Burmistrz nałożył na spółkę karę pieniężną za zajęcie pasa drogowego jednej z dróg gminnych. Spółka umieściła bez zezwolenia zarządcy drogi planszę o treści "Wypadek, odszkodowania” wraz z numerem telefonu, adresem strony internetowej oraz ze zdjęciem przedstawiającym samochód po wypadku. Zdaniem burmistrza plansza zawierająca informację o rodzaju prowadzonej działalności przez spółkę jest reklamą w rozumieniu ustawy o drogach publicznych.

W odpowiedzi spółka wyjaśniła, że jedynie plakat w postaci planszy stanowi własność spółki, natomiast własnością spółki nie są słupki, do których jest przymocowany plakat.

SKO podtrzymało tezę, że plansza umieszczona przez spółkę jest reklamą. Organ wskazał, że brak jest podstaw prawnych do uznania, że umieszczenie informacji wizualnej przez stronę na konstrukcji metalowej, która już wcześniej została umieszczona przez inny podmiot, powoduje, że reklama nie stanowi własności właściciela treści reklamowej tylko właściciela konstrukcji.

NSA rozpatrując skargę uznał, iż sąd I instancji prawidłowo przyjął, że sporny plakat stanowi, odpowiadającą definicji ustawowej reklamę, czyli nośnik informacji wizualnej w jakiejkolwiek materialnej formie wraz z elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, umieszczony w polu widzenia użytkowników drogi, niebędący znakiem w rozumieniu przepisów o znakach i sygnałach lub znakiem informującym o obiektach użyteczności publicznej. NSA podkreślił, że nie jest istotne kto montuje reklamę i czyją własność stanowi konstrukcja lecz istotne jest to, na czyją rzecz reklama jest montowana. Słusznie podkreśliło SKO, a Sąd I instancji to zaaprobował, iż stroną postępowania w przedmiocie umieszczenia reklamy w pasie drogowym jest właściciel danej reklamy. Zatem to właściciel reklamy umieszczonej w pasie drogowym bez zgody zarządu drogi jest stroną w postępowaniu w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej toczącym się w trybie przepisu art. 40 ust. 12 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r., Nr 19, poz. 115 ze zm.) – podkreślił NSA.

Na podstawie: Wyrok NSA z 17 sierpnia 2011 r., sygn. akt II GSK 803/10, prawomocny