Kwalifikowana wada prawna

Skierowanie decyzji do osoby nieżyjącej traktowane jest jako kwalifikowana wada prawna skutkująca stwierdzeniem nieważności decyzji, niemniej jednak doktryna dopuszcza stwierdzenie nieważności decyzji w części w jakiej skierowana jest do osoby nieżyjącej niebędącej wnioskodawcą (adresatem rozstrzygnięcia).

Samo wydanie decyzji umarzającej postępowanie było słuszne, a argumenty za tym przemawiające przedstawiono w uprzednio wydanej odpowiedzi. Jeżeli jednak decyzja taka została skierowana do osoby nieżyjącej, dotknięta jest kwalifikowaną wadą prawną, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) - dalej k.p.a. Nie wynika to z braku zasadności umorzenia postępowania, ale z wadliwego skierowania decyzji. Osoba nieżyjąca nie może być uznana za stronę postępowania, a zatem próba doręczenia jej decyzji uznawana jest jako rażące naruszenie prawa. Tutaj jednak wydaje się, że jeżeli osobą nieżyjącą nie jest inwestor, można rozważyć częściowe stwierdzenie nieważności takiej decyzji, tj. w zakresie w jakim została skierowana do osoby nieżyjącej. Umorzenie postępowania ma charakter czysto formalny i spowodowane jest wycofaniem wniosku. W doktrynie dopuszcza się w takich przypadkach częściowe stwierdzenie nieważności decyzji, natomiast niewątpliwym jest, że doręczenie decyzji osobie nieżyjącej (niezależnie, czy organ mógł dysponować w tym względzie jakimikolwiek informacjami) stanowi kwalifikowaną wadę prawną.

Tomasz Gawroński