Istotę sporu stanowiła prawidłowość zastosowania przez organ interpretacyjny przepisów ordynacji podatkowej o odmowie wydania interpretacji indywidualnej. Wnioskodawca (miasto) chciało ustalić, jakie wartości powinny składać się na mianownik i licznik wzorów określonych w rozporządzeniu ministra finansów z 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (dalej: rozporządzenie). Wnioskodawca sformułował 15 pytań, m.in. o to, czy dla jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego, będących czynnymi podatnikami VAT, właściwe jest przyjęcie do kalkulacji prewspółczynnika, jako obrotu, podsumy odpowiednich pozycji z deklaracji VAT-7, a dla takich jednostek niebędących czynnymi podatnikami VAT ‒ czy właściwe jest przyjęcie do kalkulacji prewspółczynnika jako obrotu, podsumy pozycji podlegających ustawie o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), spośród dochodów wykazanych w sprawozdaniach RB-27s, RB-27zz oraz Rb-34s.
Organ interpretacyjny odmówił jednak wydania interpretacji. Uznał, że opisane okoliczności nie opisują zdarzenia przyszłego, a miasto w istocie oczekuje wydania rozstrzygnięcia o charakterze interpretacji ogólnej czy też ogólnej instrukcji z dziedziny księgowości i rachunkowości budżetowej. Także sąd I instancji orzekł, że miasto nie przedstawiło ani konkretnego zaistniałego stanu faktycznego, ani konkretnego zdarzenia przyszłego, które stanowią konieczne elementy wniosku o wydanie interpretacji.
Czytaj w LEX: Interpretacja indywidualna: treść wniosku a zakres interpretacji - omówienie orzecznictwa >
Opis zdarzenia przyszłego był, choć lakoniczny
Tymczasem według NSA, wnioskodawca odwołał się wyraźnie do konkretnych przepisów rozporządzenia, przedstawiając swoje wątpliwości i własne, uzasadnione przez siebie, stanowisko. Miasto nakreśliło też zdarzenie przyszłe, wskazując, że planuje dokonać określenia prewspółczynnika na podstawie rozporządzenia ministra, które niewątpliwie jest aktem prawnym z zakresu prawa podatkowego. Złożony przez miasto wniosek zawierał zatem, w ocenie NSA, elementy stanowiące w świetle art. 14b par. 2 i 3 ordynacji podatkowej essentialia negotii wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. W tej sytuacji obowiązkiem organu była ocena stanowiska wnioskodawcy z punktu widzenia jej legalności.
Zdaniem NSA, nieuprawnione jest też twierdzenie organu, że opis zawarty we wniosku nie stanowił opisu zdarzenia przyszłego w rozumieniu art. 14b par. 3 ordynacji. Bo przedstawiony przez miasto plan dokonania określenia prewspółczynnika stanowi - choć lakoniczny - opis zdarzenia przyszłego.
Zobacz również: Budżety samorządów ponoszą straty >>
Organy muszą wyjaśniać nieostre przepisy
Sąd kasacyjny powołał się na wyrok NSA z 17 kwietnia 2019 r. (sygn. akt I FSK 411/17), w którym wskazano, że fakt, iż w świetle art. 86 ust. 2a ustawy o VAT do podatnika należy wybór stosowanego sposobu obliczenia proporcji, nie wyklucza, aby organ - uwzględniając informacje przedstawione we wniosku o interpretację - dostarczył temu podatnikowi wskazówek umożliwiających mu wybór takiego sposobu, który - zdaniem organu - spełniać będzie warunki z art. 86 ust. 2b tej ustawy, a tym samym będzie najbardziej odpowiadał specyfice prowadzonej przez podatnika działalności i dokonywanych nabyć. Nieostrość zwrotów przepisu jest bowiem niepożądana w przypadku stanowienia nakazów i zakazów adresowanych do podatników w zakresie kształtowania wielkości zobowiązania podatkowego (zwrotu podatku), lecz właśnie w takim przypadku, w celu zweryfikowania prawidłowości stosowania takiej normy, podatnik ma w pełni prawo do uzyskania rzetelnej informacji w tym zakresie od organu wydającego interpretacje w prawie podatkowym.
Organ interpretacyjny jest w takim przypadku zobligowany wspomóc go w ustaleniu desygnatów zwrotu niedookreślonego użytego w prawie podatkowym, a nie uchylać się od tego zadania, poprzestając na egzekwowaniu poprawności dokonanego przez podatnika wyboru w ramach samoobliczenia podatku (zwrotu). Treść art. 86 ust. 2b ustawy o VAT nie sprzeciwia się zatem wydaniu interpretacji w spornym zakresie, w ramach której organ uprawniony do interpretacji prawa podatkowego jest powoływany do ustalania in casu desygnatów użytego przez ustawodawcę zwrotu niedookreślonego, istotnego dla ukształtowania zobowiązania podatkowego podatnika. Stanowi to swego rodzaju rękojmię prawidłowego realizowania zasady praworządności i art. 2 Konstytucji RP.
Wniosek też może dotyczyć rozporządzenia
Także zdaniem składu orzekającego NSA, postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej może być wszczęte w sytuacji, gdy przedmiotem wniosku jest ocena zgodności sposobu ustalenia proporcji stosowanej do określenia kwoty podatku naliczonego podlegającego odliczeniu od wydatków związanych z działalnością gospodarczą wnioskodawcy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz pozostałą działalnością wnioskodawcy, z unormowaniem art. 86 ust. 2b ustawy o VAT. W opinii NSA, tezę tę i rozważania prawne dotyczące ustawowych uregulowań z zakresu ustalania prewspółczynnika proporcji, należy „rozciągnąć” również na przepisy rozporządzenia, które określa sposób określania takiego prewspółczynnika przez niektórych podatników (jednostki samorządu terytorialnego). Potwierdził to NSA także w wyroku z 21 listopada 2017 r. (sygn. akt I FSK 2095/15) i Trybunał Sprawiedliwości UE, w wyroku z 8 maja 2019 r. w sprawie C-566/17.
Wyrok NSA z 25 lipca 2019 r., sygn. akt I FSK 679/17
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.
