie do każdej ze spraw. Warunki udzielania bonifikat oraz stawki winny być zaś z oczywistych względów jednakowe dla wszystkich, tak by mogły one stanowić określony wzorzec, do którego organ orzekający odnosiłby konkretny stan faktyczny.

Wydawanie zaś indywidualnych (zróżnicowanych) zarządzeń przez wojewodę w stosunku do wybranych, poszczególnych przypadków, prowadziłoby zaś w istocie do tego, że to nie organ orzekający o przekształceniu prawa a wojewoda podejmowałby w takich poszczególnych przypadkach uznaniową decyzję dotyczącą bonifikaty od opłaty należnej z tytułu owego przekształcenia. Zatem słusznie WSA uznał, że możliwość rozstrzygnięcia, czy w danym przypadku bonifikata powinna zostać przyznana, czy też nie, jest uzależnione od istnienia generalnego zarządzenia wojewody, które reguluje warunki udzielania bonifikat i wysokość stawek procentowych. Brak natomiast takiego zarządzenia uniemożliwia wydanie decyzji w przedmiocie udzielenia bonifikaty, co skutkować winno zawieszeniem postępowania.

Na podstawie: Wyrok NSA z 15 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 950/11, prawomocny