Istotą sporu w sprawie było ustalenie, czy przyczepa, umieszczona przez skarżącą w związku z prowadzoną przez nią działalnością handlową w pasie drogowym, usytuowana została bez zezwolenia. W ocenie organu administracji skarżąca nie wnosiła o wydanie stosownego zezwolenia, co jest przesłanką do nakazania przywrócenia pasa drogowego do stanu poprzedniego. Natomiast zdaniem skarżącej przyczepa usytuowana została na wydzierżawionym miejscu za ustną zgodą zarządcy drogi. Ponadto zdaniem skarżącej przyczepa jako obiekt jest wyłączona z kompetencji zarządcy drogi.


WSA ustalił, iż przyczepa samochodowa stanowi tymczasowy obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. nr 243, poz. 1623 ze zm.). Nie ulega zatem wątpliwości, że ustawiona przez skarżącą blaszana przyczepa samochodowa na gumowych kołach, wsparta metalowymi podpórkami, pełniąca funkcje magazynowe jest tymczasowym obiektem budowlanym, nietrwale związanym z gruntem. Zdaniem sądu nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skarżącej, że zarządca drogi nie był uprawniony do orzekania w przedmiocie nakazania przywrócenia pasa drogowego do stanu poprzedniego, skoro w tej sytuacji nie istnieje potrzeba uzyskania stosownej decyzji o rozbiórce przez organ nadzoru budowlanego.


WSA przypomniał, iż ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 260 t.j.) statuuje generalny zakaz umieszczania w pasie drogowym obiektów niezwiązanych z ruchem drogowym. W sytuacji umieszczenia obiektu związanego z prowadzoną działalnością handlową, tak jak w rozpoznawanej sprawie, strona zobowiązana jest do uzyskania uprzednio stosownego zezwolenia. W momencie natomiast stwierdzenia, że obiekt jest posadowiony bez zezwolenia stanowi to przesłankę do wydania decyzji nakazującej przywrócenie do stanu poprzedniego. Ustawa o drogach publicznych nie przewiduje ustnej zgody wyrażonej przez pracownika zarządu dróg, na podstawie, której strona mogłaby umieścić przyczepę w pasie drogi – zwrócił uwagę WSA.


Na podstawie:
Wyrok WSA w Łodzi z 22 sierpnia 2013 r., sygn. akt III SA/Łd 605/13