Sprawa dotyczyła możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, wydatków związanych z wynajęciem mieszkania. Chodziło o radcę prawną, która prowadzi swoją kancelarię. Siedziba kancelarii mieści się w mieście A. Tam też radca posiada swoje stałe miejsce zamieszkania, rodzinę i ośrodek interesów życiowych. Obecnie jedynym klientem radcy jest podmiot mający główną siedzibę w mieście C, znajdującym się w innym województwie. Usługi na rzecz tego podmiotu świadczone są niemal wyłącznie w mieście C w wymiarze niejednokrotnie po 10-12 godzin dziennie. W związku ze znaczną odległością (ok. 350 km) pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem świadczenia usług, oraz biorąc pod uwagę wysokie koszty noclegów hotelowych, radca zmuszona była nająć mieszkanie w mieście C - nieodbiegające od przeciętnego standardu - w którym przebywa w czasie wykonywania usług na rzecz podmiotu będącego jej jedynym klientem. Na podstawie zawartej umowy najmu uiszcza miesięczny czynsz w wysokości odpowiadającej realiom rynkowym. Czynsz jest przelewany na konto bankowe właściciela lokalu mieszkalnego. Najem mieszkania w mieście C okazał się konieczny w celu umożliwienia uzyskiwania przychodu z działalności gospodarczej. Podatnik jednocześnie nadal rozlicza się z urzędem skarbowym w mieście A, a jej ośrodkiem interesów życiowych pozostało to miasto, gdzie ma dom i rodzinę, z którą utrzymuje stały osobisty kontakt. Radca nie zamierza przenosić swojego ośrodka interesów życiowych do miasta C.
Radca zapytała fiskusa czy w takiej sytuacji miesięczny czynsz najmu mieszkania w mieście C, koniecznego w celu świadczenia usług dających jedyny przychód w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stanowi koszt uzyskania przychodu. Jej zdaniem tak, ponieważ jest ściśle związany z osiąganiem przez nią przychodów.
Fiskus się zgodził. Organ stwierdził, że o ile powodem wynajęcia przez radcę prawną mieszkania w mieście C była konieczność świadczenia na rzecz kontrahenta usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a miasto C nie jest miejscem jej zamieszkania (centrum jej interesów osobistych i gospodarczych), to wydatki poniesione z tego tytułu, jako niemające charakteru wydatków osobistych, spełniające przesłanki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, mogą stanowić koszty podatkowe pod warunkiem należytego ich udokumentowania. Fiskus zwrócił jednak uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych wydatków. Organ zaznaczył, że zgromadzone dowody nie mogą się ograniczać się wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela mieszkania, który wynajmuje radcy mieszkanie, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez nią wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania. Niezbędnym jest również posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w mieście, w którym radca wynajęła mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.
Fiskus zgodził się więc, że gdy poniesione wydatki będą spełniać wszystkie wymienione powyżej warunki, to będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Organ zaznaczył jednak, że obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że nie mają one charakteru wydatków osobistych, a ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.
Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 16.02.2017 r., sygn. 2461-IBPB-1-1.4511.51.2017.1.PB, LEX nr 334763
