Rada powiatu nie wyraziła zgody na wypowiedzenie warunków pracy i płacy radnego, który był zatrudniony w urzędzie miasta. Organ ocenił bowiem, że działanie burmistrza miało związek z wykonywaniem mandatu. W uchwale nie wskazano jednak zdarzeń, które uzasadniałyby to twierdzenie. Burmistrz, występując jako pracodawca, wniósł więc skargę do sądu administracyjnego. Wskazał, że odmowa rady powiatu była bezpodstawna, a podjęta w tej sprawie uchwała nie zawierała pełnego uzasadnienia faktycznego.
Radny miał dostać nowe stanowisko
Burmistrz wskazał, że radny był zatrudniony w urzędzie miejskim na stanowisku kierownika wydziału oświaty. Jednakże z końcem 2018 r. jednostka ta została zlikwidowana, a w jej miejsce utworzono samodzielne stanowisko pracy do spraw oświaty. Pracodawca złożył jednak zapewnienie, że radny otrzyma propozycję pracy na tym stanowisku. Zmiana ta miała także wymiar materialny, ponieważ osoba ta miała stracić dodatek z tytułu sprawowania funkcji kierowniczej. W odpowiedzi na skargę, rada powiatu wskazała, że dwa z trzech klubów zaopiniowały wniosek burmistrza negatywnie. Ponadto klub, do którego należy radny podniósł, że zmiany organizacyjne zostały dokonane bezpośrednio po wyborach samorządowych, w których wystawili konkurencyjnego kandydata na burmistrza.
Czytaj także: WSA: Stosunek pracy radnego mobbera nie jest chroniony >>>
Decyzja należy do rady
Sprawą zajął się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, który wskazał, że art. 22 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym stanowi, że rada odmawia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jeżeli podstawą tego działania są zdarzenia związane z wykonywaniem przez niego mandatu. Przepis ten wprowadza dodatkową gwarancję trwałości stosunku pracy, niezależnie od ochrony na zasadach ogólnych, które są określone w przepisach prawa pracy. Ponadto wynika z niego, że wyrażenie zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym lub jej odmowa zostało pozostawione w uznaniu rady. Przepisy ustawy o samorządzie powiatowym nie określają jednak warunków czy kryteriów, jakimi miałaby się kierować rada przy podejmowaniu rozstrzygnięcia w tej sprawie.
Odmowa nie była uzasadniona
Sąd podkreślił, że motywy zajętego przez radę stanowiska muszą wynikać z treści uzasadnienia uchwały. Obowiązek ten nie został ustawowo sformalizowany, ale można go wyprowadzić w drodze wykładni celowościowej i systemowej (np. wyrok NSA z 8 czerwca 2006 r., sygn. akt II OSK 410/06). Tymczasem brak uzasadnienia motywów, jakimi kierowała się rada, uniemożliwia ocenę czy wystąpiła przesłanka skutkująca obligatoryjną odmową wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym. WSA podkreślił, że organ musi zbadać motywy pracodawcy, ponieważ ustalenia w tym zakresie determinują rodzaj podejmowanego rozstrzygnięcia. Dlatego podjęcie uchwały w sposób arbitralny i abstrahujący od tych motywów jest niedopuszczalne. Tak też było w niniejszym przypadku, ponieważ zaskarżona przez pracodawcę uchwała nie zawierała uzasadnienia. Przesłanki, jakimi kierowała się rada, nie zostały także ujawnione w protokole z sesji.
Podanie przepisu ustawy to za mało
Uzasadnienie zaskarżonej uchwały zawierało tylko jedno zdanie, które w istocie było powtórzeniem treści przepisu ustawy. WSA uznał, że nie wyjaśnia to w żaden sposób motywów, jakimi kierowała się rada przy podejmowaniu spornego rozstrzygnięcia. Próbę takiego wyjaśnienia zawierała natomiast odpowiedź na złożoną skargę. Jednakże została ona sporządzona już po podjęciu uchwały, więc nie mogła stanowić uzupełnienia argumentacji rady. Sąd podkreślił, że braki w uzasadnieniu wskazują na podjęcie aktu z naruszeniem przepisów prawa. Zabrakło bowiem kluczowego dla niniejszej sprawy wyjaśnienia powodów odmowy zgody na wypowiedzenie warunków pracy i płacy radnego. Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.
Wyrok WSA w Rzeszowie z 6 sierpnia 2019 r., sygn. akt II SA/Rz 407/19
