W rozpoznanej sprawie skarżąca wniosła o skargę na bezczynność burmistrza miasta, któremu zarzuciła nierozpatrzenie jej wniosku o rozłożenie na raty opłaty z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oraz o umorzenie zaległych opłat z tytułu użytkowania wieczystego gruntu.

WSA rozpatrując skargę stwierdził, iż opłaty z tytułu użytkowania wieczystego (tj. pierwsza opłata i opłaty roczne) jako swoistego rodzaju ekwiwalent za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste należy uznać za mające charakter cywilnoprawny. Zatem spór powstały na gruncie opłat z tytułu użytkowania wieczystego jest typowym sporem cywilnym, dotyczącym należności pieniężnej.

W doktrynie wskazuje się także, że wszelkie działania, takie jak odroczenie terminu spłaty należności albo rozłożenie na raty płatności powinny być dokonywane na podstawie przepisów prawa cywilnego. Zgodnie zaś z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240 ze zm.) w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem dłużnika lub interesem publicznym należności pieniężne mające charakter cywilnoprawny, przypadające jednostce samorządu terytorialnego lub jej jednostkom podległym, mogą być umarzane albo ich spłata może być odraczana lub rozkładana na raty, na zasadach określonych przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego. Z rozpatrywanej sprawy wynika, iż rada miejska podjęła uchwałę dotyczącą określenia szczegółowych zasad, sposobu i trybu umarzania, odraczania lub rozkładania na raty należności pieniężnych mających charakter cywilnoprawny oraz wskazania organów do tego uprawnionych. Na mocy wspomnianej uchwały umarzanie, odraczanie lub rozkładanie na raty należności pieniężnych może nastąpić na wniosek dłużnika w formie pisemnej ugody zawartej pomiędzy dłużnikiem a podmiotem uprawnionym. Zatem sprawa rozłożenia na raty czy też umorzenia opłat z tytułu wieczystego używania gruntu należy do spraw z zakresu prawa cywilnego, do rozpoznania których - stosownie do treści art. 2 § 1 k.p.c. - powołane są sądy powszechne, o ile sprawy te nie należą do właściwości sądów szczególnych, oraz Sąd Najwyższy.

Na podstawie: Postanowienie WSA we Wrocławiu z 8 marca 2012 r., sygn. akt II SAB/Wr 64/11