Problem powstał na tle umowy dystrybucyjnej stron. Na jej podstawie pozwany dokonywał od powoda zakupów sprzętu medycznego. W umowie strony ustaliły możliwość dokonania zwrotu towaru za pisemną zgodą partnera. Wszystkie zamówienia wymagały akceptacji sprzedającego w formie pisemnej, a zwrot towaru był dopuszczalny, przez co najmniej 9 miesięcy okresu ważności tych instrumentów.
W sierpniu 2015 r. pozwany zamówił u powódki 45 stenów LifeStream. Pozwany otrzymał zamówiony towar za 218 700 złotych z terminem płatności 90 dni, ale pozwany nie opłacił tej kwoty. Pozwany 10 października wysłał do przedstawiciela powódki SMS-a zawierającego zamówienie z zaznaczeniem, ze sprawa jest pilna. Towar dostarczono i wykorzystano w czasie zabiegu. Drugą fakturę wystawiono i dostarczono zamawiającemu 19 października 2015 r. za cztery steny na kwotę 19 tys. zł , ale pozwany nigdy nie opłacił tej należności. W marcu 2026 r. kupujący odesłał niewykorzystane i niezapłacone steny sprzedającemu, bo okres przydatności towaru się kończył.
Dwa sprzeczne wyroki
Sąd I instancji uznał za zasadny zarzut przedawnienia roszczenia podniesiony przez pozwanego co do 218 tys. 700 zł. Sąd powołał się na art.115 kc, który stanowi, że jeśli koniec terminu do wykonania czynności przypada na dzień ustawowo wolny od pracy lub na sobotę, termin upływa następnego dnia, który nie jest dniem wolnym od pracy ani sobotą.
Sąd wskazał, że 25 listopada 2017 r. roszczenie uległo przedawnieniu, a ten dzień wypadał w sobotę, a 26 listopada 2017 r. - w niedzielę, ale według sądu przepis w tej sprawie nie miał zastosowania do obliczenia terminów przedawnienia. Bo art. 115 kc reguluje terminy za wykonanie czynności. A przedawnienie nie jest czynnością w żadnym rozumieniu. Zatem Sąd Okręgowy oddalił powództwo.
Sąd II instancji stwierdził, że Sąd Okręgowy błędnie rozumiał art. 115 kc. Sąd Apelacyjny w Warszawie uznał za zasadną apelację powoda.
Roszczenie wymagalne w sobotę
W rozpoznawanej sprawie roszczenie powoda o zapłatę stało się wymagalne 25 listopada 2015 r., a termin przedawnienia upływał 25 listopada 2017 r. w sobotę. I uległ przesunięciu na niedzielę 26 listopada, a następnie na 27 listopada 2017 r. Powód wytoczył w tym dniu powództwo o zapłatę i przerwał bieg terminu przedawnienia, określony w art. 554 kc. przed jego upływem, a więc sąd II instancji powództwo uwzględnił.
Od tego wyroku skargę kasacyjną złożył pozwany. Dlatego trzyosobowy skład Izby Cywilnej Sądu Najwyższego skierował pytanie do siedmiu sędziów: "Czy art. 115 k.c. stosuje się do biegu przedawnienia?”
Za twierdzącą odpowiedzią na przedstawione zagadnienie prawne przemawia zdaniem Sądu Najwyższego umiejscowienie art. 115 w części Kodeksu cywilnego regulującej ogólne przepisy dotyczące terminów. Strona w istocie może podjąć czynności zmierzające do przerwania biegu terminu przedawnienia. Ma więc na realizację tego prawa czas do ostatniego dnia upływu biegu terminu przedawnienia. Artykuł 115 k.c. odnosi się wprost do terminu do dokonania czynności prawnej.
Czytaj też w LEX:
- Uwagi na tle ustawowych zmian w zakresie regulacji dotyczących końca terminu przypadającego na sobotę, cz. 1 >
- Uwagi na tle ustawowych zmian w zakresie regulacji dotyczących końca terminu przypadającego na sobotę, cz. 2 >
Jednoznaczne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z 13 kwietnia 2007 r., III CSK 409/06, uznając, że do określenia końca terminu przedawnienia roszczenia o zawarcie umowy przyrzeczonej należy stosować art. 115 k.c.
Sąd Najwyższy spojrzał szerzej na przedstawione zagadnienie - przez pryzmat kompetencji wierzyciela do podjęcia czynności zmierzających do przerwania biegu terminu przedawnienia. Takie zachowanie polegające na dokonaniu czynności musi być dokonane w terminie przedawnienia. Skoro termin do dokonania czynności zmierzającej do przerwania biegu terminu przedawnienia wypada w sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, brak racjonalnych podstaw, by wyłączyć spod zakresu działania art. 115 k.c. tego rodzaju czynność. Reguła korygująca obliczanie terminów powinna znaleźć zastosowanie wobec terminów przedawnienia w tych przypadkach, w których ocenie podlega prawna skuteczność podjętej przez wierzyciela czynności mającej doprowadzić do przerwania biegu przedawnienia.
Termin przedawnienia to nie wykonanie czynności
Za przeczącą odpowiedzią na przedstawione zagadnienie przemawia to, że upływ terminu przedawnienia nie może być traktowany jako termin do dokonania czynności prawnej. Czynność prawna procesowa obejmująca skutki materialnoprawne to ewentualnie wniesienie pozwu przerywającego bieg terminu przedawnienia i jej może dotyczyć kwalifikacja czynności, a nie samego przedawnienia, z upływem którego dłużnik zyskuje kompetencje do podniesienia zarzutu upływu czasu i uchylenia się od obowiązku przymusowego spełnienia świadczenia.
Ponadto nie można przez czynność prawną (wniesienie pozwu) wpływać na długość terminu przedawnienia, można przerwać bieg terminu przedawnienia, ale tylko wtedy, jeżeli dokona się tego w przewidzianym ustawą terminie, który nie podlega wydłużeniu przez fakt wniesienia pozwu np. w sobotę. Wierzyciel może wnieść powództwo do sądu także w sobotę lub w niedzielę (korzystając z usług operatora publicznego).
Jeżeli nie dokona tego w terminie, dłużnik uzyskuje kompetencję do podniesienia skutecznego zarzutu przedawnienia. Jego obowiązkiem jest przerwanie biegu terminu przedawnienia w ostatnim możliwym dniu wynikającym z przepisów ustawy wskazującego na długość terminu.
Po trzecie, w świetle przeciwnego stanowiska art. 115 k.c. nie może mieć zastosowania do terminu przedawnienia, ponieważ termin przedawnienia nie jest terminem końcowym (art. 116 par.2 k.c.), z upływem którego ustają skutki prawne określonej czynności, lecz terminem początkowym (art. 116 par. 1 k.c.), z upływem którego następuje skutek w postaci powstania kompetencji dłużnika do podniesienia zarzutu przedawnienia.
Po czwarte, można też uznać, że termin przedawnienia jest jednocześnie terminem końcowym (z jego upływem ustaje możliwość podjęcia przez wierzyciela czynności prowadzących do przerwania biegu tego terminu) i terminem początkowym (z jego upływem powstaje kompetencja dłużnika do podniesienia zarzutu przedawnienia).
Po piąte, w świetle nowelizacji przepisów o przedawnieniu, ustawodawca normatywnie określił ścisłą, sztywną regułę upływu końca przedawnienia.
Sygnatura akt III CZP 21/23
Chcesz zapisać ten artykuł i wrócić do niego w przyszłości? Skorzystaj z nowych możliwości na Moje Prawo.pl
